Crior

Hoofdstuk 16

POV MARLEEN

Eindelijk weg van deze vreselijke plek, met vreselijke mensen. Grappig hoe die anderen moeite doen om al die tests succesvol af te ronden, terwijl je ook gewoon kan falen en naar huis kan.

Natuurlijk heb ik er vanochtend even aan gedacht om serieus die test te maken, maar waarom zou ik moeite doen? Vervolgens heb ik maar besloten om een beetje te gaan kladderen op het blad en niet eens een blik te werpen op de vragen, aangezien mijn brein dan gelijk na zou denken.

'Waar gaan we heen?' Vraag ik aan Liam, mijn waardeloze begeleider. We zijn al langs de sportzaal gelopen, verder dan dat komen we normaal niet. 'Ik vroeg je wat,' zeg ik als hij niet gelijk antwoord geeft.

'Naar de ziekenzaal. Daar wachten een dokter en de baas om je helemaal klaar te maken voor je vertrek,' zucht hij.

Zonder nog een woord te zeggen loop ik verder achter hem aan, in de gaten gehouden door de zoveelste bewaker en wat leden van het personeel. Zorg alsjeblieft dat ze me gewoon snel klaarmaken, want ik word moe van dat gestaar. Als ik thuis ben ga ik ze persoonlijk allemaal aangeven bij de politie.

Eindelijk komen we aan bij een deur aan de linkerkant van de gang, waar een vreemde man al staat te wachten.

'Hallo, ik ben Stefan, de baas hier.' De vreemde man die duidelijk al een vijftiger is steekt zijn hand uit, maar ik sla mijn armen over elkaar. Wat denkt hij wel niet? Dat ik zomaar zijn smerige hand aan ga raken. Hij glimlacht even als hij ziet dat ik me niet verroer. 'Liam, je kunt gaan. Vanaf nu mag je weer gewoon je oude functie innemen.' Liam knikte even en liep toen weg. 'Kom maar binnen.'

Ik ga mee naar binnen en zie meteen al een stuk of vijftien bedden tegen de wanden staan. Maar in plaats daarvan gaan we door een dubbele deur aan de rechterkant met zo te zien twee bedden met gordijnen ertussen. We lopen naar het achterste bed, waar al een dokter klaarstaat.

'En nu?' vraag ik.

'Ga liggen op het bed met je armen langs je zij en je benen recht,' antwoordt Stefan.

Rustig ga ik liggen op het met leer bedekte witte bed. Stefan gaat aan de linkerkant van mij staan en de dokter aan de rechterkant. Ze beginnen met leren banden mijn armen vast te maken en daarna mijn benen.

'Wat gebeurt er?' er is een vleugje paniek in mijn stem te horen.

'Gewoon voorzorgsmaatregelen, niets om je zorgen over te maken.' En of ik me zorgen begin te maken, het enige wat er op dit moment normaal kan bewegen is mijn nek. 'Maar voordat we beginnen heb ik nog twee vraagjes voor je. Waarom heb je de test niet gemaakt en wat is het eerste dat je doet als je weer thuis bent?'

Ik denk even na, met zijn ogen strak op die van mij gericht. 'Ik wil gewoon naar huis en ga geen moeite doen om door allerlei domme tests te komen,' besluit ik te antwoorden op de eerste vraag. 'En als ik thuiskom is het eerste wat ik zal doen deze hele organisatie aangeven. Ik ben ontvoerd, vastgehouden en moet tests uitvoeren, genoeg redenen om jullie in de gevangenis te gooien.'

'Ja, dat dacht ik al. Nou, begin maar dan.' Stefan kijkt de dokter met een grijns aan. De dokter knikt even, terwijl Stefan wegloopt.

Als hij weg is opent de dokter een lade van het kleine stalen kastje naast het bed en haalt er een naald uit.

'Wat ga je doen?' Ik haat naalden, met heel mijn hart.

'Ik geef je een prikje.'

'En daarna ga ik naar huis?'

'Je stelt veel vragen. Maar als ik eerlijk moet zijn is het antwoord nee, alleen de winnaar komt hier levend uit.'

'Nee! Wat?' Ik probeer mezelf los te maken uit de banden die me gevangenhouden.

Nog voordat ik kan schreeuwen om hulp wordt er een naald in mijn arm geduwd.

'Vaarwel,' is het laatste wat ik hoor, voordat mijn longen zich vullen met water en ik langzaam verdrink.