Crior

Hoofdstuk 27

POV ZOË

'Niemand komt hier levend weg.' Met die zin sluit Leona haar verhaal af. Blijkbaar heeft ze dus iets losgekregen uit Nick, maar ik had liever gehad dat ze dat niet had gedaan. Nu weet ik zeker wat er gaat komen, en dat is misschien wel erger dan de twijfel. Het voelt niet echt dat dit waarschijnlijk mijn laatste dag is. Ik heb gedacht dat ik deze tests kon halen en gewoon naar huis kon, maar dat zal nooit gebeuren. Is dit ook hoe Ruben en Marleen zich voelde? Die zullen nu dood zijn, net als ik straks. 

Ik wil niets liever dan nu gewoon bij de anderen blijven. Ergens is er hoop dat ze ervoor zorgen dat ik niet word meegenomen over anderhalf uur, maar dat zal niet gebeuren. Het systeem hier is dat als zij iets willen, zij het krijgen. En in dit geval ben ik dat, of nou ja, ze willen één van de anderen en ruimen degenen die niet nuttig zijn uit de weg.

Leona en de anderen zitten om me heen, alsof ik elk moment kan verdwijnen. Misschien zou dat beter zijn dan wat er gaat komen. Ik zal me waarschijnlijk niet verzetten, want op die manier toon ik alleen maar zwakte, en dat mag niet het laatste zijn wat ik doe. 

'Wat zullen we doen? Wil je dat we weggaan?' ik kijk opzij naar Leona. Ze ziet eruit alsof ze elk moment in huilen uit kan barsten. 

Een enkele keer schud ik mijn hoofd. 'Blijf. Doe gewoon alsof dit een normale dag is. Gewoon een beetje kletsen en televisiekijken. Als ik ook maar iemand bezorgd zie kijken dan zul je ervan langs krijgen.' 

Thomas grijnst. 'Natuurlijk.' Hij zegt het op een toon waarvan je gewoon hoort dat hij niet denkt dat ik dat kan. Niet dat ik dat wel kan, maar het is alsnog een beetje beledigend. 

Er heerst een ongemakkelijke stilte. Niemand lijkt echt te weten wat hij of zij moet zeggen en daardoor voel ik me redelijk ongemakkelijk. 

'Zullen we anders televisiekijken?' Stelt Jip voor. Stille Jip, die eindelijk iets zegt. 

'Prima.' Ik merk dat iedereen naar mij kijkt, alsof alles vanaf nu mijn keuze moet zijn. Jip pakt de afstandsbediening en zet de televisie aan. Meteen staat het weer op de nieuwszender. 'Wel iets anders dan dit graag.' 

Jip zapt tussen de zenders en komt tot stilstand als de andere jongens opeens heel hard. 'Ja die! Stop!' beginnen te roepen. Het blijkt een zender te zijn die gevuld is met een soort tekenseries, maar dan voor volwassenen. Volgens mij heet het Comedy Center? Comedy Central? Zoiets. Ik besluit niets te zeggen en Jip legt de afstandsbediening neer. Dit is de eerste keer dat we hier iets anders kijken dan het nieuws, maar voor mij ook de laatste keer. 

Zwijgend kijken we naar de televisie, afgezien van de grappige stukjes waarbij we moeten lachen. Langzamerhand voel ik me steeds meer op mijn gemak, al blijf ik maar kijken naar de klok aan de muur die langzaam de minuten aftelt. Niemand lijkt het door te hebben, maar zelf zie ik Leona ook wel een paar keer in de richting van de klok kijken. Ik hoop dat zij wint, dan kan ze naar huis. Van de beelden en geluiden die van de televisie komen maak ik niet heel veel mee, alsof mijn gedachten ze blokkeren. 

Na een tijdje is het zover, ik heb nog vijf minuten voor ze me komen halen. Zonder dat ik het doorheb komen er tranen in mijn ogen en begin ik te zweten. 

'Ik moet naar de wc,' mompel ik zacht. Meteen voel ik een hand op mijn schouder en zie Leona bezorgd naar me kijken. 

'Ik ga mee.'

Samen lopen we uit onze woonkamer naar de andere woonkamer. Leona wil net naar de deur grijpen, zodat we hieruit kunnen als we worden tegengehouden. 

'Zij mag weg,' de onbekende man geeft een knikje richting Leona. 'Jij niet.' Zijn ogen kijken me strak aan. Blauw, met een klein beetje groen erdoorheen.