Chapter 47 - Forget Me Not

7.5K 462 95
                                    

Katarina Ava's POVF L AS H B A C K

Hoppsan! Denna bild följer inte våra riktliner för innehåll. Försök att ta bort den eller ladda upp en annan bild för att fortsätta.

Katarina Ava's POV
F L AS H B A C K

Everyday was just every other day that I have encountered. Nothing special, full of hurt and each and everyday marks another day of missing her so much without her knowing. Hindi ko alam kung saan pa ako humuhugot ng lakas nang loob. I miss her, I miss her so much.
I wiped my tears remembering her again for I dont know... several times, several years?

My phone buzzed and I lazily look at it. Yana texted me.

"I'm already here waiting. Let's go."

I felt unease and nervous for a second, I grabbed my bag and look at myself in the mirror hoping at least I was presentable enough. I sigh... This will be the last that you'll do something, Ava, I told myself.

"Best, are you sure you'll do this?" tanong ni Yana sa akin.

"Yeah, I've thought of this for a couple of times, Yana. Gusto kong malaman kung may magagawa pa ako," tipid na ngiti at sabi ko ko rito. Yana just smiled at me pityful and so am i... Even to myself.

Yana and I are actually here in America without Vienne knowing. I asked her if she could accompany me to talk to those doctors na nagfofollow up nang case ni Vienne about her selective amnesia. Stupid to think but I really love her so much na hindi ko napigilang masulyapan man lang sya at samantalahin ang panahon na makausap ang mga doctor nito. To be honest, I don't think na nagpapacheck si Vienne about her amnesia dahil ang alam nya ay lahat ay naalala nya. Na wala syang dapat pang ikapunta sa hospital. That thought just breaks my heart. Ang hirap palang makalimutan ka nang isang taong mahalaga sayo, yung tipong lahat nang masasayang alaala nyo eh parang biglang nawala at heto ka naiwang nag-iisa na nakakaalala. Hindi ko alam na ang mga masasayang alaala pala ay kapag nagtagal na iisa na lang ang nakakaalala ay halos nagiging bangungot na. Masakit. masakit na parang sya tuloy ang buhay pero ako heto nalimutan nang taong nagbibigay buhay sa buhay ko.

"Best, umiiyak ka nanaman," puna sa akin ni Yana kaya dali-dali kong pinunasan ang luha na kanina pa rin na patuloy sa pagpatak.

"Sorry," I said.

"You don't have to. It's okay."

"Yana, tama ba 'tong decision ko? I'm stupid right?" mapait kong sabi kay Yana.

"You're not, Ava. We understand where you are coming from. Mas mabuti na rin na doctors ang makausap natin about her condition at makabalita tayo. Na... ikaw mismo ang makakuha ng information and not just us giving you a piece of it," muling sabi ni Yana and held my hand to cheer me up.

I hope... I hope doctors will tell that soon she will remember me... I'm hoping. Kahit 'yun na lang ang panghawakan ko okay na ako.

What Happened to Vienne Heatherson (GirlxGirl)Där berättelser lever. Upptäck nu