Crior

Hoofdstuk 41

Het avondeten is uiterst ongemakkelijk. Met zo min mogelijk vingers probeer ik mijn vork vast te houden, zodat het geen gênante situaties kan opleveren. Toch kijkt iedereen me aan, hopend dat er iets zal gebeuren. Ongemakkelijk eet ik mijn eten op en weet het naar binnen te krijgen, zonder dat er iets gebeurt. Als ik klaar ben ga ik direct van tafel en vertrek richting mijn slaapkamer.

In de slaapkamer ga ik op mijn bank zitten en kijk naar het vliegtuigje dat nog steeds roerloos op de vloer ligt. Uit verveling steek ik mijn hand een stukje uit en probeer het ding omhoog te krijgen. Dit gaat eigenlijk redelijk gemakkelijk, maar hoog komt het niet.

Rustig laat ik het vliegtuigje een beetje zweven boven de grond en ik moet toegeven dat dit best plezierig is.

Ik haal mijn hand dichter naar me toe en probeer het ding te besturen met enkel mijn wijsvinger. Tot mijn grote plezier is dat mogelijk, en iets makkelijker om het in bedwang te houden.

Na een tijd te hebben geoefend begint mijn hoofd een beetje pijn te doen, dus stop ik er maar mee en ga naar bed. Dit was echt een hele rare dag en ik wil dat deze dan ook snel eindigt.

Met moeite maak ik me klaar voor de nacht en ga in mijn bed liggen. Ik weet niet waar ik mijn handen precies moet laten, maar het maakt me ook al niet meer uit, in mijn slaap zal er toch niets gebeuren.

De volgende dag sta ik om precies twaalf uur klaar in de gymzaal. Langs de linker zijwand staan een stuk of tien mensen naast elkaar opgesteld met allemaal een tablet in hun handen. Langzaam komen de zenuwen een beetje op.

'Goedemiddag. Ik ben Mark en ik ben degene die je gaat leren hoe je alles onder controle kan houden. Dit is voor mij natuurlijk ook nieuw, maar we hebben manieren gevonden hoe ik je toch dingen kan leren. Voor we beginnen heb ik eerst nog een vraag: welke elementen bezit je nu al?' Deze man klinkt heel opgewonden, alsof dit de tijd van zijn leven is of zoiets.

'Eh... voor zover ik weet alleen water en wind?' antwoord ik.

'Oké. Vandaag wil ik dan in ieder geval vuur en aarde proberen te ontwikkelen en kijken hoever je al bent met het controleren van je krachten. Eigenlijk is alles hetzelfde, dus als je één element kan controleren, kan je dat bij de anderen ook. Pas als we dat onder de knie hebben kunnen we ons richten op het uit elkaar houden van de verschillende krachten.' Hij kijkt me met een vragende blik aan, wachtend op een antwoord.

'Prima.'

'Goed. Eerst wil ik aarde proberen. Het geeft niet als het niet meteen lukt, maar ik geef aanwijzingen. Een manier om dit te gebruiken is door met je voet op de grond te stampen. Probeer het maar.'

Dit gaat er waarschijnlijk heel idioot uitzien als er niets gebeurt. Toch moet ik dit doen. Een beetje beschaamd til ik mijn voet op en zet deze hard neer op de grond, maar er gebeurt niets.

'Concentreer je en denk nergens anders aan. Sluit je ogen anders als dat makkelijker is,' hoor ik naast me.

Ik sluit mijn ogen en maak mijn hoofd leeg. Het enige waar ik aan denk is de vloer, al heb ik geen idee wat ik daarmee moet doen. Mijn voet gaat weer omhoog en dit keer ben ik een stuk zelfverzekerder als ik deze neerzet.

Het blijft stil, dus doe ik mijn ogen weer open. Een bergje van ongeveer dertig centimeter is enkele centimeters van mijn voet verwijderd. Ik kijk Mark aan, en hij kijkt glimlachend terug.

'Dit gaat geweldig. Als het goed is moet je die berg ook weer terug in de grond kunnen krijgen. Ga er maar opstaan met één voet en zet een beetje kracht.'

Ik doe wat me wordt opgedragen en zet een stap richting de kleine stenen berg. Mijn voet plaats ik er voorzichtig op en zet een beetje kracht. Zonder dat ik het doorheb staat mijn voet opeens weer op een vlakke ondergrond en lijkt er nooit iets te zijn geweest.

'Nou, die kracht heb je in ieder geval. Richt je hand dan nu recht vooruit en denk aan vuur,' beveelt Mark.

Ik richt mijn hand op de lege rechtermuur en sluit mijn ogen. Mijn gedachten gaan naar vuur en ik heb goede hoop als ik voel hoe mijn hand begint te tintelen. Mijn ogen gaan weer open, maar in plaats van vuur zie ik een natte cirkel tegenover me.

'Geen zorgen. Het kan niet in één keer goedgaan. Probeer het nog maar eens.'

Mijn ogen sluiten weer en dit keer doe ik harder mijn best. Weer lukt het niet, maar de derde keer zie ik dan eindelijk een zwarte verschroeide cirkel op de muur.

Tevreden staar ik naar de plek op de muur.

'Goed zo.' Ik draai mijn gezicht naar Mark. 'Nu gaan we oefenen met het onder controle houden van je krachten. Ga maar in het midden van de zaal staan en wek een element op. Wanneer je dit hebt gedaan probeer je met één enkele vinger de controle te bewaren, aangezien dit uiteindelijk het makkelijkst is.'

Weer doe ik wat er wordt gevraagd en een straal water komt uit mijn hand. Net zoals bij het vliegtuigje doe ik voorzichtig mijn hand dicht en probeer op een bepaalde plek te richten met mijn wijsvinger. Tot mijn grote blijdschap gaat dit gewoon goed. Helaas schieten mijn gedachten opeens ergens anders heen en schiet de straal voor een paar seconden naar rechts en stopt vervolgens.

'Sorry,' zeg ik zacht tegen Mark.

'Het is goed. Je deed het geweldig. We gaan gewoon verder en aan het einde van de dag ben je denk ik al een heel eind.'

Dat klinkt eigenlijk heel fijn, al zit ik er niet zo op te wachten om dit steeds maar weer opnieuw te moeten doen. Toch lijkt dit me nog niet eens het lastigst, het lastigst gaat worden om alles uit elkaar te houden. Toch moet ik het leren, want blijkbaar moet ik degene worden die de wereld zal helpen. Of ik dat zelf nou wil of niet.