For Your Eyes Only ~ 1D fanfic (H. S)

15.

P. O. V Audrey

Ik word wakker en voel dat ik op iets lig. Of nou iets, iemand bedoel ik. Ik open langzaam mijn ogen en kijk direct in een paar groene. "Je weet dat het eng is om zo naar iemand te staren." zeg ik met mijn ochtendhumeur. Hij grijnst en trekt mij dichter naar zich toe als dat mogelijk is.

"En jij weet dat je schattig bent als je slaapt." fluistert hij dan in mijn oor. Ik voel zijn warme adem op mijn oor, een rilling loopt over mijn rug. Natuurlijk word ik weer zo rood als een tomaat.

Plotseling besef ik mij dat ik met Harry in bed lig. Hoe is dat gebeurt? En waarom vindt hij het niet raar?

"Wacht wat is er gebeurd?" zeg ik, terwijl ik mezelf probeer te herpakken. Ik ken hem nog maar net. Ik, ik kan iemand niet zo snel weer toelaten. Langzaam probeer ik iets weg te schuiven, maar het is en blijft een eenpersoons bed. Hij geeft mij ook wat ruimte als hij doorkrijgt dat er heel wat in mijn hoofd gebeurt.

"Nadat we hadden gepraat was je in slaap gevallen op mijn borst. Je zag er zo moe uit, daarom wou ik je niet wakker maken." zegt hij zachtjes. Ik knik naar hem."Dat is lief van je." zeg ik met een glimlach. "Zo ben ik nou eenmaal." Zegt hij arrogant, waarop ik mijn ogen rol. Misschien begint dat succes toch naar zijn hoofd te stijgen. Hij lacht, maar ik druk snel mijn hand op zijn mond. Zijn groene ogen worden groot en kijken naar mijn hand. Ik probeer mij om te draaien, zodat ik naar Maddy kan wijzen. Maar hierdoor verlies ik mijn balans en wint de zwaartekracht. Ik plof op de grond en val op mijn arm. Het doet zo'n pijn. Dit keer plaats ik mijn hand op mijn eigen mond.

Zijn gezicht verschijnt over de rand. Hij heeft zijn hand op zijn mond om niet in lachen uit te barsten.

Mijn ogen gaan naar mijn linkerarm die nogsteeds redelijk veel pijn doet. Volgens mij hebben de goden iets tegen mij sinds ik in Amsterdam ben. Ik kijk weer naar de popster die vannacht in mijn bed heeft geslapen. Hij heeft nogsteeds pret oogjes. Hierdoor begin ik zelf te lachen en hij kan het ook niet meer houden.

Na dit vreselijke ongeluk is Maddy gelukkig niet wakker geworden. Wat ik haar anders wel niet moet proberen om uit te leggen. Liever niet.

Als we zij uitgelachen sta ik op en trek Harry mee omhoog. "Kom op, voor ze wakker wordt!" Fluistert ik hard. Hij kijkt beduusd door de plotselinge verandering in gedrag. Dan knikt hij en loopt mee, maar mijn hand blijft in de hoek van zijn elleboog.

Als we in de kleine hal staan trek ik mijn hand pas terug. We kijken elkaar een beetje aan. Gister zou ik dit een ongemakkelijke stilte hebben gevonden, maar na alles voelt het wel goed. Zijn groene ogen voelen minder ver weg dan voorheen.

"Dankje Harry. Je hebt me meer geholpen dan dat je waarschijnlijk door hebt." Mijn stem klinkt eerlijk en hij glimlacht naar mij. Hij legt zachtjes zijn hand op mijn schouder en knijpt. "Je kunt mij altijd een berichtje sturen Audrey." Mijn naam klinkt over zijn lippen en ik lach naar hem en begin te knikken.

Hij doet de deur open en verdwijnt, zodat ik naar een deur staar. Na het noemen van mijn naam en zijn hand op schouder kriebelt er nog iets na in mijn buik.

Harry begint steeds meer een betekenis te krijgen. Ergens weet ik dat ik misschien gevoelens begin te krijgen, maar ik weet niet of ik dat kan toestaan.

~~~

We, Maddy en ik, lopen de kamer weer in. Er ligt een briefje onder de deur voor Maddy. Hierin vraagt Niall of het mogelijk is om een dag later uiteten te gaan en het kamernummer van de jongens. Ze haalt haar schouders op. "Zolang het maar plaatsvindt. Nu heb ik in ieder geval wat extra tijd om mij voor te bereiden." Zegt ze vrolijk.

"Wil je meegaan het antwoord geven?" Vraagt ze na een kwartiertje. Zonder dat ik het doorheb of wil denk ik gelijk aan Harry. Iets in mij wil hem weer zien. Niet goed Audrey doe rustig.

"Uh ja ik heb toch niets veel beters te doen." Zeg ik en haal mijn schouders op. "Er is ook niks beters dan hen zien." Zegt ze met een gelukkige uitdrukking. We beginnen met lopen en stappen de kamer uit. "Eerlijk gezegd lijk je na gisteren wel wat rustiger om hen heen." Ze begint te knikken. "Klinkt misschien gek, maar na gisteren voelen ze ook meer als mensen aan, in plaats van popsterren." Dit keer ben ik degene die begint te knikken.

We arriveren bij hun kamer en kloppen. Al snel opent een jongen met groene ogen de deur. We maken oogcontact en hij lacht.

~~~~~~~~~~~~~~
Oof heyyy💞 welke point of view (pov) zal ik de volgende keer doen? Ik heb de laatste tijd veel van de hoofdstukken geedit. Zal proberen snel weer te posten.

Byeee💕