Katatapos ko lang maghugas ng mga ginamit na aluminum at oven trays ng lapitan ako ng manager na si Deepak.
Bata pa siya, matangkad, makapal ang suot na salamin at tight ang uniform na black pants at polo.
Hawak niya ang cordless phone.
Nasa line daw si Maddie.
Nagtatakang kinuha ko ang telepono.
Pagkalapat sa tainga ko, halos hindi ko maintindihan ang sinasabi niya dahil sa bilis niyang magsalita.
"Maddie, wait lang? Hindi kita maintindihan."
Dinig na dinig ang paghinga niya sa kabilang linya.
Binagalan niyang magsalita pero halata ko na nagpapanic siya.
Nasa clinic daw sila.
Pagkarinig ng salitang clinic, kinabahan ako.
Ano ang ginagawa niya sa clinic?
Maysakit ba siya?
Okay naman siya ng makita ko kanina.
Tawa pa nga siya ng tawa habang nagkikuwento ng mga nangyari sa shift niya.
Nagpang-abot daw sa bahay si Lena at Gin.
Nakalimutan palang dalhin ni Gin ang binili niyang slow cooker.
Pero imbes na kunin lang ang slow cooker, sinugod nito si Lena.
Ang ending? Nagkasakitan ang dalawa.
"Pumunta ka na lang sa clinic kung papayagan ka ni Deepak."
"Nasaan si Gin?"
"Nilayasan kami."
"Ha? Eh si Lena? Okay lang siya?"
"Bukod sa dumudugong ilong, okay naman siya."
What the hell?
Nasa office pa din si Deepak at nagcocomputer.
Inabot ko ang phone at nagpaalam kung puwedeng mag-early out.
"You only have like thirty minutes left in your shift, Hazel." Sabi niya in his perfect Canadian accent.
If there is such a thing.
"I know and I'm sorry. There's an emergency at the house."
Nagbago bigla ang expression niya.
Napalitan ng concern.
"Is everything all right?"
"I don't know."
"Okay. It's not busy anyway. Take care, okay? Let me know if you need anything."
Nagpasalamat ako at nagmamadaling pumasok sa staff room.
Kahit mahigpit ang lalakeng iyon, reasonable naman siya kahit papaano.
Hindi na ako nagpalit ng uniform.
Inalis ko na lang ang dark brown cap at tinapon ang hairnet sa basurahan.
Habang naghihintay ng bus, tinext ko si Maddie at tinanong kung saang clinic sila nagpunta ni Lena.
Excel Care Walk-In Clinic ang pangalan.
Doon pala sa malapit sa bahay namin.
Buti na lang dahil walking distance lang ito sa bus stop.
Hindi ako mapakali habang nasa biyahe.
Short version lang ang sinabi ni Maddie.
Saka na lang daw niya ikukuwento kapag dumating ako.
YOU ARE READING
Ang Nakaraan
RomanceSa loob ng pitong taon, tahimik na nanirahan si Lena sa Canada. Pero mababago ang lahat ng makatanggap siya ng message mula sa isang kaibigan. Isang text na magdudugtong sa nakaraan at ngayon. Kaya na ba niyang panindigan ang sariling kaligayan o ta...
