Crior

Hoofdstuk 8

Om elf uur komt Nick mijn kamer weer in. Nieuwsgierig kijk ik hem aan vanaf het bed waar ik op zit.

'Hoe gaat het?' is het eerste wat hij vraagt.

'Goed, denk ik, maar ik dacht dat we om twaalf uur hadden afgesproken?' antwoord ik.

'Fijn om te horen. Ook leuk om te zien dat je niet probeerde te ontsnappen wanneer de deur openging,' grijnst hij. 'En ja, we hadden om twaalf uur afgesproken, maar ik besloot hierheen te komen om jou gezelschap te houden.'

Ik lach even zachtjes in mezelf. 'Ik kan hier toch niet wegkomen, en zodra ik morgen deze kamer uit kan is daar genoeg gelegenheid voor,' zeg ik lachend.

'Denk je dat?' Vraagt hij, terwijl hij ondertussen naast me op het bed gaat zitten. 'Op het moment dat je deze kamer uit kunt zul je alleen nog maar meer in de gaten worden gehouden. Je kan gerust door de gangen lopen, maar niet zonder één, twee of zelfs drie bewakers tegen te komen. En natuurlijk heb je overal een pasje voor nodig om binnen te komen, een pasje zoals deze, met ID en al,' uit zijn jaszak trekt hij een blauw pasje aan een koord, voordat hij hem weer wegstopt vang ik nog net een glimp op van een foto.

'Krijg ik die ook?' Vraag ik nieuwsgierig, met mijn hoofd dat ondertussen alweer bezig is een ontsnappingsplan te bedenken aan de hand van de informatie die hij mij gaat geven.

'Ja, maar daarmee kan je alleen in je eigen kamer komen,' glimlacht hij. 'Anders wordt het wel heel gemakkelijk om hier weg te komen, als je natuurlijk al weet waar je moet zijn,' knipoogt hij.

'Maar ik vroeg me eigenlijk nog iets af over gister,' begin ik over een ander onderwerp.

'Ja? Zolang het niet gaat over wat er gaat gebeuren kan ik die vraag wel beantwoorden,' zegt hij grijnzend.

'Je kwam duidelijk naar mijn school om mij te kunnen ontvoeren, maar hoe kon je van tevoren weten dat ik met jou moest gaan leren van meneer Laar en je me zo mee kon nemen? Ik had me de dag ervoor pas aangemeld voor die hele wedstrijd. Wat zou je gedaan hebben als ik me niet had aangemeld?'

'Dat wist ik niet. Natuurlijk voorspelde ik al dat je je zou inschrijven, maar ik wist het niet zeker. Dat jouw docent vroeg om samen met mij te gaan leren was dat de perfecte kans, maar anders moest ik een ander plan verzinnen. Mijn plan veranderde de hele tijd, maar de kans die de docent me gaf kon ik natuurlijk niet laten liggen,' vertelt hij rustig.

'Deed je dat de hele tijd op je laptop? Een plan maken? Toen ik probeerde te kijken draaide je steeds weg' bedenk ik me opeens, als ik terugdenk aan gisteren.

'Het was inderdaad niet zo handig dat ik naast jou en je vriendin werd neergezet, maar ja, onder andere wel ja. De andere begeleiders en ik moeten daarbij ook elk moment van de dag vastleggen wat het kind doet, zodat er kan worden gekeken naar het gedrag en of ons plan wel zal slagen met jullie. Hoewel je duidelijk niet erg in de stemming was om veel te gaan doen kon ik toch meekijken hoe je vragen beantwoordde in de klas en heel soms was er een gelegenheid om mee te kijken naar je huiswerk.'

'Dus alles wat wij doen en bespreken wordt door jou vastgelegd? En hoe is het trouwens mogelijk om de keuze voor mij op één dag te baseren?' vroeg ik een beetje verward.

'Ja, eigenlijk wel. Het is niets om je zorgen over te maken hoor, gewoon wat verslagen van jou die de hele tijd nergens mee bezig is. En als antwoord op je volgende vraag: dit alles was niet gebaseerd op één dag, hier zitten misschien wel weken van onderzoek in. Weet je nog dat ik zei dat we allerlei gegevens hadden gedownload? Dat was ook heus niet heel makkelijk,' grijnst hij even.

'Dat verklaart al meer,' mompel ik. Maar wat nou als je niet alles opschrijft?' Vraag ik, erop hopend dat hij de hint snapt en me misschien ooit stiekem wat informatie kan doorgeven.

'In het hele gebouw hangen camera's. In jullie slaapkamers hangen zelfs kleine microfoons voor als jullie iets nodig hebben,' hij kijkt even naar het witte ding boven de deur en daarna naar de klok. 'We zijn alweer bijna vijf minuten bezig, is er misschien iets wat ik voor je kan halen voor ik om twaalf uur terugkom met lunch?' vraagt hij.

'Nee, denk ik. Ik ga straks misschien beginnen aan een boek en lees even een tijdje,' antwoord ik.

Hij kijkt me met een glimlach aan. 'Goed bezig. Als je hier toch moet zijn kun je er beter van genieten. Ik kom om twaalf uur terug met lunch en dan kan je me vertellen over je boek.'

Hij staat op en loopt richting de deur. De drie klopjes zorgen er weer voor dat deze open wordt gedaan en Nick weer vertrekt. Natuurlijk moet ik hem eigenlijk haten, maar hij lijkt echt het beste met me voor te hebben. Niet dat mijn woede nu opeens over is, maar het begint onbewust steeds een beetje minder te worden.

Zodra de deur weer dicht is loop ik naar de boekenkast naast mijn bureau. Ik pak een boek met een blauwe stoffen kaft en herken deze, omdat Daisy hem een keer heeft aangeraden. Met het boek loop ik naar de bank en ga zitten.

Zonder dat ik het doorheb gaan mijn gedachten naar Daisy en mijn ouders, hoewel ik mijn ouders nooit echt zie, heb ik nog nooit zo'n behoefte aan ze gehad, en Daisy, met haar gekke verhalen en vrolijke stem. Zouden ze doorhebben dat ik weg ben? Mijn ouders zullen misschien denken dat ik ergens ben gaan logeren of zoiets en Daisy denkt misschien dat ik ziek ben, aangezien school nu al begonnen zou zijn. Voorzichtig leg ik het boek op de tafel voor me als ik doorheb dat tranen die er al veel te lang uit willen komen beginnen te stromen.

Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen eromheen. Mijn hoofd leg ik op mijn knieën en verberg daardoor mijn gezicht. Het boeit me niet dat die camera alles ziet, ze mogen best weten dat ik naar huis wil. Het snikken wordt naarmate de seconde verstrijken minder erg, maar tranen blijven komen, alsof er geen einde aan is. Hopelijk komt er niemand naar me toe, daar heb ik absoluut geen behoefte aan.

Het getik van de klok zorgt ervoor dat ik weer rustiger word en mijn ademhaling meer onder controle krijg. Door te luisteren naar het aantal keer dat de klok tikt weet ik dat er ondertussen al vijf minuten en vierenveertig seconden zijn verstreken en er dus niemand meer komt. In stilte blijf ik nog even zo zitten en probeer nergens aan te denken. Wanneer ik weer helemaal tot rust ben gekomen en alle tranen zijn opgedroogd ga ik weer een beetje rechtop zitten, pak het boek en begin te lezen, hopend dat het boek me even naar een andere wereld kan brengen.