My Strict Professor

Prologue

"What the hell, Hailey. How many times should I tell you to stop bothering me? Can't you see, hindi pwede ang gusto mong manyari, Hailey. I am you're teacher and you're my student for Pete's sake! So why the hell are you still pushing it?! Ang selfish mo Hailey, sariling kaligayahan at kagustuhan mo lang ang iniisip mo! I don't and I will never like you   so please, stop doing these bullshit things that you're doing kasi hindi na ako natutuwa! And stop convincing yourself that there is have a chance for me to like you. I don't like you and I will never like you back kaya itigil mo na ang kahibangan mo.  I like someone else. So please, let go and get lost."

Nag-unahang pumatak ang mga luha ko dahil sa binitawang mga salita sakin ni Maam Mandy. Ayokong makita nya'kong umiiyak sa harapan nya, ayokong makita nya'kong nasasaktan ng ganito nang dahil sa kanya. Pero anong gagawin ko? I can't help it. I was hurting so bad. I do love her. I love her so damn much, but she hates me. She hates my presence. Pero bakit kailangan nyang ipamukha sa'kin na hinding-hindi nya ako magugustuhan, bakit kailangan nyang iparamdam sakin na may iba talaga syang gusto. That she'll never gonna love me. Kahit kelan ba hindi nya man lang iisipin ang nararamdaman ko? Hanggang kelan ba ako magpapakatanga para sa kanya? Pero if loving her means killing me, then I'll still go for it. Even if there's no assurance of her, loving me back. 

I can wait.

"Ung mga pinapakita at pinaparamdam mo sakin these past few days, ung paghalik mo sakin, ung pagiging sweet mo sakin? Anong ibig sabihin non? Wala lang ba'yon? Ginawa mo ba yon kasi trip trip mo lang? Putek na trip yan, Maam mandy? Pinaglalaruan mo ba ako?! Pinaglalaruan mo ba yung nararamdaman ko? Kasi kung oo, nagmamakaawa na ako sa'yo na itigil mo na. Kasi maam hindi ko na kaya, nasasaktan na ako ng sobra. Halos mamatay ako sa sakit na nararamdaman ko tuwing nakikita kang masaya sa piling ng taong mahal mo talaga. Sabi nila kung mahal mo daw talaga ung isang tao, palalayain mo sila at hahayang sumaya kasama ung taong nakakapagpasaya sa kanila. Pero hindi ba pwedeng ako nalang ang magbigay ng kasayahang hinahanap mo? Hindi ba pwedeng ako nalang ang kasama mo sa mga bagay o pangyayari na makapagpapasaya sayo? Bakit kasi di nalang ako Maam Mandy?

Tumigil ako sandali sa pagsasalita para punasan ung mga luhang walang tigil sa pagtulo.Hindi ko mabasa ang ekspresyong pinapakita ni Maam Mandy, pero gusto kong maawa sa sarili ko ngayon dahil halos magmakaawa lang ako sa kanya mahalin nya lang ako.

Nung bata ako, palagi kong sinasabi sa sarili ko na never akong maghahabol sa lalaki. Pero eto ako ngayon, babae ang hinahabol. Palagi ko ring sinasabi na never ko  silang iiyakan dahil kung gusto nilang umalis, edi umalis sila. Per iba pala talaga kapag nagmamahal, nagiging tanga. Kahit na gusto mo na mag give up o mag let go dahil nasasaktan ka na, hindi mo parin magagawa kasi nga mahal mo sila e.

Itp ang kauna-unahang pag kakataon na sasabihin ko sa kanya ang tunay kong nararamdaman. Kasi kahit kelan never ko pinakita sa kanya na nasasaktan ako. Palagi kong ipinapakita na ayos lang ako, malakas at masaya ako. Pero ang totoo durog na durog na ako.

"Natutuwa ka ba ngayon kasi nakikita mo'kong nagmamakaawa sa hararapan mo para mahalin lang ako? Pero Maam Mandy ano ba kasing gagawin ko? Nahuolog na ako sayo ng tuluyan e. Pinigilan ko naman kasi alam kong mali, pero hindi kinaya ng powers ko, Maam. Pero alam mo maam? I'll not say sorry for falling inlove with you. You know why? Cos that was one of the happiest moment that happened in my life. Happiest yet most painful memories of mine. Pero sige, hindi ko nanaman ipipilit ung sarili ko sayo, I'll let you happy without me. If that's what you want, then bye."

Masakit man para sa'kin itong naging desisyon ko ay pipilitin kong panindigan ito. Wala din naman akong magagawa kung ito ang gusto nya. Kung ang gusto nya ay mawala ako sa buhay nya. Ang hirap naman ipaglaban ung isang tao kung sya mismo ay hindi magawang lumaban kasama ka.

Tumalikod na ako sa kanya at nagsimula nang maglakad palabas ng room namin. Gosh, this room was full of different memories. Full of tears, smiles, fightings, teasings at sobrang dami pang iba. Pero hindi pa man ako nakakalayo ay naramdaman ko nanaman ang pananakit ng dibdib ko. matindong pagkirot at hirap sa paghinga ang naramdaman ko at unti-unting umiikot at nagdidilim ang paligid. Pero bago ako tuluyang mawalan ng malay ay nakita ko pa ang isang mukhang punong-puno ng pag-aalala.

A/N

Hiii so yeah, nagsisimula nanaman ako sa una. Hindi ko na talaga maopen ung acc ko na @reallyrah kaya gumawa nanaman ako ng bagong acc para naman maicontinue tong story ko. Thank you sa walang sawang paghihintay ha, sana ol hinihintay uwuuu. Enjoy reading and byyeee.