Adopted by "Daddy Direction"

~ 13 ~

POV Lizzy

De volgende ochtend stap ik het schoolgebouw in. De bel is nog niet gegaan. Ik loop naar ons klaslokaal en klop zachtjes op de deur. Juf Natasja zat aan haar bureau te werken. Ze kijkt op en zodra ze mij ziet, glimlacht ze lichtjes. 'Goedemorgen, Lizzy. Wat ben jij vroeg vandaag!'

Ik slik de brok in mijn keel weg. 'Juf, kan ik even met u praten?' Juf Natasja knikt en gebaart naar een tafeltje dat dicht bij haar bureau staat.

'Waar wil je het over hebben, Lizzy?' Ik kijk naar mijn handen, die in mijn schoot gevouwen liggen. Mijn knieën wiebelen heen en weer.

'I-Ik-uh. Ik word ge-gepest.' Als de juf een tijdje stil is, kijk ik langzaam op. Ze kijkt me geschrokken aan.

'Och, meisje toch! Wie pesten je? Dan ga ik met ze praten.' Ik haal mijn schouders op en kijk weg. 'Lizzy, je moet me wel vertellen wie het doen. Anders kan ik je niet helpen.' Ik knik langzaam en zucht dan diep.

'Mike, Eddie en Nick. En Sophie, Lana en Ashley.' De juf knikt even en schrijft de namen op. Dan kijkt ze mij vriendelijk aan.

'Ga jezelf maar even opfrissen op het toilet. De les begint over vijf minuten. Ik zal met dit groepje gaan praten in de pauze.' Ik knik en sta snel op.

'Bedankt, juf!'

---

De rest van de dag ging snel voorbij. De bel is net gegaan en ik sta op om richting de gang te lopen.

In de ochtendpauze had de juf het groepje pesters bij zich geroepen. Na de pauze moesten ze sorry zeggen tegen me en beloven dat ze het nooit meer zouden doen. Maar ik kon aan ze zien dat ze logen.

Ik stap het schoolgebouw uit en kijk alert om me heen. De auto van Liam staat er nog niet. Ik slik en wil richting de zijkant van het schoolplein lopen, als ik ineens omver wordt geduwd.

Ik val op de grond en draai me geschrokken om. Mike en Sophie kijken me grijnzend aan. Achter hen zie ik Milou, Lana, Nick en Eddie staan. Mike buigt naar me toe en pakt de voorkant van mijn shirt beet.

'Kon je het niet alleen aan, weeskindje? Moest je de hulp van de juf inschakelen?' Hij tilt me een stukje op aan mijn shirt en drukt me dan weer ruw naar beneden. De tranen springen in mijn ogen.

'Ah, moet je dat nou eens zien. Weeskindje moet huilen', zegt Sophie met een stemmetje. Ik bijt op mijn lip.

'Laat me gewoon met rust', mompel ik en probeer overeind te komen. Al snel voel ik een trap in mijn zij en ik kreun even van de pijn. Sophie pakt mijn haar vast en trekt er ruw aan, terwijl Mike me door blijft trappen tegen mijn zij, buik en benen.

'Hey!' hoor ik achter me. Ik hoor het groepje wegrennen en sluit opgelucht mijn ogen. 'Lizzy! Gaat het?' Ik open mijn ogen voorzichtig en zie dat Louis naast me is komen zitten en mij bezorgd aankijkt. Mijn ogen vullen zich weer met tranen.

'I-Ik heb het tegen de juf gezegd, maar ze blijven door gaan!' begin ik te snikken. Louis trekt me in zijn armen en gaat met zijn hand langzaam over mijn rug heen. 'Ik wil dit niet meer, Louis. Iedereen haat me', mompel ik in zijn shirt.

'Hey, shh. Niet iedereen haat je. En die pestkoppen zijn gewoon een stelletje idioten! Niemand zou gepest moeten worden, en jij zeker niet! Laat je niet zo op de kop zitten door hen. Ga er op in.'

'Dat durf ik toch niet?' zeg ik zacht, terwijl ik hem los laat. 'Straks doen ze me nog meer pijn!'

'Dat komt vast wel goed. Als je er niet tegenin gaat, blijven ze je pesten. Je bent een makkelijk doelwit op deze manier.' Ik knik langzaam. Louis staat weer op en steekt zijn hand naar me uit. 'Kun je staan?' vraagt hij bezorgd. Ik haal mijn schouders op en kruip voorzichtig overeind. Mijn gezicht vertrekt van de pijn. 'Kom. Ik breng je naar huis. Ik bel Liam wel in de auto.' Ik knik even en volg hem naar zijn auto.

'Waarom ben jij hier eigenlijk?' vraag ik aan Louis als we bij zijn auto staan.  Ik klim op de bijrijdersstoel en klik mijn gordel vast.

'Liam moest nog heel veel inzingen. Dus toen bood ik aan om jou op te halen van school.' Ik knik even. 'Het komt echt allemaal goed, Lizzy. Dat beloof ik je.'

'Hoe kun je nou iets beloven, terwijl je weet dat het niet waar is?' vraag ik hem zacht. 'Ze gaan echt niet ineens stoppen.'

'Nee, niet ineens. Maar ze stoppen uiteindelijk als jij je van een andere kant laat zien en ze eens flink op hun donder geeft!' Ik kijk hem verbaasd aan om zijn woordkeuze. 'Sorry', grinnikt hij even. 'Maar je moet van je leren afbijten, Liz. Anders stopt dit nooit.' Ik knik even en kijk naar buiten.

'Bedankt voor je hulp, Louis', zeg ik zacht. 'Misschien heb je gelijk.'

'Ik heb altijd gelijk, Lizzy.' Ik rol met mijn ogen en grinnik even

'Hoe bedoel je zelfingenomen?' grinnik ik.

'Hoe ken jij zulke moeilijke woorden?' Ik haal mijn schouders op.

'Ik heb nogal veel gelezen in het weeshuis. Ook de wat moeilijkere boeken. Als ik een woord niet begreep, zocht ik het op in een woordenboek of vroeg ik het aan mevrouw Summers.' Louis knikt even en draait dan de auto bij ons de oprit op. Ik bijt op mijn lip. 'Louis?'

Louis humt wat. 'Als ik het aan Liam ga vertellen, over het pesten, wil jij dan bij me blijven?' Louis parkeert de auto en kijkt mij verrast aan.

'Je wilt het tegen Liam vertellen?' Ik hoor de verbazing in zijn stem. Ik haal mijn schouders op en ik klik mijn gordel los.

'Misschien. Ik ben bang voor zijn reactie.' Ik kijk naar buiten en zie een andere auto staan. Louis volgt mijn blik.

'Daniëlle', mompelt hij.