Strange beginnig(ქართული)

თავი 13

   რას ვგრძნობ ახლა?

         არ ვიცი.

    რას უნდა ვგრძნობდე?

         არც ეგ ვიცი.

  ტკივილს?
  იმედგაცრუებას?
  მარტოობას?
  შიშს?
  არ ვიცი.
  ნამდვილად არ ვიცი რა უნდა ვიგრძნო ან როგორ უნდა ვიყო. არც ის ვიცი რას ნიშნავდა მისი სიტყვები. თუ ლიდეა მოსწონდა მე რაღატომ მითხრა ეგეთი სიტყვები? ან ჩემთან ერთად წვიმაში რატომ იწვა მიწაზე? და მისი მზერა? მისი სიცილი? რას ნიშნავდა ყველაფერი? ასე რატომ მოიქცა?
   უამრავი კითხვა მჭამდა. მაგრამ პასუხი, არც ერთ მათგანზე მქონდა. მაგრამ ერთი ვიცოდი. მას სხვა მოსწონდა.
     ჩემი ცხოვრების სიყვარულს სხვა მოსწონდა.
     ჩემთვის ერთადერთ სიყვარულს ჩემი დაქალი მოსწონდა.
    ნუთუ მართლა ეგრე ფიქრობს? ნუთუ მისთვის ის დრო არაფერი იყო? ერთ ადგილას ვერ ვჩერდები. კითხვები მღრღნის შიგნიდან და მოსვენებას არ მაძლევს. ვზივარ ფანჯრის რაფაზე და ვფიქრობ. მაგრამ მარტო ამ კითხვრბს პასუხებს ვერასოდეს გავცემ. ამიტომ უცებ წამოვხტი, ოთახიდან გამოვვარდი და კოლიდორს, რაც ᲨემეᲫლო სწრაფად გავუყევი. კარების წინ დავდექი და ღრმად ჩავისუნთქე, Ძალები მოვიკრიბე და კარები სწრაფად შევაღე.
      დასტინი უცებ წამოხტა ლოგინიდან და გაკვირვებულმა დამიწყო თვალიერება. თითქოს სასწაულს ხედავდა ისე იყურებოდა. თვალბᲨი ვუყურებდი და ვცდილობდი გამომეცნო რა იმალებოდა მის უკან. Მაგრამ ვერაფერს ვხედავდი ტკივილის გარდა. შეიძლება მეჩვენებოდა კიდეც, არ ვიცი. კარები მივხურე და ისევ მისკენ მივტრიალდი. ის ისევ იმ პოზაᲨი იდგა. თითქოს ერთი წუთი კი არა ერთი წამიც არ გასულაო. Მივუახლოვდი და თვალებᲨი Ჩავხედე. Ჩემი სხეული ტვინს ეწინააღმდეგებოდა და თვითონ მოქმედებდა. ახლა ორად ვიყავი გახლეჩილი. ერთ Ჩემს ნაწილს უნდოდა აქედან გავქცეულიყავი, მეორეს კი დარᲩსნის სურვილი კლავდა. აᲨკაᲠაა, რომ მეორე იმარჯვებდა. Სწორედ ამ დრო, როდესაც მე მასთან ასე ახლოს ვიდექი და თვალებᲨი ასე დაჟინებით ვუყურებდი Ჩემდაუნებურად ლაპარაკი დავიწყე.
-ლიდეა...ის-სიტყვებს ერთმანეთს ვერ ვაბამდი. თითქოს ტვინი მეწინააღმდეგებოდა.- ის Შენ...გი...გიყვარს?-როგორც იქნა დავასრულე წინადადება და ამოვისუნთქე.
-რა?-მკითხა თითქოს ვერ ხვდებოდა რას ვეკითხებოდი. Ამ დროს გავღიზიანდი.
-მიპასუხე-რაც Შემეძლო მკაცრად ვუთხარი. Ჩემი თავის მე თავადაც მიკვირდა.
-მისმინე- დაიწყო ისე თითქოს რაღაცას მიხსნიდა მე კი არაფრის ახსნა მინდა.
-კი თუ არა?-მოვუჭერი. მკრთალად Შემომხედა ისე Შეგრძნება მქონდა თითქოს და Ჩემს დამშვიდებას ცდილობდა.
-არა.
   არა. არა. არა.
     Მისი სიტყვა Ჩემს გონებაში ექოდ Ჩამესმა. გამიხარდა უზომოდ გამიხარდა. და ალბათ Შემეტყო კიდევაც.
-და Შენ?- განაგრძო მან.
-რა მე?
-ნიკი?- ახლა რა ვუპასუხო? დავიბენი და გავჩუმდი. ამიტომ მან განაგრძო.
-არ გიყვარს არა? რომ გყვარებოდა ახლა აქ არ იქნრბოდი. ᲨეიᲫლება, არც მიგწონს. Მე ლიდეა მართლა მომწონს Შენგან განსხვავებით.- ვუყურებდი, თვალებᲨი ვუყურებდი. -მჯერა რომ ლიდეა არ მომატყურბს. ისე როგორც ადრე მომატყუეს.
   Სწორედ ამ ტკივილს გამოვექეცი ერთი წლის წინ გამრამ მან მაინც მიპოვა. ნუთუ ვერსად დავემალები. Ვერსად გავექცევი. ის რასაც ახლა ვგრძნობ ენითაღუწერილია. Არც კი ვიცი როგორ გადმოვცე ეს ტკივილი.
    აღარ მინდოდა იქ ყოფნა. სასწრაფოდ დამოვვარდი იმ ოთახიდან და ბილისკენ ავიღე გეზი. Შევედი და ყველაფერი მოვიყევი. ის მამშვიდებდა. Შემდეგ კი მკითხა
-Შენ ხომ ნიკი გყავს ასე რატომ იქცევი?-Შევხედე და უფრო ავტირდი.
-ბილ მე და ნიკი არ ვართ ერთად.
-რააა?-დაიღრიალა მან. Რის Შენდეგაც ყველაფერი მოვუყევი. გაბრაზდა მაგრამ მაინც მამᲨვიდებდა. Ბოლოს კი იმ აზრამდე მივედით, რომ დარტინი უნდა დამევიწყებინა. Როგორც სᲩანს ბილის ლიდეა Ძალინ მოეწონა. თვლის, რომ მისი ბრალი არარის. მეც დავეთანხმე მაგრამ გული სულ სხვა აზრზე იყო. ვიცი სისულელეა მაგრამ გული ცუდს მიგრᲫნოდა. Ძალიან ცუდს. ამიტომ მეშინოდა.
    გული მტკიოდა. ისევ. ამიტომ გადავწყვიტე, რომ აქ დარჩენა აღარ შემეძლო. უკვე Ჩანთას ვალაგებდი, როდესაც ოთახᲨი ნიკი Შემომივარდა. გაბრაზებული Ჩანდა.
-რა მოხდა?- ვკითხე და Ჩემი საქმე გავაგრძელე.
-ამას მე უნდა გეკითხებოდე. გადაირიე? Სად მიდიხარ?- ხელიდან ტანსაცმელი გამომტაცა. ორივე ხელი მხარზე დამადო და საწოლზე ნელა დამსვა-ახლა დაწყნარდები და დამელაპარაკები.
-ვერ ვხვდები რა გინდა-ვცადე Ჩემი ტანსაცმელი დაებრუნებინა მაგრამ ამაოდ.
-გარბიხარ?-Ჩემს წინ ჩაიცუცქა და თვალებში მიყურებდა.
-ეგ რა Შუაშია. იცი რა მითხრა? Მაგ სიტყვების მერე აქ როგორ დავრᲩე. Როგორ დავრᲩე და ვუყურო მის ბედნიერებას სხვასთან, მაᲨინ რიდესაც მე ვიტანჯები. ეს Ძალიან Ძნელია გამიგე გთხოვ.
-მესმის. ხომ იცი, რომ Შენი ყოველთვის მესმის. Მაგრამ ახლა ვერ გაიქცევი. ვერ დანებდები.
-სხვა რა დამრჩენია.-უკვე ცრემლები მომდიოდა.
-Შენ ის გიყვარს. მთავარი სწორედ ესაა. დაანახე მას ეს.-მისი სიტყვები ყოველთვის ისეთი ლამაზი იყო. აი ახლაც.
-მაგრამ მას თუ არ სჭირდება Ჩემი სიყვარული რა ვქნა?-თვალებში დაჟინებით ვუყურებდი.
-Შენ Შენი მაქსიმუმი გააკეთე.  დაანახე Შენუ ნამდვილი გრძნობები და არ ᲨეუᲨინდე იმას, რაც შეიძლება მოხდეს.
-ალბათ მართალი ხარ. Მაგრამ მაინც არ მინდა ახლა აქ ყოფნა. წავიდეთ რა გთხოვ.- თავი ვეღარ Შევიკავე და ავტირდი.
-კარგი წავიდეთ- ნაზად მითხრა და Ჩემს გვერდით დაჯდა. Ჩამეხუტა. თითქოს სხვედბოდა, რომ ზუსტად ეს მჭირდებოდა. Მეც ნელა მოვხვიე ხელები და უფრო ავტირდი.
    ასე დიდ ხანს ვიყავით. Როდესაც ტირილს მოვრᲩი Ჩანთა Ჩავალაგე და ნიკსაც დავეხმარე. უკვრ გარეთ ვიყავი, როდესაც უკნიდან ვუღაცამ დამიძახა.  ეს ლიდეა იყო.
-გისმენ ლიდეა.-ვუთხარი ისე თითქოს არაფერი მომხდარიყო.
-რატომ მიდიხარ?
-საქმეები გამომიᲩნდა.-მოვიტყუე. აბა იმას ხომ არ ვიტყოდი, Შენი შეყვარებული ისევ Ძალიან მიყვარს მას კი რატომღაც Შენ ურᲩევნიხარ და მე დამიკიდათქო.
-Ძალიან მეწყინა.-რაღაც არ ეტყობოდა, რომ ეწყინა. არ ვიცი მეჩვენება თუ არა მაგრამ, აღარც ისე კარგ გოგოდ მეჩვენება. ალბათ უბრალოდ ვეჭვიანობ. ამ დროს ნიკმა დამიᲫახა და მასთან მივედი.

  
          ლიდეას და დასტინის საუბარი.

      დასტინის pov:

   Მე და ბრი წვიმაᲨი ვიწექით სულ რაღაც ორი წამის წინ. Ეს ისეთი სასიამოვნო იყო, რომ ყვირილი მინდებოდა. თითქოს წამით დამავიწყდა კიდეც რა გამაკეთა. Მაგრამ ლიდეასთან არასწორად  ვიქცევი. ამას ვხვდები. Რა Ძნელია ცხოვრება. Სწორად მოქცევას ვცდილობ მაგრამ არ გამომდის. Სწორედ ამ დროს ოთახᲨი ლიდეა Შემოვიდა. Ნელა მომიახლოვდა და თვალებᲨი Ჩამხედა. რატომღაც მგინია, რომ ასე მმართავს. ვერ ვეწინააღმდეგები. ასე, რომ მიყურებს Ძალიან მეცოდება.
-კარგად გარეთე?-მკითხა უეცრად.
-მიმინე ეს არაფერს ნიშნავს. უს უბრალოდ Ჩემი მეგობარია.-ვეცადე დამემᲨვიდებინა.
-რაღაც მეგობრებს არ გავდით.
-Შენთვითონაც იცი, რომ მას გულგრილად ვერ მოვექცევი.-თავლი ავარიდე.
-რადგან ისევ გიყვარს. -უკვე ყვიროდა.
-ასე არაა-ვიცრუე. რათქმაუნდა ვიცრუე.
-მაᲨინ რატომ არ უებნევი Შენ მეგობრე, რიმ ერთმანეთი მოგწონს?-ნამდვილად Ჩამჭრელი კითხვაა. გავჩუმდი. ვერაფერი ვუპასუხე. დიდი ხნის მერე მხოლოდ ეს ვᲗქვი.
-ვუთხრათ.
-რა?
-ხო ვუთხრათ.
- მპირდები?-მკითხა თავისი უცოდველი და ლამაზი თვალებით. Მაგრამ არა იმდდნას ლამაზით, რამდსნადაც ბრისია. ღმერთო Ჩემი ისევ ბრი.
-გპირდები. -Ჩემი სიტყვების Შემდეგ ლიდეამ გაუღიმა და Ჩამეხუტა. რათქმაუნდა მესიმივნა. Მაგრამ, რომ არ მიგატყუოთ გულში უჩვეულო რაღაც ვიგრძენი. თითქოს დანანება. Ბრი მენატრებოდა და ამის დაფარვას ლიდეათი ვცდილობდი. Ვიცი ბოლო დონის იდიოტივით ვიქცევი, მაგრამ სხვა გამოსავალს უბრალოდვერ ვხედავ. გავიჭედე. Არ ვიცი რა ვქნა. Ბრის სხვა ყავს. და ის უყვარს. Მე კი... Მეც ხომ ᲨემიᲫლია, რომ ბედნიერივიყო.
   Მაგრამ თავს ვატყუებ. Მის გარეშე ბედნიერებამდე ბევრი მაკლია. Მის გარეშე ჩემი ცხოვრება ერთფეროვანია. Მის გარეშე მე უბრალოდ არ ვარსებობ. Მაგრამ მე უნდა ვისწავლო. Ხო, მე მის გარეშე ცხოვრება უნდა ვისწავლო.

________________________

ვიცი, რომ ცოტა პატარაა.😬

   ამ ბოლო დროს იშვიათად მცალია. სკოლა და ასე შემდეგ, ბოლო ბოლო აბიტურიენტი ვარ.😅

მადლიბა ყველას აქტიურობისთვის და ვოუთებისთვის.♥️♥️

   14 თავი 10 ვოუთზე გამოვა.😅❤
 
მადლობა წინასწარ❤💞