My special roommate

!30!

P.o.v Caleb

Zoals gezegd komt Charlotte rond 3 uur binnen gelopen en begint gelijk volop tegen mijn ouders te praten alsof ze haar ouders zijn. Ze kennen elkaar al heel lang en mijn ouders hebben Charlotte altijd geweldig gevonden. Dus ze brengt de hele sfeer een stuk hoger en zelfs mijn moeder neemt deel aan het gesprek.

Ze vindt Charlotte geweldig en steekt het niet onder banken dat ze haar liever als dochter heeft. Maar na zo veel jaar doet het me niet eens meer pijn. Het maakt helemaal niet uit. Er zijn namelijk mensen die wel om me geven en dan heb ik haar niet meer nodig.

Om 5 uur besluiten mijn ouders weer richting huis te gaan. Ik geef mijn vader nog een knuffel en zwaai mijn moeder ongemakkelijk uit. Charlotte zwaait ze ook enthousiast uit. Wanneer ze de deur achter mij sluit zucht ik opgelucht, blij dat ik het overleefd heb zonder ruzie met mijn moeder.

'Wat leuk dat ze ook langs kwamen. We zijn al bijna halverwege het schooljaar en ik had ze nog niet gezien. Maar ik vond het wel gezellig' zegt Charlotte enthousiast. Ze heeft al een glimlach op haar gezicht sinds ze hier binnen kwam lopen. 'Ja klopt. Ze komen niet zo vaak door de lange afstand' lieg ik.

Ik vertel mensen liever niet over de relatie met mijn ouders. Dat is voor mij privé. Het zou alleen maar medelijden opwekken en dat heb ik dus echt niet nodig. Ik voel me niet zielig en hoef dat niet. De ene ziet me als een softie en de andere ziet me als een of andere badboy maar in beide gevallen hoef ik geen medelijden.

'Zullen we wat eten gaan halen. Ik heb geen zin om te koken' vraagt Charlotte aan mij. 'We kunnen ook ergens in een restaurantje gaan zitten? Dat is wel leuk voor een keertje' stel ik voor. In mijn hoofd is het een soort date, maar dat woord zal ik niet gebruiken want dan zal ze zeggen dat ze niet met mij op date gaat. 'Is ook goed. We hebben toch niks te doen'.

Samen kijken we naar welk restaurant we gaan en komen er al snel achter dat we naar een goed Grieks restaurant gaan in de buurt. En dan gaan we. Samen gaan we met mijn auto naar het restaurant toe. We krijgen een tafel bij het raam en bestellen gelijk wat te drinken.

'En, heb je nog plannen voor deze winter?' vraag ik terwijl we op onze bestelling wachten. De winter is begonnen en we zijn nu op de helft van ons school jaar. Ik zal je zeggen dat de tijd echt veel sneller gaat dan ik had gedacht. We zijn gewoon al op de helft van het schooljaar. De winter hier is niet zo extreem en daar ben ik niet rouwig om want ik haat kou.

'Nou naar school gaan, net zoals jij zou moeten doen' zegt ze lachend. Oke, ze heeft gelijk. Ik heb de laatste tijd gewoon geen zin in de aanvaringen met andere leerlingen. Niet kwaad worden is moeilijker dan ik dacht. Het is een beetje in mijn systeem gekropen sinds ik het al bijna 6 jaar doe nu.

Ik probeer het niet te doen maar al helemaal wanneer ik Jake zijn stomme kop zie kan ik me niet inhouden om hem niet aan te vallen. Hij maakt me gewoon kwaad alleen al door op te komen dagen.

'Ik moet wel want als ik nog langer afwezig blijf wordt ik uit het football team gezet. Ik zal weer komen, beloofd'. Ze tovert een van die prachtige glimlachen op haar gezicht, eentje die mij ook laat glimlachen. 'Fijn dat je ook komt'.

'Is het goed als ik weer een keer naar jullie wedstrijd kom kijken of sla je Jake weer in elkaar wanneer ik kom?'. Ze kijkt me lachend maar ook streng aan. Duidelijk laat ze blijken dat ze het niet leuk vind wat er elke keer op het veld gebeurd. Maar ja, dan moet hij maar niet zo klote tegen mij doen. 'Je mag best komen, ik doe mijn best mijn handen thuis te houden maar beloven kan ik het je niet. Ik zou het gezellig vinden als je komt'.

Ze knikt naar me en kijkt dan in de richting van de deur waar de obers uit komen. 1 van die obers komt onze kant op en zet 2 borden met overheerlijk eten op tafel neer. We bedanken hem en kijken beide verheerlijkt naar ons bord. 'Smakelijk eten'. 'Jij ook'.

Beide beginnen we te eten en het is de eerste keer sinds we hier gaan zitten dat we allebei stil zijn. Het is zo verrukkelijk dat ik ook helemaal niet wit stoppen met eten. Praten kan straks wel weer, nu wil ik genieten van het eten. Mijn bord is dan ook al erg snel leeg en ik zit bomvol. Wauw, wat lekker. Ik leg mijn bestek op mijn bord en kijk dan naar voren waar Charlotte nog aan het eten is. Ze eet altijd een stuk rustiger dan dat ik doe, dat ben ik al gewend.

'Was het lekker?' vraagt ze wanneer ze haar mond leeg heeft. 'Ja, het was heerlijk. En bij jou?'. 'Erg lekker. Wat een goed idee om hier te gaan zitten'. Ze pakt haar vork weer op en gaat verder met eten. 10 minuten verder heeft ook Charlotte haar bord leeg. Maar we hebben absoluut geen haast dus blijven we nog even zitten en bestellen nog wat te drinken.

We praten vol op en ik ben blij dat ik mijn avond met haar doorbreng in plaats van met Pj en Tyler die waarschijnlijk zouden gaan drinken. Ik hou van mijn vrienden, echt waar, maar ik voel me niet altijd in de stemming om maar door en door te drinken. Met Charlotte kan ik ook gewoon diepgaande gesprekken hebben en dat is met hun niet want ze maken overal grappen over. Ze nemen me nooit serieus.
Ze zijn prima vrienden om mee te overleven maar de beste vrienden ga ik ze niet noemen. Ze drinken met mij en ze zullen me steunen maar daar blijft het bij.

'Zullen we maar eens gaan afrekenen en terug naar onze kamer?' vraagt Charlotte na een hoop praten. 'Is goed. We kunnen ook door het park lopen? Het park is nog magischer wanneer het donker is'. 'Ik vind het helemaal goed. Morgen hoeven we er toch niet vroeg uit'. Ik sta op en reken voor ons af waarna we samen onze jassen aantrekken en naar buiten toe lopen.