Kidnapped

deel 44.

Ik lig hier in het bed van Micheal naast hem. Hij is in slaap gevallen, maar ik lig klaar wakker.
Ik ril van de kou en shock. Ik voel me ziek en vies van wat er net gebeurt is.
Ik trek de deken meer over me naakte lichaam heen en snik zachtjes.

Ik kijk opzij en zie dat Micheal vredig ligt te slapen. Ik kan hier niet blijven. Ik stap voorzichtig van het bed af en probeer zo min mogelijk geluid te maken. Ik raap mijn kleren op van de grond(wat er nog van over is) en ik sluip de kamer uit.

Ik voel me heel misselijk. Ik mijn kamer en ren er door heen naar de badkamer. Ik zak op mijn knieën voor de wc en geef over. Het stopt eindelijk en ik probeer op te staan maar voel me heel licht in me hoofd dus ik blijf nog even zitten. Na een tijd wanneer ik mijn kracht weer heb verzameld sta ik op. Ik trek de wc door en steun mezelf op de wastafel en spoel mijn mond.

Rillend op mijn benen loop ik de badkamer uit en ik loop naar de inloopkast. En pak er wat kleding uit. Een warme dikke trui en een joggingbroek. Ik trek het aan een loop de kast weer uit. Ik heb het alsnog koud dus ik ga op het bed zitten en sla de wollen deken om me heen. Ik ben uitgeput en ik leun tegen de stapel met kussens. Ik sluit mijn ogen en probeer niet te denken maar het lukt niet. Ik voel nogsteeds zijn handen die mijn lichaam betasten. Zijn onregelmatig adem in mijn nek. Zijn lichaam boven op de mijne. Zijn handen die mijn handen boven mijn hoofd pinde. Ik zie de grijns van plezier en genot.

Mijn adem begint te versnellen. Ik pak een kussen en pak het stevig vast.

Ik voel hoe ik van angst verstijfde. Hoe ik niet tegen werkte. Hoe ik niet schreeuwde voor help. Hoe ik hem zijn gang liet gaan.

Maar waarom? Waarom werkte ik niet tegen? Waarom verstijfde ik.
Waarom liet ik hem zijn gang gaan?

Ik krijg tranen in me ogen.

Dit is wellicht mijn schuld. IK liet hem zijn gang, IK deed niks om hem te stoppen. Als ik nou had gezegd dat ik het niet wilde. Of tegen werkte wat ik zo erg in gedachten had dat het niet ging werken. Dan was het wellicht wel nooit gebeurt. Maar ik moest presè opgeven.

Ik voel me zo niet goed. Ik heb frisse lucht nodig. Ik kan hier niet zijn.
Ik spring uit het bed en tranen stromend over mijn wangen ren ik de kamer uit. Ik maak mijn weg naar de voordeur en zoek voor de sleutel. Maar natuurlijk licht het er niet. Ik ruk aan de deur hendel met hoop dat het zij heeft. "Ga gewoon open!" Schreeuw ik terwijl ik hard met mijn vuist bons op de deur. Ik blijf bonsen en schreeuwen tot ik uiteindelijk twee armen rond me heupen vanaf achteren voel. Hij trekt me naar achter en zegt of roep allemaal dingen maar ik hoor hem niet. Ik hoor mezelf niet eens meer schreeuwen.

Ik word hard op de grond tegen de muur gegooid en ik voel een harde klap in mijn gezicht. Ik grijp met mijn hand naar de plek en heb het gevoel alsof ik net wakker ben geworden ofzo. "Jemig ik ben bijna doof van je geschreeuw." Zegt Micheal. Ik kijk op naar zijn slaperige hoofd. Ik sta snel op en wil langs hem lopen maar hij pakt mijn arm stevig vast.

"Laat me gaan. Laat me met rust." Zeg ik half snikkend proberend om mezelf bij elkaar te houden.

"Jij volgt mijn bevelen op. Grrrr doe nou niet zo moeilijk." Zegt die grommend terwijl ik er alles voor doe om los te komen.

Hij probeert me mee te sleuren maar ik werk echt niet mee. Als die er klaar mee is duwt hij me tegen de muur en geeft die schreeuwend een harde vuist tegen mijn hoofd.

Ik val op de grond en alles word al gauw vlekkerig en uiteindelijk helemaal zwart.

...

COMMENT

VOTE

FOLLOW!!!

byeeee 💚🥰