ONE SHOT COLLECTION

Every heart beat

" Andito nako!" bati ni Ladge skin.

Blangko ko lang siyang tinignan, bumuntong hininga ako. Namimiss ko na ang pamilya ko..

Unti unting nagtubig ang mata ko, napayuko ako. Minsan pala, kahit gaano ka kapositive thinker at optimistic, hindi ka nun mapipigilan na mag overthink. Ang bigat sa dibdib. Hindi nsmsn sko dating ganito, pero sa sitwasyon naming ngayon, hindi ko maiwasan.

"Ano ka ba Ria gagaling din tayo." Napatingin ako kay Ladge na ngayon ay kumpleto rin si PPE uniform kagaya ko, lumapit siya sakin at inalo ako.

Hindi ko na napigilan ang pag hikbi. I am Rianne Oliveros, number 36 Covid-19 patient, isa ako sa unan isang daan na tinamaan ng covid sa probinsya naming, nauna ang kapatid ko na galling sa ibang bansa at sumonod ako. Wala akong kahit na anong komunikasyon sa labas, natatakot ako na makita ako ng pamilya ko ng ganito. Nagpunas ako ng luha ko kahit hindi ko naman talaga naaabot ang pisnge ko dahil sa makakapal na PPE na gamit naming. Pakiramdam ko para kaming mga hayop dito na hindi pwedeng lapitan ng tao.

Nagpakawala ako ng isang buntong hininga at nag angat ng tingin kay Ladgr na kapwa ko Covid-19 patient. Isolated kaming lahat but they gave us napaangat ako ng 1-2 hours to communicate with each other para daw hindi maapektuhan ang mental health naming dahil sa isolation na nagaganap but we see to it na protected kaming lahat para hindi na mas lumala pa ang kondisyon naming.

Ladge tapped my shoulders to help me ease my sadness, "Salamat" nakangiti kong sabi.

Ngumiti siya ng malawak, He was always like this when we see each other every week, he was smiling widely, halos magsara na rin ang chinito niyang mga mata kapag ngumingiti siya, at some point, he became makes me happy and forget our situation.

"Huy wag ka nang malungkot, teka may tanong ako."Sumilay agad ang ngiti sa labi ko. Eto nanaman siya.

"O teka, wala pa nga e ngumingiti kana, ganun ba'ko kalakas?" nagbibiro niyang sabi habang nagtatas baba ang kanyang kilay. Natawa ako lalo at hindi siya sinagot,

"Kelan birthday mo?"

"June 9"

"Anong taon?"

"1994"

" mali taon taon! Ano isang beses ka lang magbibirthday?!"

Nawala ang ngiti sa labi ko bigla at sumama bigla ang timpla ng mukha ko.

Tumawa siya ng pag kalakas lakas na parang mauubusan ng hininga da kakataw.

Tinitigan ko siya ng seryoso.

"Masaya ka niyan?" Sabi ko at umalis sa harap niya, korni amp. I went to my drawer and get my notebook that he gave me.

Ngumuso siya at napakamot sa ulo.

Lihim akong napangiti at umiling, nagsimula na akong magdrawing hanggang sa sunduin na siya ng nurse niya para ibalik sa sariling isolation room.

Dumaan ang bawat araw na mabilis.

Hindi ko napansin na patagal ng patagal kami ditto pero walang nagbabago sa kondisyon naming, lalong lumalala, lalo na ang kay Ladge.

Hindi man inaasahan, nagging malapit kami sa isa't isa at hindi ko man aminin lagi kong inaantay ang pagdalaw niya pag sapit ng Huwebes.

"Wazzup motherfucker!" napairap ako ng buksan ng nurse ang room ko at bumungad sakin si Ladge.

"Ingay mo," inirapan ko siya.

Umakto siyang gulat na gulat sa sinabi ko, nanlalaki ang mata at may pahawak pa sa puso na akala mo e talagang nasasanktan, mas lalo akong nanggigil at sinamaan siya ng tingin.