My special roommate

!3!

p.o.v Charlotte

'Hee Char. Ik had je hier niet verwacht' glimlacht niemand minder dan Caleb Wilson. Dit kan echt niet waar zijn.

Oke, om te verduidelijken, Caleb en ik zijn onze hele basisschooltijd beste vrienden geweest. Maar echt goede vrienden. We deelden alles met elkaar en hij kwam elke week wel een keer slapen.

Maar toen we naar de middelbare zijn gegaan is dat veranderd omdat hij zijn vrienden kreeg en ik de mijne. We groeide steeds meer uit elkaar. Hij was meer van de coole kinderen en stoer doen, waar ik liever met de minder coole kinderen rond hing.

Hij was gemeen tegen andere en daarom wou ik liever geen vrienden meer zijn. Hij is een jaar eerder van school af gegaan dan ik, ook al zijn we eigenlijk even oud. Hij is ook best wel slim hoor.

Maar ik heb Caleb dus al in een eeuwigheid niet meer gesproken terwijl ik altijd aan hem denk eigenlijk. We waren zo'n goede vrienden. Maar hij heeft het lichtelijk verpest met zijn nare gedrag.

'Caleb' roep ik blij. Ik kan gewoon niet geloven dat hij hier echt zit. Hij is gewoon mijn kamergenoot.

Oke, een betere kamergenoot had ik me niet kunnen voorstellen. Of ja, dat denk ik. Onze vriendschap is niet voor niks geëindigd. Nu ziet hij er iniedergeval lief uit.

Caleb staat op van de bank en ik spring in zijn armen. Grinnikend houdt hij me vast. 'Hee Char. Dat is lang geleden'. Ik heb geen zin om wat te zeggen. Ik wil hem gewoon knuffelen.

Waarom is hij zo knap geworden? Vroeger was hij al best leuk maar damn, dit is gewoon gemeen.

'Ik heb je gemist Caleb' glimlach ik. 'Ik jou ook'. Hij laat me los en gaat voor me staan. 'Waarom ben je hier?'. 'Nou om de kamer te inspecteren op termieten. Ik kom hier studeren sukkel' lach ik. Dat was toch best voor de hand liggend? 

'En waarom precies ben je in mijn kamer?'. 'Waarom ben jij in mijn kamer' zeg ik grijnzend. Even kijkt hij me verward aan maar dan licht zijn gezicht op.

'Ben jij mijn kamergenoot' vraagt hij met van die pretoogjes. 'Blijkbaar'. 'Wauw, dat is geweldig. Dan is het niet zo erg als dat ik dacht dat het ging worden. Ik voelde aan mijn dijen dat het een slechte dag ging worden. Of hoe meiden dat dan ook zeggen'.

Ik lach me kapot door zijn uitspraak. Dit meent hij toch niet. 'Aan je wateren sukkel. Niet aan je dijen' zeg ik lachend terwijl ik op adem probeer te komen van het lachen. Hij is nog steeds grappig en lief.

Oke, ik had geen betere kamergenoot kunnen hebben. Hij kan nog zo vervelend zijn, hij maakt me wel aan het lachen. Ook op Caleb zijn gezicht staat een glimlach. 'Sorry hoor'.

Kort neemt hij me opnieuw in zijn armen. 'Zal ik een korte tour geven door de kamer? Dan zal ik gelijk jouw kamer laten zien'. Ik knik en leg mijn koffer en tas op de grond. Die pak ik dadelijk wel. Veel te zwaar om mee te slepen nu.

'Nou, zoals je ziet is dit de woonkamer' begint hij. We lopen door naar de keuken toe. 'Hier is de keuken. Meestal is het een grote puinhoop maar ik heb besloten het vandaag op te ruimen. Eigenlijk ben ik wel blij met een meisje in de kamer. Dan krijg ik misschien weer een keer fatsoenlijk eten' grijnst Caleb.

'Ik ben je gastvrouw niet dus vergeet het maar. Je krijgt er pas wat van als je me hebt geholpen ermee'. 'Jij bent gemeen' zegt Caleb nep bedroeft. Een glimlach ontstaat opnieuw op mijn gezicht. 'Je bent echt gek' grinnik ik. 'Gelukkig ben ik niet de enige in deze kamer'. 'Hou ook van jou'.

Hij besluit door te gaan met de rondleiding. We lopen naar de gang die aan de woonkamer vast zit. 'Hier is de badkamer, wc en onze kamers. We hebben aparte kamers maar als je bang bent mag je altijd bij me komen liggen'. Hij kijkt me met een grijns aan.

Blosjes ontstaan op mijn wangen. Hij is zo lief. Al denk ik dat dit eerder een slechte versiertruc was ofzo. Hij zal nog steeds wel een player zijn, net zoals vroeger. Hij wou elk meisje wat hij kon krijgen. Behalve mij. Mij heeft hij nooit geprobeerd. Maar zelfs ik mag het ooit nog een meemaken blijkbaar.

'Dat zie we dan wel casanova'. 'Hee, ik probeer gewoon lief te zijn. Ik probeer voor een keer niet te flirten hoor'. 'Nou, dat vind ik aardig van je'.

Hij laat de badkamer, wc en zijn eigen kamer zien. 'Oke, dit is jou kamer. Je moet het wel een beetje naar je eigen smaak inrichten natuurlijk. Nu is het nog best saai. Maar dat was mijn kamer ook toen ik hier kwam'.

Hij opent de deur en loopt voor mij uit de kamer in. Ik loop achter hem aan en kom in een prima kamer. Niet te klein, niet te groot. Het had veel erger gekund. Er staat een grote kast, 2 persoonsbed, nachtkastje en bureau. Dat is helemaal prima.

'De kamer is best leuk. Wel saai ja maar de grote enzo is goed' zeg ik. 'Klopt. Het is hier groter dan mijn kamer bij mij thuis' geeft hij toe. 'Daar weet ik alles van'.

Zijn huis is niet zo groot. En zijn kamer al helemaal niet. Hij is al blij dat er een bed en kast in kunnen. Hij zal wel blij zijn dat hij hier zit nu.

'Hoe is het eigenlijk om zo te leven zonder ouders?' vraag ik aan hem. 'Het is heel aangenaam. Ik dacht echt dat ik ze erg zou missen maar dat valt best mee. Zodra je het een beetje gezellig hebt op en buiten school denk je er niet zo veel aan. Al snel voel je je hier helemaal thuis. Hun hebben het er meestal moeilijker mee dan jij' grinnikt Caleb.
'Ja, dat weet ik wel zeker'.

'Poeh, ik wil niet weten hoe vaak je vader wel niet hier zal staan. Al helemaal als hij weet dat je met een jongen een kamer deelt. Is hij er oke mee?'.
'Nee, zeker niet. Maar misschien scheelt het dat ze je kennen. Maar mij maakte het niks uit'.

'Kom, ik help je wel met je spullen hier naartoe brengen' glimlacht Caleb. Ik knik.

Samen lopen we weer terug naar de voordeur waar ik mijn koffer pak en hij mijn tas. We leggen ze in mijn kamer neer. 'Kom, daar hebben we straks wel tijd voor. We gaan even ergens wat eten. Dan komen we gelijk langs de sportvelden. Dan weet je waar je me kan vinden als je me nou nodig hebt'.

'Jij en sporten' vraag ik verbaast. Als er iemand was op school die niet aan sporten deed was het Caleb wel. Hij vertikte het om ook maar 1 sport te doen. 'Ja, ik vind het wel leuk. Veel aandacht van meisjes, een lekker lichaam en je krijgt er een enorme kik van. Wat wil je nog meer?' vraagt hij grijnzend.

Deze jongen is volgens mij niet zo veel veranderd. 'Nou laten we maar gaan. Ik kom wel een keer kijken of je er wat van kan'. Hij glimlacht nog een keer voordat hij de deur opent en me naar buiten laat. 'Ik ben blij dat je weer terug bent Charlotte' glimlacht Caleb.