My special roommate

!36!

p.o.v Caleb

Ik loop terug naar onze kamer en zodra ik de deur open staat Charlotte er al helemaal klaar. 'Hee, daar ben je eindelijk' zegt ze opgewekt. 'Jaa, ik ga me snel omkleden en dan kom ik ook'.

In mijn kamer aangekomen trek ik mijn kleren uit en verwissel die voor een zwembroek van ijshoorntjes. Ook pak ik nog wat spullen in en loop dan naar de woonkamer waar Charlotte nog steeds op dezelfde plek staat.

'Nou, let's go dan maar'.
Met onze handen vol spullen lopen we naar beneden door naar de parkeerplaats waar mijn auto staat. Charlotte heeft tot op heden nog steeds geen auto maar volgens mij vind ze het ook wel prima dat ik haar overal mee naartoe neem. Met heel veel moeite duwen we de surfboarden in mijn autootje en zetten er dan de tassen bij op de plekken waar nog wat plek is. 'Nou stap maar in dan gaan we'.

Beide stappen we in de auto, ik start de motor en zo rijden we het parkeerterrein af naar de snelweg toe. De hele weg zingen we mee met liedjes, praten, lachen en we bellen nog even met Tyler en PJ die mij nodig hadden. Wanneer ook niet?

Hoe dichter we bij de zee komen hoe enthousiaster Charlotte wordt. Het is vandaag niet heel warm, maar warm genoeg om met wet suite de zee in te gaan. Ik ben me al aan het verheugen op het moment dat ik eindelijk de auto uit mag want na 3 uur rijden heb ik het wel even gezien.

In de buurt van het strand zoek ik naar een parkeerplek en omdat het niet zo warm is zijn er nog veel plekken vrij waar ik kan parkeren. 'Eindelijk, we zijn er' zucht ik. 'Nou, was het echt zo erg met mij in de auto? Ik vond het namelijk wel gezellig' zegt ze verontwaardigt. 'Jij was het probleem niet, het was er gezellig. Maar het was een lange en vooral saaie rit'. 'Dat kan ik me wel voorstellen ja'.

Samen laden we de kofferbak leeg en verdelen de spullen zodat we in een keer naar het strand kunnen lopen. We staan niet aan het strand geparkeerd dus als we nog een keer terug moeten lopen dan zijn we nog wel even bezig. Dus met zwaar beladen armen en tassen om ons nek heen gaan we op weg naar het strand toe.

'Caleb loop eens niet zo snel' zegt Charlotte die een stukje achter me loopt. 'Sorry, ik wil gewoon graag bij het strand zijn om die spullen neer te kunnen zetten'. Samen lopen we verder naar het strand toe, en hoe dichterbij we komen, hoe meer ik van de zee zie.

Eindelijk bij het strand aangekomen zoeken we een plekje waar we willen zitten. Charlotte vraagt natuurlijk weer aan mensen of ze foto's van ons kunnen maken, net zoals ze normaal doet, en legt dan haar telefoon op een veilige plek in haar tas.

'Nou, omkleden en dan kunnen we de zee in. Kijken wie van ons het verleerd is'. Ik hoef niet naar een pashokje want ik houd gewoon mijn zwembroek aan onder het wetsuit, net zoals ik vroeger ook altijd deed. Charlotte en ik hebben samen gesurft tot we naar de middelbare school gingen. We deden het op elk moment dat onze ouders zin hadden om ons mee te nemen naar de zee.

We hebben het vroeger geleerd van mijn vader die sowieso altijd met ons in de zee bleef wanneer we gingen surfen. Hij zei altijd dat het levensgevaarlijk is als we er alleen in gaan en dus mochten we er never nooit naartoe zonder hem. Ook zei hij altijd dat hij zichzelf het niet zou vergeven als ons iets zou overkomen in de zee, en dat heb ik altijd mee genomen.

Hij was altijd zo oprecht bezorgd om ons en zorgde met heel zijn hart dat we konden surfen op een veilige manier. Ik ren naar de zee waar ik mijn pak in het water sop voordat ik hem aantrek. Het pak past erg goed, ook al is deze niet op maat uitgezocht.

Ik loop weer terug naar onze plek en zorg dat mijn surfboard ook klaar is waarna ik naar Charlotte kijk. Ze trekt de rits van haar wetsuit dicht, maakt haar surfboard klaar en gaat dan weer rechtop staan. 'Ben je er klaar voor?' vraagt Charlotte met een mega grote glimlach. Ik knik en samen lopen we naar het water toe met onze surfboarden in onze handen.

En dat is het moment dat ik na een hele lange tijd weer in de zee sta. Ik leg het bord in het water en ga zo verder de zee in. En zo begin ik met surfen. Golf zoeken, peddelen, golf pakken en staan. Het ritueel doe ik over en over tot het me weer lukt om te gaan staan op het bord.

Ook Charlotte gaat helemaal los en maakt gebruik van zo veel mogelijk golven. Het voelt weer even alsof we de 10 jarige kinderen zijn die op hun surfboarden staan. Maar we zijn geen 10 meer. Alles is nu veel ingewikkelder dan het toen allemaal was. Beide zijn we het surfboarden niet verleerd en gaan heerlijk over de golven heen terwijl we enorm veel plezier hebben met elkaar.

Maar na anderhalf uur heb ik toch wel behoefte aan wat rust en besluit met surfboard en al terug te gaan naar onze spullen. Charlotte gaat nog even door maar komt na 10 minuten ook naar mij toe gelopen met haar surfboard in haar hand.

'Dat ging lekker Cal, je had het snel weer te pakken' glimlacht Charlotte met de grootste glimlach die ik ooit op haar gezicht heb gezien. Haar ogen lichten altijd helemaal op wanneer ze glimlacht en daardoor wordt ik nog meer mee getrokken in haar prachtige glimlach. Eentje die ik nooit van mijn leven zal vergeten.

Uit de tas die we hebben meegenomen haal ik een handdoek voor haar en sla die om haar heen. 'Jij deed het anders ook niet slecht hoor. Maar dat had ik ook niet verwacht want je was vroeger al beter dan dat ik was'. Ze legt haar surfboard neer en pakt dan de handdoek van me over.