Kidnapped

Deel 11.

Morgen ga ik het proberen! Morgen ga ik ontsnappen!

Ik sluit mijn ogen en val in een diepe slaap.

~

Ik open langzaam mijn ogen.
Het is pikken donker.

Oh ja natuurlijk. Ik zit nog steeds hier...

Ik ga rechtop zitten.
Ik wacht nu maar gewoon tot iemand me komt halen.
Anders komt Michael misschien weer..
Ik krijg meteen een koude rilling over me heen.

Na een tijdje wachten hoor ik voetstappen naar de deur komen.
En ik hoor de deur van het slot gaan.
De deur gaat open en ik word verblind door licht.

En daar staat Rafael.

"Hey prinses, hoe voel je je."
"Hhmmm.. even denken hoor... Ik ben ontvoerd, zit opgesloten in een kamer,
Ik ben gister bijna verkracht, en jij en je vriendjes noemen me de hele tijd bij stomme koosnamen. Dus.... Het gaat fantastisch!"
Zeg ik sarcastisch.

"Mooi zo! Kom je mee dan gaan we ontbijten." Zegt hij enthousiast.
Ik rol mijn ogen en zucht. Ik sta op en loop achter hem aan naar de living.

Wanneer we klaar zijn met het ontbijt  vraag ik aan Josh of ik misschien mag douchen.
"Ja tuurlijk."

We lopen naar zijn kamer. Hij loopt de kast in, pakt een setje kleding en geeft het aan mij.
Ik loop de badkamer in en zet de douch aan.
Wanneer de straal warm is stap ik er onder.
Ik spoel alles van me af.

Ik moet iets bedenken om te ontsnappen maar wat...

Wanneer ik klaar ben droog ik me af trek ik de joggingbroek en de oversized shirt aan en loop de badkamer uit.

Josh is er niet. Hij zit vast in de living.

Misschien is dit mijn kans!

Ik loop zachtjes de kamer uit.
Ik loop op de gang en kijk goed om me heen of er niemand is.
Ik kijk of ik misschien een deur zie die misschien naar buiten lijdt.

Ineens zie ik het. Een deur met een klein raampje waardoor ik de lucht kan zien.

Ik loop er zachtjes heen.
Ik trek aan de hendel maar... Hij zit op slot.

Shit!!

Ik kijk om me heen voor een sleutel en ik zie iets. Boven op het kozijn van de deur!
Ik hoor ineens voetstappen door de gangen. Ik kijk achter me maar zie nog niemand.

Ik spring en pak snel de sleutel van het kozijn af. En duw hem in het slot.
"Verdomme, Livia!" Hoor ik achter me. Het is Josh.

Ik voel mijn hart tekeer gaan van spanning.
Ik draai snel de deur van het slot. Zwaai de deur open en ren naar buiten.
De frisse lucht komt me tegemoet.
Ik ren zo hard als ik kan.
"Livia!!! Verdomme!!"
Hoor ik achter me en zijn voetstappen komen dichterbij.

Ik loop op een grasveld.
En voor me. Zie ik een weg!!
Ik ren er heen en ik zie dat er auto's rijden.
"Help help." Roep ik zwaaiend met mijn armen.

Iemand ziet het en stopt langzaam bij de weg.
Ik raak buiten adem. En Josh komt steeds dichterbij.

Er stapt een man uit de auto.
En ineens voel ik twee armen die mijn benen vast klemmen.
Ik val op de grond.

Josh tilt me omhoog zodat ik weer op sta.
"Help help meneer hij heeft me ontvoerd help! Roep ik zo hard als ik kan.
Josh houd zijn hand voor mijn mond.
Ik sla en trap in de rondte maar hij houdt me nog steeds stevig vast.

"Laat dat meisje onmiddellijk los of ik bel de politie."
Zegt de man.
"Oh zeker niet dat je de politie gaat bellen!" Zegt Josh dreigend.

De man reikt uit naar zijn jaszak waar zijn telefoon in zit.
Maar dan zie ik iets wat ik nooit van mijn leven heb willen zien.

Josh laat éên hand los pakt een pistool en schiet de man.

"Nee!" Roep ik.
De man zakt door zijn knieën en ligt op de grond.

Ik trap tegen Josh aan. En wurm me uit zijn greep en ren naar die man toe.
Ik ga op mijn knieën voor de man zitten.
Inmiddels stromen de tranen over mijn wangen.

Hij ademt heel moeilijk. En er stroomt bloed uit de schotwond bij zijn buik.
Ik trek mijn shirt uit.( Ik had er nog een hemd onder.) En leg het op het schotwond.
" Sorry meneer." Zeg ik huilend. " Het spijt me zo."

"Rustig maar meisje. Het is niet jouw schuld." Zegt de man.
"Jawel... Jawel..." Zeg ik stotterend.
Hij legt een hand op mijn wang.

"Het komt goed meisje, echt waar."
Zegt hij met moeite.
Zij adem haling stopt. Zijn hand zakt naar beneden. Ik voel in zijn nek.
Geen hartslag.

"Kom Livia."
Hij pakt mijn arm vast.
"Nee... Ik wil niet... Ik wil niet terug."
"Maar je gaat wel!"
Roept hij dreigend.

Ik sta op schud mijn arm los uit zijn hand. Ik kijk hem boos en gebroken aan.
"Moordenaar!"
Roep ik en ik ren terug naar het huis.
Ik ren door de gang van het gebouw.

Ik loop plots tegen iemand aan. Ik kijk op en het is Rafael.
Ik omhels hem en begin weer te huilen.
"Hé hé hé... Wat is er meisje."
"Josh... H..hij heeft...."
Zeg ik huilend.
"Ze liep weg en die man wist te veel dus ik heb hem neer geschoten." Zegt Josh.
"Sirieus. Moest dat nou waar zij bij was."
"Ja dat moest. Nu weet ze tenminste waar ik toe in staat ben."

Ik laat Rafael los en loop weg.
Ik loop naar de living. Er zit niemand.
Ik ga op de bank zitten en staar snikkend voor me uit.

Na een tijdje komt Rafael naast me zitten. "Gaat het weer een beetje." Vraagt hij zacht.
Ik knik. "Een beetje."

Hij zet de tv aan. Ik laat mijn hoofd op zijn schouder zakken.
Na een tijdje ben ik echt moe en sluit ik mijn ogen.

...

Hey mensjes,
Dit boek heeft meer dan 100 lezers!!!!
Super erg bedankt daar voor.
Hier was een extra lang hoofdstuk voor jullie.

Byee.❤️