Adopted by "Daddy Direction"

~ 20 ~

POV Lizzy

'Lizzy? Wordt je wakker?' Ik open kreunend mijn ogen. Liam kijkt me met een brede glimlach aan. 'Ga je omkleden. We gaan vandaag ergens heen.' Ik kijk hem verward aan. Een gaap verlaat mijn mond, wat Liam doet grinniken.

'Waar gaan we heen?' Ik kruip overeind en rek me uit. Liam schudt lachend zijn hoofd.

'Dat ga ik niet zeggen. Het is een verrassing.' Ik rol met mijn ogen en sla de deken dan van me af. Ik stap het bed uit, loop naar mijn kledingkast en haal er een setje uit. Het is een lange broek met een oversized hoodie. 'Ga je maar omkleden. Ik maak ontbijt voor je.' Ik knik en kijk toe hoe Liam mijn kamer verlaat. 

Ik loop richting de badkamer, pak een washandje en haal het snel langs mijn lichaam. Daarna kleed ik me om in het setje dat ik net heb gepakt. Mijn haren borstel ik goed door, voor ik het in een zijwaartse vlecht doe. 

Als ik helemaal klaar ben, loop ik langzaam naar beneden. Het voelt een beetje gek om weer thuis te zijn, nadat ik weg ben gelopen van huis. Nou ja, het is niet eens mijn huis. Het is het huis van Liam, Daniëlle en Bear. 'Goedemorgen', mompel ik als ik de keuken in loop. Ik kijk verbaasd naar Louis, die naast Freddie zit en een kop koffie voor zich heeft staan. 'Wat doe jij hier?', vraag ik hem verward. 'Je was toch naar huis gegaan gisteravond.' 

Liam en Louis kijken elkaar aan, voor Louis zich grinnikend tot mij wend. 'Je gaat vandaag mee met Daniëlle en Liam. Ik blijf hier om op Bear en Freddie te passen', legt hij uit. Ik knik een beetje en plof dan neer op mijn stoel. Liam schuift een bord met daarop een broodje jam naar me toe. Ik bedank hem zachtjes en richt me op mijn eten.

Na het eten loop ik achter Daniëlle en Liam aan richting de auto. Ik heb nog steeds geen idee waar we heen gaan, maar ik durf het ook niet zo goed te vragen. Het is nou donderdag, een schooldag dus. Maar Liam vertelde me dat ik niet naar school ging vandaag. Daarna mompelde hij er nog iets achteraan, wat ik niet hoorde. Ik vroeg er niet op door. Misschien mocht ik het niet horen.

Ik staar een beetje naar buiten. In de auto heerst een stilte. Het is een beetje een gespannen stilte, waardoor mijn maag zich een beetje begint om te keren. Waarom zijn ze zenuwachtig?

Ik begin de omgeving te herkennen en slik even. Gaan ze me terug brengen? Zijn ze daarom zo zenuwachtig? Was ik dan toch niet genoeg voor ze? Heeft Liam tegen me gelogen?

Maar ik heb mijn spullen niet bij me... Waarom gaan we dan naar het weeshuis? Gaan we überhaupt wel naar het weeshuis? Misschien gaan we ergens anders naartoe, maar ligt het weeshuis toevallig op de route.

'Gaat het, Lizzy? Je ziet een beetje bleek.' Ik knik langzaam en glimlach zwak naar Liam, die naar me kijkt via de achteruitkijkspiegel.

'J-Ja, het gaat wel. Alleen een beetje misselijk.' Misselijk van de zenuwen. We rijden de oprit richting het weeshuis op en mijn adem stokt in mijn keel. Dus toch...

De auto komt tot stilstand. Liam en Daniëlle stappen uit, maar ik blijf zitten. Waarom gaan we naar het weeshuis? 'Kom je, Lizzy?', vraagt Daniëlle met een kleine glimlach op haar gezicht. Met tegenzin klim ik dan toch maar de auto uit. Daniëlle pakt mijn hand vast en knijpt er even in. Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken, maar het lukt niet. 

De voordeur vliegt open en mevrouw Summers verschijnt in de deuropening. 'Hallo Lizzy', begroet ze me vrolijk, voor ze me in haar armen trekt voor een knuffel. 'Hoe gaat het met je?' 

Ik haal mijn schouders op. 'G-Goed.' Mevrouw Summers laat me los en kijkt me even onderzoekend aan. Ik kijk weg. 

'Zullen we dan maar?', stelt mevrouw Summers voor. Ik voel een hand op mijn onderrug en kijk even op. Liam geeft me een knipoog. Snel kijk ik weer naar beneden. 

Ik merk dat we richting het kantoortje van mevrouw Summers lopen. Ik word steeds zenuwachtiger. 'Wat doen we hier?', besluit ik dan toch maar te vragen. Ik kijk ze alle drie even aan, voor ik op een krukje ga zitten. Mevrouw Summers gaat achter haar bureau zitten, terwijl Liam en Daniëlle ervoor gaan zitten. Mevrouw Summers rommelt wat in een lade en haalt er dan een pakketje papieren uit, waarna ze het aan mij geeft.

Ik kijk verbaasd naar de titel. Adoptiepapieren. De tranen schieten in mijn ogen en mijn handen beginnen te trillen. Ik krijg overal kippenvel. Ik draai mijn hoofd om naar Liam en Daniëlle. 'E-Echt?', vraag ik met trillende stem. Liam en Daniëlle knikken. 

Ik leg het stapeltje papieren op het bureau van mevrouw Summers en vlieg dan Liam en Daniëlle om hun nek. Al snel voel ik hun armen om me heen. De tranen stromen over mijn wangen, van geluk dit keer.