For Your Eyes Only ~ 1D fanfic (H. S)

19.

P.o.v Audrey

Langzaam probeer ik mijn ogen te openen. Waarom is het nu al zo licht buiten? Wacht hoelaat is het eigenlijk? Ik probeer mijn omgeving te scannen en zie dat ik in de woonkamer ben. Waarschijnlijk ben ik in slaap gevallen op de bank. Maar de grote vraag is, waar is Maddy?

Ik kom een beetje omhoog en zit recht op. Ze zei dat ze hier zou blijven slapen, toch? Of heeft ze dat niet gezegd. Om eerlijk te zijn was ik heel moe en kan me niks meer herinneren.

Ik voel dat ik op iets lig en haal mijn telefoon onder mij vandaan. Waarom beweeg ik zoveel als ik slaap? Ik lag serieus een keer naast mijn bed, eigenlijk meerdere keren naar dat doet er niet toe.

Anders bel ik haar gewoon. Er komt een glimlach op mijn gezicht wat ben ik toch weer slim. Maar al snel verdwijnt die glimlach en ik voel hoe er tranen in mijn ogen prikken.

Natuurlijk ben ik helemaal vergeten mijn achtergrond te veranderen. Nu zie ik een lachende Harry en ik. Wist ik toen maar wat hij zou doen. Dan hoefde ik nu niet dat gapende gat in mijn borst te voelen.

Er rolt een traan over mijn wang. Maar voordat hij mijn kin berijkt ga ik er agressief met mijn hand over heen. Ik kan niet verdrietig zijn over hem. Zo snel als ik kan verander ik de achtergrond en leg mijn telefoon weer weg.

Wat wou ik nou ook al weer doen? Ik staar naar de muur met mijn fotolijsten. Oh Maddy. Waarom heb ik het brein van Dory?

Ik bel haar, maar in plaats van dat hij over slaat gaat hij gelijk naar voicemail. Dat is gek normaal heeft ze hem nooit in deze modus. Ik ga naar WhatsApp. Misschien reageert ze wel op mijn appjes. Ze was 7 minuten geleden nog online!

Na 20 berichten gestuurd te hebben geef ik het op. Waarom gaat ze zo maar weg? Zonder een briefje, niks! Dit is niet zoals Maddy is.

Ik bijt op mijn lip een pees op en neer door de kamer heen. Hopelijk is er niks gebeurd, waarschijnlijk gewoon een noodgeval ofzoiets. Ik rol mijn ogen, ik maak mij altijd veels te snel zorgen om iemand. Net zoals toen met mijn moeder. Gelukkig is ze nu uit het ziekenhuis en heeft ze alleen nog maar een gebroken arm.

Dan voel ik iets trillen in mijn zak en vis snel mijn telefoon eruit. Het is een berichtje van Maddy. Oké ze leeft nog. Ze was gewoon boodschappen aan het doen en was vergeten een brief achter te laten, natuurlijk. Soms maak ik me ook te veel zorgen. Ik lach, misschien ben ik toch niet zo slim als ik dacht.

~~

Met een plof val ik op de bank neer. Maddy is net naar huis gegaan. Ze heeft namelijk een vriend belooft om op hun kind te passen. Ze wou het eerst afzeggen, maar ik heb haar gezegd dat ik echt niet in eens uit een val als ze er niet is. Dat probeer ik mezelf in ieder geval wijs te maken.

Ik ben er helemaal klaar mee om de hele tijd aan hem te denken. Telkens denk ik aan hoe we samen lachten en hoe dat nooit meer gaat gebeuren. Hij is niet dood, dat weet ik. Maar toch voelt het zo. Ik huil als ik zijn naam hoor, wil hem de hele tijd zien, maar dat kan niet en ik heb en gat de grote van mijn vuist in me.

Natuurlijk overdrijf ik een beetje, maar ik hield van hem. Wacht wat? Ik hield van hem? Nee, nee dat kan niet. Oké misschien, heel misschien.

Kijk daarom kan ik mensen niet dichtbij laten komen! Ze doen je alleen maar pijn. Dat deed Lucas en nu doet Harry hetzelfde.

Pff ik ben klaar met jongens echt waar.

Ik pak mijn telefoon en ga weer op insta. De hel, gecreëerd voor mensen zoals ik. Mensen die zelf een hele pijnhoop zijn en daarom naar de perfecte levens van andere kijken.

Een frons verschijnt er op mijn gezicht als ik het volgende bericht lees. Eerst wou ik hem overslaan, want het gaat over Harry. Maar nu lees ik dat hij dat ene meisje heeft gedumpt en zelf beweert dat ze niks hadden.

Hoe durft hij! Eerst een ander zoenen en dan beweren dat ze niks hadden!? Het leek in ieder geval niet op niks! Probeert hij mij zo terug te krijgen? Hoopt hij dat ik nu naar hem terug ren? Nou ik zal je wat vertellen, dat zal never nooit gebeuren!

Een slang kan vervellen en krijgt dan een andere huid. Hij lijkt anders, maar ik zal je wat vertellen een slang blijf altijd een slang.

~~~

Heyyy💕 een nieuw hoofdstuk. Het is weer eens een beetje een verdrietig hoofdstuk. Maar het leven is niet altijd rainbows and unicorns.

Byeee💞