Crior

Hoofdstuk 1

Zachtjes zing ik mee met de muziek die uit mijn oordopjes komt, terwijl ik in een rustig tempo door de stad ren, waar ondertussen al wat mensen rondlopen.

Ik ben al bijna klaar met mijn rondje door de buurt en zie een paar honderd meter verderop mijn huis al verschijnen. Elke meter wordt het huis weer iets duidelijker. Eerst verschijnt er een raam, dan de afschuwelijke vaas op de vensterbank en tot slot komen alle meubels in zicht. Het laatste stukje trek ik onbewust een sprintje en loop daarna rustig de tuin in, precies op het moment dat het volgende nummer in mijn playlist start.

'Mam, pap?' Schreeuw ik zodra ik de deur achter me weer op slot heb gedraaid.

Niemand antwoordt, ze zijn er dus niet. Wat een verrassing. Met een zucht hang ik mijn sleutels aan het haakje naast de deur, schop mijn schoenen uit, trek mijn jas uit en loop door de hal naar de woonkamer.

Onze kat, Noortje, kijkt even op als ze me ziet. Zachtjes begint ze te spinnen.

'Hoi Noor, we zijn weer eens samen thuis,' Ik ga naast haar op de bank zitten. Ik leg mijn voeten op tafel, zodat ze een beetje kunnen rusten. Noortje staat op, stapt op mijn benen, draait wat rondjes en gaat weer slapen. 'Jij kunt tenminste slapen wanneer je wilt, ik moet morgen weer gewoon naar school,' zeg ik grinnikend.

Het is wat gek om tegen een kat te praten. Ze antwoordt immers niet, maar toch is het fijn om even alles eruit te gooien, zonder dat je commentaar krijgt. Een kat is wat mij betreft het beste huisdier wat je kan hebben.

Ik kreeg Noortje voor mijn elfde verjaardag, twee jaar geleden dus. Ik weet nog goed hoe verward ik was toen al mijn cadeaus dingen waren als een kattenmand, kattenvoer en een etensbakje. Stiekem hoopt ik toen heel erg dat er ook ergens een kat in een doos zou zitten, maar toen dat niet zo was, was het erg verwarrend. Toen mijn vader opeens binnenkwam met een vervoersmand met een klein zwart propje erin kon ik mijn geluk niet op. Helaas kwam ik er iets te laat achter dat ze mij het huisdier alleen gaven, omdat ze allebei promotie hadden gekregen en langere werkdagen zouden hebben.

Voorzichtig aai ik Noortje over haar bol, terwijl ik mijn telefoon uit mijn broekzak haal.

Verveeld scrol ik door mijn berichten. Het zijn alleen berichten uit de groepsapp van mijn klas. Allemaal gaan ze over komende week, blijkbaar komt er een stagiair met ons meelopen voor een paar dagen. Niet zo vreemd, heel de pabo zoekt nu volgens mij een stageplek.

De berichten daarna zijn interessanter, er is een screenshot gestuurd van een mail die naar ons is gestuurd over de Wiscup. Een wedstrijd voor kinderen die erg van wiskunde houden en mee willen doen met een wedstrijd. Snel ga ik naar mijn mailbox en zoek de mail op. Nadat ik me heb gevonden open ik een linkje en vul mijn gegevens in op het inschrijfformulier.

Na een paar minuten stop ik mijn telefoon terug in mijn broekzak en til Noortje op. Nadat ik ben opgestaan leg ik haar op de plek waar ik net zat, in de hoop dat dat lekker warm is, maar natuurlijk weigert ze daar te gaan liggen en loopt weg.

'Gekke kat,' grijns ik.

Ik loop over de koude witte vloer naar de keuken. Door een druk op de knop zet ik de waterkoker aan, waarna ik alvast een kopje en een theezakje uit de kast pak.

'Leona, ik ben thuis,' hoor ik mijn moeder vanuit de hal zeggen. 'Ik had echt een drukke dag op het werk, dus ik doe even een dutje en maak daarna wat avondeten. Tot straks lieverd.'

Door de deur van de hal vang ik nog net even een glimp op van haar gele trui, voordat ze naar boven vertrekt.

'Doei mam,' mompel ik. Niet "hoe was je dag?" of "heb je morgen nog een toets?", maar altijd gaat ze gelijk na thuiskomt slapen of aan het werk. Niet dat het mij nog heel veel uitmaakt, dit is al twee jaar lang aan de gang. Toch mis ik soms de momenten waar mijn klasgenoten over vertellen. Al is het maar een kort gesprek bij een kopje thee, waarbij je ouders de tijd voor je nemen. Maar nee, zo zijn mijn ouders niet. Hun werk is hun alles, en ik ben gewoon een kind dat in hetzelfde huis woont.