က်ေတာ့္ကိုစိတ္မခ်လို႔ အိပ္မက္ထဲထိလာၿပီး ခြင့္လႊတ္ေၾကာင္းေျပာတဲ့အေဖ့ကို က်ေတာ္ေပးတဲ့ကတိတည္ေအာင္ႀကိဳးစားျပရပါေတာ့မယ္။ ရင္ထဲမွာေျဖမဆည္ႏိုင္ေပမယ့္လည္း အေဖ့ေနရာမွာ က်ေတာ္အစားထိုးဖို႔ အတတ္ႏိုင္ဆုံးတည္ၿငိမ္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ေနထိုင္ပါတယ္။
က်ေတာ့္အေပၚ အျပစ္မျမင္တဲ့လူေတြရွိသလို၊ သူ႔အေဖေသရတာ သူ႔ေၾကာင့္ေလ ဆိုၿပီး ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကတဲ့သူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါ။
သားအမိေလးေယာက္ တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္ဆုတ္ကိုင္လို႔ အနာဂတ္ကိုျပင္ဆင္ဖို႔ တိုင္ပင္ေနၾကခ်ိန္မွာပဲ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ဧည့္သည္ဟာ ႐ုတ္တရက္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
"က်ေတာ့္ကို ဝင္ခြင့္ျပဳပါခင္ဗ်။"
"ဟာ.........ဦး။"႐ုတ္တရက္ ဦးကိုျမင္ေတာ့ က်ေတာ္ဘာဆက္လုပ္လို႔ ဘာဆက္ကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
"ဧည့္သည္လားသားႀကီး။ ဘယ္သူလဲ။ သားအသိလား။"အေမကလည္း ေၾကာင္နနနဲ႔ ေမးပါတယ္။
"က်ေတာ့္နာမည္ ဗညားကိုကိုေမာင္ပါအန္တီ။ ဥကၠာငယ္နဲ႔ သၾကၤန္မွာ ခင္မင္ခဲ့တဲ့သူပါ။ က်ေတာ့္ရဲ႕ကားနဲ႔အတူလည္ခဲ့ၾကတာပါ။ အခုဥကၠာငယ္ေလးသတင္းၾကားလို႔ လာခဲ့တာပါ။"
နဂိုရ္တည္းက သြက္လက္တဲ့ဦးဟာ အေမ့ကိုအဆင္ေျပစြာပဲစကားေတြ ေျပာေနပါတယ္။
"ဟယ္ ...လာ လာလူေလး။ အရီးကမသိလို႔ေမးမိတာပါကြယ္။ လာထိုင္ပါဦးေနာ္။" အေမက ခရီးဦးႀကိဳပါတယ္။
က်ေတာ္လည္း ဦးဘယ္ကေနဘယ္လို သတင္းေတြၾကားၿပီး ေရာက္လာလည္းမသိတာနဲ႔ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးနဲ႔ပဲ အေမ့ေဘးနားကပ္ထိုင္လိုက္တယ္။
"ဥကၠာငယ္အေဖဆုံးပါးတဲ့အေၾကာင္းကို ဒီအရပ္ထဲေနတဲ့အသိတစ္ေယာက္ဆီကေနၾကားတာပါ။ သိသိခ်င္းပဲက်ေတာ္ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာခဲ့တာပါ။ အရီးတို႔မိသားစုနဲ႔ထပ္တူဝမ္းနည္းရပါတယ္ခင္ဗ်ာ။"
"ေအးကြယ္။ ႐ုတ္တရက္ႀကီးဆိုေတာ့ အရီးတို႔လည္းဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အေၾကာင္းမၾကားႏိုင္၊ ဒီၾကားထဲ မင္းညီကလည္း ၇ရက္ေလာက္ေမ့ေနတာဆိုေတာ့ အရီးတစ္ေယာက္တည္းဗ်ာမ်ားေနရတာပါကြယ္။"
BẠN ĐANG ĐỌC
ငါတို့ဝေးသွားရင်........ပြန်မဆုံဖြစ်ကြရင် (Completed 🤍)
Truyện Ngắnလွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅နှစ်က ဖြစ်ရပ်လေးကို အခြေခံထားတာမို့ တချို့အရာလေးတွေက လက်ရှိနဲ့ နည်းနည်းကွာခြားနေပါမယ်။ နောက်ပြီး ကျမကစာရေးဆရာမဟုတ်ပါဘူး။ ဒီအကြောင်းလေးကိုနားထောင်ခဲ့ရတာလည်း ၁၅နှစ်တောင်ကြာသွားပီဆိုတော့ နေရာတွေ အချိန်တွေ သီချင်းတွေက လွဲကောင်းလွဲနိုင်ပါတယ်...
Part 9
Bắt đầu từ đầu
