ᲖᲦვის პირას ვდგავარ და მზის Ჩასვლას ვუყურებ. ᲘსეᲗი ლამაზია ამ დროს ყველაფერი ისეᲗი ლამაზია. Ჰორიზონტი ისამნისფრად ანაᲗებს. Იქვე ვჯდები და ამ სილამზიᲗ ტკბობას ვიწყებ. Ყველაფერზე ფიქრი დავიწყე. Ამ დროს ფიქრი სასიამოვნოა. Თვალზე უცებ ცრემლი ვიგრᲫენი. Არ ვიცი როდის დავიწყე ტირილი მაგრამ, რომ ვტირი ფაქტია.
Უცებ ნაცნობი სიცილის ხმა გავიგე. Სიცილის, რომელიც ასე Ძალიან მიყვარს. Მივტრიალდი და დასტინი დავინახე. Თავიდან გამეხარდა მაგრამ Შემდეგ მის წინ მდგომი გოგო ᲨევნიᲨნე. Მის სახეს ვერ ვხედავ. ერთმანეთში ლაპარაკობენ და იცინიან. Ამ დროს ყველაფერი დაბნელდა. Ფეხზე ავდექი, ცრემლები მოვიწმინდე და მაᲗკენ წასვლა გადავწყვიტე. Ფეხი უნდა გადამედგა მაგრამ ვერ შევძელი. Ვერ ვმოᲫრაობ. Მინდა დავიყვირო მაგრამ ვერც მაგას ვახერხებ. Ისინი კი იცინიან. Ვცდილობ გავმოᲫრავდე. ᲛᲗელ Ძალას ვიკრებ მაგრამ რასაც ვახერხებ ისაა, რომ ლოგინიდან წამოვხტე.
Ეს ყველაფერი სიზმარი იყო, უფრო სწორად კოᲨმარი. Რა საᲨინელება იყო. უცბად ის გოგო გამახსენდა. Ნეტავ ვინ იყო? Მაგრამ რაᲨი მაინტერესებს. Თან ეს უბრალოდ სიზმარია, რომელზეც ბევრი არ უნდა ვიფიქრო. Მაგრამ ნიკს მაინც მოვუყვები. Ავდექი და მომზადება დავიწყე. Ჯერ ადრეა მაგრამ ვერ ვისვენებ.
ᲒარეᲗ გავედი და დეიდა ელიზას კაფისკენ წავედი. Იმ სიზმარზე მაინც მეფიქრება. Სჯობია მარᲗლა მოვუყვე ნიკს. Ტელეფონი ამივიᲦე და დავრეკე. Ცოტა ხანᲨი მიპასუხა. Ხმაზე ეტყობოდა, რომ გავაᲦვიᲫე.
-ვინ ჯანდაბაა? Და რა ჯანდაბა უნდა?-დაიწყო ეგრევე. Არ უყვარს როცა აᲦვიᲫებენ. Მე სიცილი ამიტყდა.-ბრი Შენ ხარ?
-ხო მე ვარ...გეᲫინა?
-კიი-დაიყვირა მაგრამ მალევე სიცილი აუტყდა.-რამე გინდოდა?
-შეგიძლია კაფეᲨი მოხვიდე?-ხმაზე Შემატყო რომ არც ისე კარგად ვიყავი.
-უკვე მოვდივარ.-მიᲗხრა მალევე და გამიᲗიᲨა. Მე Ჩემი გზა გავაგრᲫელე. ნელა მივდიოდი. Დაახლოებით ხუᲗი წუᲗის Შემდეგ ისევ ნიკი რეკავს. Უცებ ვიᲦებ.
-რატომ დამიბარე ასე სასწრაფოდ Თუ Შენ არ მოხვიდოდი.
-მოვრბივარ.-ეგრევე გავᲗიᲨე. Და სწრაფად წავედი. კარები შევაღე და კაფეში შევედი. ნიკი მალევე შევამჩნიე. მისკენ წავედი და წინ დავუჯექი. მომლოდინე მზერა მომაპყრო. ამოვიხვნეშე, დეიდა ელიზას ყავა შევუკვეთე და მოყოლა დავიწყე.
როცა დავამთავრე ნიკი გაშტერებული მიყურებდა. მისი ყავა მოსვა და დაიწყო...
-არ ვიცი მართალი ვარ თუ არა მაგრამ, ჩემი აზრით, გეშინია.
-რისი?
-იმის რომ მას დაავიწყდები და სხვას იპოვის. იმის რომ შენ მისთვის არავინ გახდები. დაგივიწყებს და ცხოვრებას განაგრძობს. შენ კი ამას ვერ შეძლებ.
-რა სისულელეა
-ჩემი აზრი ასეთია. მე ასე ვფიქრობ.
-არა
-მომისმინე-მითხრა და ხელზე ხელი დამადო.-როდის უნდა აღიარო, რომ ისევ გიყვარს?
-არ მიყვარს-ვუთხარი და საზურგეს მივეყუდე. ხელები ფეხებზე დავიდე და თავი ჩავხარე. ისიც საზურგეს მიეყრდნო და მე მიყურებდა.
-ვერ ივიწყებ და მანამ ვერ შეძლებ ამას სანამ არ აღიარებ.
-კაი აღარ გვინდა ამაზე ლაპარაკი
-როგორც გინდა-ამის მერე არაფერი გვითქვამს. კიდე დიდხანს დავრჩით მერე კი ნიკმა გადაიხადა და წამოვედით. უნივერსიტეტში რომ შევედით მალე ნაცნობი ადამიანი დავინახე.
-არ არსებობს-ვთქვი ოდნავ ხმამაღლა
-რა მოხდა?-მკითხა ნიკმა და ჩემკენ მობრუნდა.
-ჩემი მეგობრები
-დასტინიც იქაა?-მკითხა უცბათ...გათავათვალიერე და მომღიმარი დასტინი შევამჩნიე. არ ვიცი რა უნდა ვიგრძნო ეხლა. მათკენ დავიძარი მაგრამ ნიკმა გამაჩერა და ერთ-ერთ ოთახში შემათრია.
-რას აკეთებ?-ძალიან გამიკვირდა
-მისმინე ყურადღებით და ხმა არ ამოიღო სანამ არ მოვრჩები-მე მხოლოდ თავი დავიქნიე-მათ არ უთხრა, რომ ერთად არ ვართ.-პირი გავაღე მაგრამ გააგრძელა-დაგიმტკიცებ, რომ დასტინს უყვარხარ.-კიდევ რაღაც უნდა მეთქვა მაგრამ-უარი არ მიიღება...არ გაინტერესებს? მე მაინტერესებს. თუ იეჭვიანებს უყვარხარ. როგორც ვთქვი უარი არ მიიღება.
-კარგი-დიდ ხნიანი დუმილის შემდეგ ვუთხარი. გარეთ გავედიათ და მაათკენ დავიძარით. ნიკი გვერდით მომყვებოდა.
-ბიიილ-დავიყვირე.
-ბრიიი-მანაც არ დააკლო. ერთმანეთს უცბათ გადავეხვიეთ. როცა მოვშორდით სხვებიც ჩამეხუტნენ. ბოლოს კი დასტინის ჯერი დადგა. არ ვიცოდი რა მექნა უბრალოდ დებილივით ვიღიმებოდი. საბედნიეროდ მან გადადგა პირველი ნაბიჯი და ჩამეხუტა. ტუჩემი ჩემს ყურთან მიიტანა და ჩამჩურჩულა.
-მენატრებოდი ფერია-ამ სიტყვრბზე გავწითლდი. როდესაც იქვე მაკოცა მთელი სხეული გამეყინა. ელექტროობა ვიგრძენი მთელ სხეულში. მუცელში კი პეპლები გაჩნდნენ ლამის წავიქეცი. შემდეგ მომშორდა. რატომ მომშორდა? მაგრამ რატომ არ უნდა მომშორებოდა. დაივიწყე საბრინაააა.
-უი გაიცანით ეს ნიკია.-ბავშვებმა ნიკი გაიცნეს. ყველამ ხელი ჩამოართვა დასტინის გარდა. სახეზეც ეტყობოდა, რომ არც ისე სიამოვნებდა. ნუთუ მართლა? მაგრამ არამგონია. შემდეგ კაფეტერიაში წავედით. ბევრი ვილაპარაკეთ. შემდეგ კი ჯემა მოგვიახლოვდა. ვერ ვიტან ამ გოგოს. მე და ნიკს არც შემომგვხედა.
-გამარჯობათ...ალბათ ახლები ხართ.
-კი ასეა-უთხრა ჯოშმა. მან მზერა ჯოშზე შეაჩერა და ტუჩზე იკბინა. ამ დროს ეჭვიანი ბილი ჩაერთო. ჯოშს ხელზე ხელი დაადო. ჯოშმაც ხელი ჩაკიდა. ჯემას ეს არ ესიამოვნა.
-თუ გინდათ აქაურობას დაგათვალიერებინებთ. მე ჯემა ვარ- ჯოშს თვალს არ აშორებდა. საზიზღარი.
-იყოს არ გვინდა-უხეშად უთხრა ბილმა.- ბრი დაგვეხმარება. შენ არ შეწუხდე. შეგიძლია წახვიდე.
-ბრი?-ალმაცერად გამომხედა-მასთან მოიწყენთ.-ისევ მათკენ გაიხედა.
-შეგიხლია წახვიდე.-უთხრა ბილმა. ისიც წავიდა. ძლივს.
-ეს ვინღა იყოო-იკითხა ჯომ
-აქაური ქლოე-ვუპასუხე უცებ.-ქლოეზე გამახსენდა, რომ წამოვედი რამე ისეთი ხომ არ მომხვდარა. მასთან დაკავშირებით.-ეგრევე ის დღე გამახსენდა დასტინი და ქლოე რომ დავინახე ერთად.
-ამ...ის...-დასტინი დაიბნა. რატომ დაიბნა? რამე მოხდა?-რაღაც მოხდა მაგრამ მოდი ეხლა ამაზე არ ვილაპარაკოთ. მერე მოგიყვებით.
-კააი-ჩემი პასუხი კითხვასავით გაჟღერდა. ძალიან უცნაურია.
-აბააა-დაიწყო ბილიმ. მე და ბილს შემოგვხედა.-თქვენს შორის რა ხდება?
-არაფერი ისეთი-თქვა ნიკმა. მე მეგონა დასტინი უნდა გვეეჭვიანებინა- ჯერ-ჯერობით.-ეხლა გასაგებია. დასტინს გავხედე. მე მიყურებდა გაბრაზებული სახით. შემდეგ მზერა მომაშორა და უფრო გაბრაზებული სახით ნიკს შეხედა. მაგასაც მეტი რა უნდოდა თვალი თვალში გაუყარა. ისე რომ მისთვის მზერა არ მოუშორებია ხელი გადამხვია. მეც მას მივეხუტე. რატომღაც უფრო და უფრო ვრწმუნდები, რომ დასტინი ეჭვიანობს. მაგრამ არ მინდა ამის დაჯერება. იქნებ ასე არაა. შემდეგ ისევ გული უნდა მეტკინოს. ისევ იმ სიზმარზე დავფიქრდი. ის გოგო თითქოს ნაცნობი იყო. უცებვე შევწყვიტე ამაზე ფიქრი ეს ხომ მხოლოდ სიზმარია. ბევრი ვილაპარაკეთ. ნიკი ბავშვებს მალევე დაუახლოვდა.
ეხლა სახლში მივდივარ. ისე მეძინება რამის გზაში ჩამომეძინოს. ჩემს სახლს მივუახლობდი, კიბეები ავირბინე და სახლის კარები გავაღე. რატომღაც არ იყო ჩაკეტილი. შევედი თუ არა შიგნით მომღიმარი ბილი დამხვდა.
-აქ...ააა ხოოო-უცებ გამახსენდა რომ მას ჩემი სახლის გასაღები მივეცი. მინდა რომ ისევ ჩემთან იყოს.
-რა მაგარია, როგორ ადრე-თქვა და ჩამეხუტა.
-მეც მიხარია- ვუთხარი და ჩემი ოთახისკენ დავიძარი
-საით?
-მეძინება-ვუპასუხე და დავამთქნარე
-კაი კაი წადი- ჩემს ოთახში შევედი და ეგრე დავიძინე.
VOUS LISEZ
Strange beginnig(ქართული)
Roman pour Adolescents-ურთიერთობებში ყველაზე მეტად ტყუილი მაშინებს. მაცდურმა ევა რომ მოატყუა, ევამ - ადამი, მერე ორივემ, ერთად თუ ცალ-ცალკე, უფლის მოტყუებაც სცადა. თუ თქვენ ოდესმე ვინმე დაგპირდათ, რომ არასდროს მოგატყუებდა, ესე იგი, თქვენ უკვე მოგატყუათ. იმიტომ რომ ტყუილი...
