Crior

Hoofdstuk 30

Beide jongens zijn nog steeds niet terug en ik ben benieuwd wie als eerste uit zijn kamer komt. Stiekem hoop ik op Thomas, aangezien ik nooit echt iets in Jip heb gezien. Ik zet die gedachte aan de kant en probeer aan andere dingen te denken.

Ik laat me op de grond zakken en ga tegen de deur aan zitten. Deze test was dan misschien spannend, maar als ik zo terugdenk niet een hele uitdaging. In mijn ooghoek zie ik hoe Nick ook naast me neerdaalt.

'Hoe gaat het?' Een standaardvraag als je niets anders te zeggen hebt. Natuurlijk zal ik niet zeggen dat het geweldig gaat, maar je kan vaak niet anders.

'Goed.' Ik volg met mijn vinger de lijnen van de houten vloer onder me, zijn blik ontwijkend.

'Je hebt net de vierde test gehaald. Na vandaag zit je bij de laatste drie. Ben je daar niet blij om?'

'Dat betekent dat iemand anders het niet gehaald heeft,' mompel ik.

'Er moeten soms gewoon mensen afvallen, zodat alleen de beste overblijft. Blijf het gewoon proberen alsjeblieft, ik denk echt dat je dit kan winnen.' Het klinkt als smeken. Ik zal toch wel doorgaan, ik heb het beloofd aan Zoë.

Ik knik lichtjes. 'Natuurlijk.'

Wanneer ik een geluid hoor kijk ik op. Ik kijk automatisch naar de deur links van mij en het geluid lijkt daarvandaan te komen. Het zachte bliepje zorgt ervoor dat ik weet dat het van de kamer van Thomas komt. Onbewust moet ik glimlachen als ik hem zie verschijnen. Wanneer hij dat opmerkt lacht hij terug, al is er nog wel een klein beetje spanning van zijn gezicht af te lezen.

Even kijkt hij om zich heen en ziet dat hij niet de laatste is en Jip dus weg zal moeten. Nick staat op en loopt naar Milan, de begeleider van Jip, waardoor ik hier alleen ben. Thomas komt naar me toe gelopen en als hij er is gaat hij op de plek van Nick zitten.

'Hoe ging het bij jou?' is zijn eerste vraag.

'Goed, maar die hologrammen waren wel levens echt. Wat was jouw angst?' Hier ben ik heel erg benieuwd naar.

'Hoogte,' hij lijkt dwars door me heen te kijken. 'Ik stond op een soort ravijn waar ik door middel van een houten brug overheen moest. Aan het begin had ik echt niet door dat het nep was en niet mogelijk, maar na een tijdje begon ik na te denken.'

'Wat heb je gedaan om het te kunnen halen?'

'Ik snapte dat het niet echt was, dus ik sprong. Toen ik merkte dat ik niet viel wist ik dat het me gelukt was. Wat had jij gedaan?'

'Spinnen. Overal liepen van die grote spinnen met een klein lijf, maar enorme poten. Ik had geen idee wat te doen, maar ik besloot om te proberen één van die beesten op te pakken. Natuurlijk ging mijn hand er dwars doorheen. Vervolgens ging de deur weer open en kwam ik als tweede naar buiten.' Er loopt een kleine rilling over mijn rug als ik weer terugdenk aan al die spinnen.

'Nou, we hebben weer een test overleefd in ieder geval. Hij alleen niet.' Met een knikje wijst hij richting de deur van Jip. Van Thomas' glimlach is weinig meer over. Misschien beseft hij net als ik dat we alleen één van ons hier echt uit kan komen. 'Er zijn nog maar drie van ons. Je weet wat dat betekent toch? Nog twee tests en er is een winnaar. Ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen als ik dat ben.' Zijn stem klinkt zachter dan eerst.

'Als je wint heb je dat verdient. We zien wel hoe het loopt. Misschien komt iemand ons nog redden, je weet het niet.' Zelfs ik geloof mezelf niet. Niemand zal ons komen halen en maar één van ons zal overleven.

Even zitten we in stilte, tot de deur van Jip opeens opengaat. Hij ziet er gestrest uit en dat lijkt alleen maar meer te worden als hij ons drieën ziet. Zachtjes schudt hij zijn hoofd, maar wendt dan zijn gezicht af. Milan zegt wat tegen hem, waarna Jip ons nog een keer stuk voor stuk aankijkt, maar daarna achter Milan aan wegloopt. Niemand van ons gaat erachteraan, want iedereen snapt wat er aan de hand is. Jip komt niet meer terug.

Michael komt bij ons zitten. Niemand zegt iets, waardoor er een ongemakkelijke stilte ontstaat. Wij zijn de laatste drie van de zeven die er ooit waren. Nog twee tests en we zullen weten wie van ons mee mag doen aan hun grote project.

Vince richt zich dan op ons, samen me de begeleiders. Iets wat nog steeds heel ongemakkelijk voelt, vooral omdat wij zo klein lijken op dit moment. 'Jullie hebben test nummer vier allemaal gehaald. Om twee uur zijn jullie allemaal in de sportzaal. Test vijf zal morgen plaatsvinden, maar daar zal nog meer informatie over komen. Tot zo.' Hij draait zich om en loop door de gang weg. De anderen volgen hem. Nu zijn Michael, Thomas en ik weer alleen, voor zover je alleen kan zijn hier.

Na ongeveer een kwartiertje staat Michael op en loopt naar zijn kamer. Thomas doet hetzelfde en ik heb geen zin om hier alleen te blijven, dus sta op en doe de deur van mijn slaapkamer open. Ergens verwacht ik nog een spin tegen te komen, maar dat kan niet, het was maar een hologram. Ik ga tegen de achterwand van mijn bed zitten en trek mijn knieën op. Morgen is de vijfde test waarbij er nog iemand weg moet. Misschien ben ik het wel.

Midden in mijn gedachten komt Nick opeens binnen. 'Hey.' Hij glimlacht flauwtjes.

'Hoi.'

'Ik moet je gaan informeren over de test van morgen.' Langzaam komt hij naar me toe en gaat op de rand van het bed zitten.

'Morgen is dus de vijfde test. Deze test zal net als de vorige plaatsvinden in je eigen kamer en je moet er zo snel mogelijk uit komen. Dit keer is het een escaperoom, waarbij je een puzzel op zal moeten lossen om je pasje te vinden en de deur te kunnen openen. De test zelf begint zoals gewoonlijk om twaalf uur 's middags en een uur van tevoren moet je in de woonkamer zijn, zodat jullie even niet naar de gang kunnen waar de slaapkamers ook zijn. Anders dan de vorige keer mag je de test niet afmaken wanneer de anderen er al uit zijn, maar word je meteen weggehaald.' Even stopt hij met praten en kijkt me aan, alsof ik iets zou moeten zeggen. 'Voor nu is het belangrijk dat je beseft dat je bij de laatste drie zit. Eén van jullie mag meedoen aan ons project en als ik jou was zou ik zorgen dat jij dat bent. Ik ga je nu verder met rust laten. Zorg dat je over anderhalf uur in de gymzaal bent om te sporten.' Hij staat op en loopt weg.

'En wat als ik de tests niet doe? Als ik gewoon weiger iets te doen? Ik wil niet degene zijn die overblijft en dat al mijn vrienden weg zijn.' Ik zou het toch wel proberen, maar ik moet weten wat de gevolgen zijn als ik het niet doe.

Nick stopt even en draait zich om. 'Dan zou dat een enorme verspilling zijn van je vaardigheden. En als je als laatste overblijft heb je dat dus verdient. Voor zover ik weet denk je al vaak genoeg aan anderen, misschien wordt het eens tijd dat je aan jezelf gaat denken. Dit project zal iets groots worden, laat je medeleven niet in de weg staan alsjeblieft.' Na die woorden draait hij zich weer om en loopt weg.