Chapter 25: Hurt Is An Understatement

Start from the beginning
                                    

"You can cry if you want. I won't judge."

Pag kasabi niya nun parang in instant bumagsak agad yung luha ko.

"Bakit ganon? Kung kailan gusto ko naman na sumaya at sundin yung nararamdaman ko ganito naman ang nangyayari. Am I that bad person in my past life kaya ganito kakomplikado ang buhay ko?!"

Hindi ko na mapigilan yung sakit, yung inis, yung hinanakit na gusto ko ilabas.

"Sige ilabas mo lang yan. Kung gusto mo mag wala, mag wala ka! Kung gusto mo sumigaw, sumigaw ka! Kung gusto mo umiyak hanggang sa wala kanang maiiyak, umiyak ka! Do anything that can ease your pain." Sandra said.

"But nothing can ease my pain....."

Halos hindi na marinig dahil sa hina ng pag kakasabi ko. But I know Sandra heard it. And I know she pity me. Even I pity myself for being weak.

"Mas masakit pa to kaysa sa mabugbog ka at maaksidente. Seeing my bestfriend and my ex-boyfriend together pains me to death. Para akong paulit ulit na sinasak sak habang tinitignan ko silang dalawa. Kasi kahit anong paintindi ko sa sarili ko na SILA, hindi pumapasok sa UTAK ko kasi ayaw paniwalaan ng PUSO ko!" Hindi ko na mapigilan mapaluhod at mapahagulgol.

"Akala ko yung break up na namin ni Drei ang pinaka masakit. But I was wrong. Mas masakit ngayon. Mas masakit to." Napahawak ako sa dibdib ko. "Mas masakit na trinaidor ka ng bestfriend mo para sa taong mahal mo."

I look at Sandra ang smiled bitterly.

"How ironic. I did the same thing. I did betrayed her. I fell and be with the one she loves. The only difference between us was..... I didn't intend to hurt her intentionally."

I deserve this. Maybe this is Karma paying me back for what I did to Irish.

"Can you please leave me for a while? I want to be alone for now." Hesitant man pero tumango naman si Sandra at yinakap ako ng mahigpit na mahigpit.

"I'm always here for you okay? No matter what."

Dahan dahan siyang kumalas at sumulyap muna sakin bago lumabas ng may malungkot na expression. Sandra is a really good friend. I can feel that she really cares for me. And I'm thankful na nanjan siya. At least kahit papano nakakaya ko.

I slowly slip to bed kahit na hindi pa ko nag papalit ng damit. Pinikit ko na lamang ang mga mata ko at hinayaan umagos yung luha ko. Pagod na ko. Pagod na pagod na.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Prince's POV

"Prince c'mon! Talk to me!" Sigaw niya habang sinusundan ako palabas sa parking lot.

I can't stand this. I can't stand her. And I can't stand that she's purposely hurting Louise! Gustong gusto ko na nga siyang sapakin kanina pero di ko lang magawa dahil babae siya.

Oo ramdam ko. Ramdam kong nasasaktan ko si Louise dahil sa ginagawa ko. And I f*cking want to punch myself for it! T*ngina! Hindi ko alam kung sinong una kong bubugbugin eh! Tatay ko ba o si Irish!

"Drei ano b--"

"Don't f*cking dare call me Drei!" I can't hold my temper anymore.

"And why?! Ohhh yeah! Si Eleanor nga lang pala ang tumatawag sayo nun! Baka nakakalimutan mo, you can't get back to her or else your moms happiness will definitely vanish. At kung hindi dahil sakin hindi mag babago ang decision ng daddy mo! So don't you dare set me aside!" This girl really pushing me to my limits!

Ayokong pumatol sa babae kaya sumakay na ko ng kotse ko at iniwan siyang nag sisisigaw dun. I f*cking hate her! Alam ko hindi kami pwede ni Louise and I don't need that nosy girl to slap it in my face.

I can't believe that my dad wants me to date that girl.

Flashback

Hindi ko alam kung bakit ako pinatawag ni dad nun pero wala naman akong choice kundi pumunta sa kanya dahil may pag uusapan daw kami.

Kahit mahirap I'm trying to busy myself para kahit papano makayanan kong kahit isang beses hindi ko puntahan o titigan sa malayo si Louise. And it takes all my damn effort para lang magawa yun.

"Good afternoon sir."

Bati sakin ng mga empleyado ng tatay ko. I didn't greet them back nor even glance at them. Dire diretso lang ako sa office ni dad. Pagka pasok ko nakita ko si dad nakaupo sa swivel chair niya habang kausap ang isang babae na nasa ka edaran ko lang. Nakatalikod siya sakin kaya hindi ko makita kung anong itsura niya. Napansin ni dad yung pag pasok ko kaya tumingin siya sakin.

"So your finally here." Pauna niya but I just stared at him bored. Hindi kami close kaya dapat hindi na siya nag eexpect ng magandang attitude mula sakin.

"Yeah so tell me what you want at marami pa kong gagawin." Bored kong sagot. Wala na kong balak lumapit pa o kung ano. As much as possible gusto kong umalis na dito.

"I want you to meet your new girlfriend...... Irish Fierr." Pag kasabi niya nun ay agad na nanlaki ang mata ko at dahan dahang lumingon sakin yung babae. Ofcourse I know her but not because she's popular or anything. I just know her because Louise spend so many nights crying over her stupid bestfriend. And her. Irish Fierr is the stupid bestfriend.

"What makes you think I'll date her huh?" Provoking my dad is the only way to know his motive about this.

"If you won't date her, your mother's little happiness will definitely at stake lalo na pag nalaman niya na ang girlfriend mo ay anak ng linalandi niya ngayon. And if they break up your precious girlfriend will definitely get hurt. You won't like that don't you?" Dad smirk at me.

Nakuyom ko nalang yung kamao ko sa inis. Ano ba siyang klaseng tao?! Tangna! Hindi ko akalain na may dugo ako nito eh! I look at Irish who is indeed smiling in victory on me.

Sht! A decision with no choice.

End of Flashback

As much as I hate the idea I have to. For my mom and for Louise.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Sandra's POV

Pauwi na kami. Mejo uncomfortable parin kami dahil binabantayan namin si El. Naaawa ako sakanya. Ang dami niya ng pinag dadaanan and she's been hurt a lot of times and I can't help but feel bad for her. Wala naman akong magawa to ease her pain dahil kahit bestfriends na kami, iba padin si Irish dahil since bata pa sila mag kaibigan na sila. Halos mag kapatid na nga ang turingan nila.

I simply glance at El and find her staring outside the window expressionless. Since kaninang umaga hindi siya nag sasalita. Pag tinatanong namin siya kung hindi tango, iling naman yung sagot niya. Pero hindi din naman namin siya masisi kasi masakit talaga ng pinag dadaanan niya.

"Were here." Napabalik nalang ako sa reality ng nag saliga si Xavier.

Nandito na pala kami sa tapat ng condo ni Eleanor. She glance at the building still expressionless.

"Pupunta kaba sa Christmas Ball?" Tanong ko sa kanya bago siya bumaba. Tumingin siya sakin at ngumiti ng tipid.

"Yeah. I'll go." Yinakap niya lang ako at tumango kela Jasper bago bumaba.

I sigh. Maybe she's expressionless but her eyes gives away all the emotions. And Pain is overwhelming them all.

Almost (Under Revision)Where stories live. Discover now