Their Bond

Hoofdstuk 22

Yvars borst gaat nog regelmatig op en neer, maar ik ben wakker geworden van een klein geluidje. Slaperig open ik mijn ogen een klein beetje. Mijn hoofd ligt nog steeds op Yvars borst en zijn arm ligt nog om mijn middel geslagen. Ik zucht zacht en bedenk me dat het wel een vogel zal geweest zijn. Ik wil net weer mijn ogen sluiten als ik een minieme beweging zie aan de overkant van de kamer. Het is erg donker, dus ik kan niet zien wat het is. Met half gesloten ogen blijf ik toekijken, terwijl de bewegingen langzaam groter en zichtbaarder worden. Met mijn arm die niet zichtbaar is vanaf de plaats van de beweging maak ik Yvar zacht wakker. Als ik merk dat hij wakker is maar zijn ogen nog niet geopend heeft, probeer ik hem door de mate band uit te leggen wat er aan de hand is. Hij stuurt me rustgevende signalen terug, zodat ik blijf liggen. Ik blijf echter wel naar de duisternis staren en merk nu een menselijk contour op.

Er is effectief iemand op onze kamer.

Yvar zorgt er voor dat ik rustig blijf. Pas als de persoon twee meter van ons vandaan is probeer ik Yvar te sturen dat het nu echt gevaarlijk wordt. Hij springt in een soepele beweging uit het bed en neemt hem vast bij de keel. Ik spring ook snel uit bed en steek licht aan. Ik schrik als ik de enorme zwarte vleugels zie. Ze behoren tot een meisje met een masker op. Haar ogen staan geschrokken, maar ze herpakt zich en duwt Yvar weg. Hij strompelt een paar passen achteruit en ik verbaas me over haar kracht. In haar hand heeft ze een vreemd wapen, het is uit hetzelfde materiaal gemaakt als we gevonden hebben bij Jonah en het meisje. Yvar gromt laag en valt haar opnieuw aan. Opeens vliegt de deur open en rent Vigo langs me heen. Hij helpt Yvar bij het aanvallen van het meisje. Enkele seconden later komt ook Kian binnen, maar als hij bij het meisje aankomt springt ze door het raam naar buiten. Ze slaat haar krachtige vleugels uit en vliegt weg. Yvar gromt nog eens luid door het raam naar haar, maar ze vervolgt haar weg zonder om te kijken. Yvar draait zich om en loopt naar mij toe.

'Gelukkig heb je haar gehoord', zegt hij terwijl hij me in zijn armen neemt. Nu pas merk ik op dat ik sta te trillen van de spanning.

'Ja, gelukkig. Ik wil me niet inbeelden wat er anders gebeurd was', mompel ik.

'Wat doen we nu?', vraag ik, Yvar kijkt even naar Kian en Vigo. De deur gaat zacht open en Dove en Illy komen binnen. Ze kijken voorzichtig de kamer rond om te kijken of alles veilig is en rennen dan naar hun eigen mate toe. Die nemen hun ook in hun armen.

'Wat is er gebeurd?', vraagt Dove bezorgd.

'Er was hier een demoon', vertelt Vigo kort.

'Een meisje, met een masker op. Waarom zou ze een masker dragen?', vraag ik. De jongens halen hun schouders op.

'Laten we nu eerst terug gaan slapen. De kans dat er nog iets gebeurt deze nacht is klein', zegt Yvar. Kian en Vigo knikken en nemen hun eigen mate mee naar hun kamers.

***

De drie dagen die voorbij zijn gegaan waren rustig. De jongens hebben gezorgd voor extra bewaking 's nachts, zodat er niemand meer in onze kamers kan komen als we slapen. Yvar en ik komen aan bij het ontbijt waar Vigo, Dove en Kian al zitten. Vigo zit te lachen en Dove zit er wat ongemakkelijk bij. Kian kijkt wat chagrijnig. Ik ga ook zitten.

'Wat is hier aan de hand?', vraagt Yvar terwijl hij een broodje voor mij en zichzelf van de stapel neemt. Hij komt naast me zitten en geeft het aan mij.

'Kian vindt het niet kunnen dat wij... Genieten van onze mate terwijl Illy er nog niet klaar voor is', vertelt Vigo, Yvar grinnikt.

'Ik hou van Illy en ik wil haar alle tijd geven die ze nodig heeft, maar ik heb ook mijn verlangens', legt hij me snel uit. Ik grinnik en knik.

'Ik begrijp het', op dat moment komt Illy binnen. Ze neemt ook een broodje en gaat naast Kian zitten. Ze haalt diep adem en leunt dan dichter naar Kian toe. Heel snel drukt ze een kusje op zijn lippen en begint snel te eten. Haar wangen worden langzaam rood terwijl Kian met open mond naar haar kijkt. Hij krijgt een enorme glimlach op zijn gezicht en drukt een kusje op haar kruin. Ook hij begint te eten. Ik glimlach naar de twee mates. Eindelijk begint Illy zich er over te zetten en hem toe te laten. In stilte eten we verder, tot het licht opeens verdwijnt. Vreemd, want het licht dat door de ramen kwam is er ook niet meer. Ik zie geen steek voor ogen en voel dat Yvar mijn hand zoekt.

'Luna', zegt de stem van Kian.

'Bèta Kian', klinkt een vrouwenstem luid. Nog steeds zie ik niets.

'Alpha Yvar en Gamma Vigo', begroet de stem de andere jongens.

'Luna Kayla, Dove en Illy, aangenaam kennis te maken', vervolgt de stem.

'Uhm... Aangenaam', mompel ik.

'Ik ben Luna, maar ik sta meestal bekend als de maangodin', mijn ogen worden groot, ook al kan niemand dat zien. Ik knijp in Yvars hand. Hij knijpt geruststellend terug.

'Maangodin? Is dat niet degene waarvoor jullie die belofte hebben afgelegd?', hoor ik Dove de stilte onderbreken. Ze fluistert, maar omdat het hier muisstil is hoor ik haar luid en duidelijk.

'Ja', fluistert Vigo terug.

'Ja, dat ben ik. Daarom ben ik hier ook. Ik ben hier om jullie te informeren over de groep demonen die jullie wilt vermoorden', weer is het even muisstil. Ik voel Yvar van de spanning zacht in mijn hand knijpen.

'Het groepje bestaat uit twee vrouwelijke en vijf mannelijke demonen. Eén vrouwelijk en vier mannelijke hebben jullie al ontmoet', zegt de stem.

'Die vrouw had een masker op. Weet U waarom, Luna?', vraagt Yvar. Weer is het even stil.

'Nee, ik weet niet waarom, Alpha Yvar', zegt Luna.

'Ze zullen hier naartoe komen. Bescherm jullie roedel goed', het licht gaat weer aan, maar ik moet er vreemd genoeg niet aan wennen. Ik kijk Yvar met grote ogen aan.

'Heb ik zo juist de maangodin ontmoet?'