Lollipop Boys

1

"INTERESADO ang Sounds na kunin tayo."

Bahagyang nanigas si Maki sa ibinalita ni Clinton sa kanila nang umagang iyon. Nasa practice house sila upang pag-usapan ang magiging plano nila para sa kanilang banda. Malapit nang matapos ang kontrata nila sa recording company nila. Plano na talaga nilang lumipat sa ibang recording company dahil malaki ang naging problema nila sa recording company nila. Hindi na maganda ang pamamalakad niyon. Hindi na tama ang hatian ng kita.

Napatunayan nilang dinadaya sila ng kompanya. They even planned to file a legal case against them. Napakatagal na nila sa kompanya at sayang ang pinagsamahan nila. Naging sakim kasi sa kita ang bagong administrasyon.

Ilang buwan na rin silang tahimik sa music scene dahil sa problemang iyon. Alam niyang naghahanap na ng bagong recording company ang manager nilang si Tatay Eustace, ngunit hindi niya naisip na ikokonsidera nito ang Sounds.

It was very stupid of her to think that way, actually. Sounds was currently the top recording company in the country. Mahusay ang lahat ng mga contract artists niyon. Tatay Eustace had always wanted the best for "Stray Puppies," ang pangalan ng kanilang banda. Their band was one of the country's best pop-rock band and they deserved only the best recording company.

"They're interested?" tanong niya. "Really?"

"Kataka-taka ba 'yon?" wika ni TQ, ang kanilang drummer. "We are one of the best."

Nagkibit-balikat siya. "Well, I guess not. Pipirma ba tayo?"

"I'm consulting you, guys. Sinabi lang ni Tatay Eustace sa akin 'to kagabi. Sabihin ko raw sa inyo. Pag-usapan daw natin habang nagde-date sila ni Nanay Eliza. Pag-uwi raw nila, dapat ay may desisyon na tayo," wika ni Clinton.

Kahit paano ay napangiti siya. Tatay Eustace and Nanay Eliza always dated. Bilib siya sa samahan ng mag-asawa. Kahit matagal nang kasal ang mga ito, tila forever na ang mga ito sa honeymoon stage. Minsan nga ay tila nagliligawan pa ang mga ito. They were the living proof that true love existed.

"Mukhang maganda ang pamamalakad sa Sounds," ani David, ang kanilang keyboardist. "Maganda ang reputasyon. Malinis ang records."

"'Sounds is our best option.' Those were Tatay's words,'" ani Clinton.

"Sila lang ba ang option natin?" tanong niya. "Wala na bang iba?"

"Mayroon," sagot ni Clinton. "But Sounds is the best."

"So we should sign," ani TQ.

"Sounds is okay with me," sabi ni David.

"Me, too," Clinton said. "What do you think, Miss Lead Vocalist?"

Bumuntong-hininga siya. "Three against one. Walang mangyayari kahit tumanggi ako."

Bahagyang nagsalubong ang mga kilay ni Clinton. "Ayaw mo ba sa Sounds?"

"Hindi sa ayaw. I just happen to know its president slash founder."

"You know John Robert Asistio?" manghang tanong ni TQ. "I didn't know that. But that's great. Hindi tayo mahihirapan kung sakali."

"It's not really that great. Well, he's our neighbor and my sister's admirer. He's one of those people who were extremely disappointed when I turned my back on classical music," malungkot na sabi niya.

Hanggang ngayon ay sariwa pa rin sa kanya ang naging ekspresyon ng mukha ni John Robert nang malaman nitong iiwan niya ang pagiging pianista upang maging lead vocalist ng isang rock band. It was absurd, according to him. He said it was the biggest mistake she ever did in her whole life.