ချည်တိုင် [ Philophobia ]

(၂၅) Zawgyi

" ျပည့္ၿဖိဳး"

တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည္မို႔ ႏွစ္ဦးစလုံး သြားလာမွုမရွိပါဘဲ အိမ္တြင္သာ ေနျဖစ္ၾကသည္။ ဘာလိုလိုႏွင့္ သူတို႔ပင္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္လၽွင္ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားျဖစ္ေတာ့မည္။

"ေျပာ"

တာဝန္အရ ညေနပိုင္းတြင္ အလုပ္ဆင္းရမည္ ဆိုေသာ္လည္း တစ္မနက္ခင္းလုံး အားလပ္ေနမည္မို႔ စံလင္း စကားစမိျခင္းဆိုလည္း မမွားလွ။

" ငါ မင္းကို တိုင္ပင္ခ်င္လို႔"

သူ႔စကားေၾကာင့္ ျပည့္ၿဖိဳးက မေက်မနပ္ မ်က္ခုံးပင့္ၾကည့္လာသည္။ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိေတာ့ အလိုမက်မွုကို သိသာေစရန္ မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ကို ထိလုမတတ္ တြန႔္ေကြးပစ္လိုက္ျပန္ေသာ အႏွီေကာင္ေလး။

"ရမလား"

" ဆြမ္းေတာ္ ႂကြလာပါၿပီခင္ဗ်"

တနဂၤေႏြေန႔​၏ မနက္ခင္း ကိုးနာရီအခ်ိန္တြင္ ႂကြေလ့ရွိသည့္ တန္းဆြမ္းက အခ်ိန္မွန္စြာ။ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားဆီမွ ဝ႐ုန္းသုန္းကား အိုးဆြဲ ခြက္ဆြဲသံတို႔သည္လည္း သီတင္းပတ္တိုင္းၾကားေနရသည့္အတိုင္း မရိုးရစြာ ဂလုံ ဂေလာင္ ျဖင့္ထြက္ေပၚလာျပန္​ေတာ့ စံလင္း အာ႐ုံတို႔က လြင့္ျပားသြားရ​၏။

" ဘာ အေၾကာင္းလဲ"

အျပင္ဘက္ဆီေငးေနရာမွ ျပည့္ၿဖိဳးအသံေၾကာင့္ သတိဝင္လာေတာ့ ျပည့္ၿဖိဳးက သူ႔ကို ေငးလို႔။

"ဟမ္ ဪ"

စကားစၿပီးကာမွ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ ျပန္လည္ ခ်ိန္ဆေနရသည့္ ကိုယ္တိုင္​၏ အျဖစ္။ အမွန္ေတာ့ သူ သည္ေန႔ ျပည့္ၿဖိဳးႏွင့္ဇံထူးကို အနည္းငယ္ေတြ႕ေပးရန္ စီစဥ္ထား၍ျဖစ္သည္။

"မေျပာခ်င္လည္း ေနေတာ့"

ထိုလူသားကေလးသည္ ဤမၽွ စိတ္မရွည္တတ္သူျဖစ္ေၾကာင့္ သူဘာေၾကာင့္မ်ား ေမ့သြားရသနည္း။

" မင္းကလည္း စိတ္ႀကီးပဲ။ ဒီလိုလုပ္ကြာ။ ေကာ္ဖီသြားေသာက္ရေအာင္။ ဆိုင္ေလးဘာေလးထိုင္ရင္း ေျပာတာေပါ့။ ငါတို႔လည္း ဘာမွ လုပ္စရာမွမရွိတာ"