If I could..

Part 86(THE END)

Δ-Αγγελούδι μου..
Σ'αγαπώ με όλη μου την ψυχή και θα σ'αγαπώ για πάντα..
Σε ευχαριστώ που με διάλεξες για να γίνω η μανούλα σου..
Εισαι ότι πιο όμορφο έχουμε δημιουργήσει εγώ και ο μπαμπάς..
Σ'αγαπώ πολύ άγγελε μου..
Μακαρι να μπορούσα να σε πάρω αγκαλιά,
να νιώσω λίγο την μυρωδιά σου,
τα πατουσάκια σου,
τα χεράκια σου,
να χαϊδέψω το σωματακι σου,
να αισθανθώ τον χτυπο της καρδούλας σου,
να νιώσω την ανάσα σου..
Κ-Ψυχούλα μου δεν σου κάνει καλό όλο αυτό..
Μην βασανίζεις άλλο τον εαυτό σου..
Για εμάς θα είναι πάντα ο μικρός μας Άγγελος..

Όταν το είπε την χάιδεψε απαλά στην πλάτη ενώ η αδελφη μου του χαμογέλασε.

Γ-Οι σφυγμοί του άρχισαν να πέφτουν.
Όποτε μου πεις Δήμητρα μου μπορώ να αποσυνδέσω τα μηχανήματα.
Δ-Πριν το κάνεις,
μπορώ να τον πάρω αγκαλιά;
Σε παρακαλώ..
Γ-Αν και δεν επιτρέπεται αλλά εντάξει,
μπορείς.

Της τον έδωσε και τον πήρε αγκαλιά για πρώτη και τελευταία φορά.
Η καρδούλα του δεν χτυπούσε κανονικά και του ήταν δύσκολο να αναπνεύσει.
Μετά από λίγο αφού τον κράτησε στην αγκαλιά της,
ο μικρούλης άγγελος δεν άντεξε και χαλάρωσε τόσο πολύ που έφυγε η ψυχούλα του μέσα από το σωματακι του και έγινε όντως ένας αληθινός άγγελος.
Ο δικός τους άγγελος.
Όταν ο Κωνσταντίνος με την Δήμητρα το κατάλαβαν, αφού άρχισαν ξαφνικά να χτυπάνε τα μηχανήματα η ίδια της ήταν έτοιμη να καταρρεύσει ενώ τον έβαλε με πόνο ψυχής καθώς κυλούσαν τα δάκρυα στο πρόσωπο της έχοντας τον στα χέρια της μέσα στο γυάλινο κρεβατάκι του για μια τελευταία φορά,
τον χαιρέτησαν όπως μπορούσαν χαϊδευοντας τον για μια τελευταία φορά ενώ μετά από λίγο η γιατρός αποσύνδεσε τα μηχανήματα και σκέπασε το μικρό τους αγγελούδι με ένα λευκό σεντόνι.
Ήμουν απέξω και τους είδα διαλυμένους,
ειδικά την αδελφή μου.
Είδα που κάποια στιγμή στάθηκε η ίδια της αφού βγήκαν πριν έρθουν προς το μέρος μου γιατί απλά δεν άντεχε την όλη κατάσταση, αυθόρμητα την πήρε ο Κωνσταντίνος μια μεγάλη αγκαλιά για να μπορέσει να συνεχίσει μετά από αυτό που έζησαν με το παιδί τους εκεί μέσα.
Της κρατούσε το χέρι ενώ κοντά μου ήρθαν μαζί.
Ήθελα να μάθω τι είχε γίνει όμως ήξερα μέσα μου πως δεν έπρεπε να την πιέσω για κάτι τέτοιο έτσι ρώτησα τον Κωνσταντίνο που τουλάχιστον στα μάτια μου φάνταζε ο πιο ψύχραιμος εκείνη τη στιγμή όμως βρήκε την δύναμη και μου απάντησε η αδελφή μου.

Ε-Τι έγινε με τον μικρό;
Δ-Έγινε ένα πραγματικό αγγελούδι..

Απλά την πήρα αγκαλιά εκείνη την στιγμή και άρχισα αυθόρμητα να κλαίω και εγώ μαζί της όταν μου το είπε.
Τι και αν το ήξεραν;
τι και αν τους είχαν προετοιμασει;
τι και αν ο χρόνος που είχα μαζί του ήταν ελάχιστος;
δεν παύει όμως να είναι το παιδί τους,
το μωράκι τους που τους έδωσε ελπίδα μέσα στην κόλαση που βίωσαν.