AMED DE AŞK CEHENNEMİ (tamamlandı)

Bölüm 23🍀

İnsanın kaldıramadığı en büyük acı kendi gözyaşını kendi silmesidir...

Odaya girince Sevilay  vıyanı öpüyordu gözleri acıkken viyanın Sevilayın kapalıydı beni gören vıyan sevilayı  itti ve bana döndü ikisi kıskançlıktan damarlarım şaha kalkarken Sevilayın saçını başını yolmak istedim ama hayır o zaman da vıyan kendını bişe sanacaktı çok naif ve her zamanki halimle Sevilaya

"annenler gıdıyor canım seni bekliyorlar"

Sevilay cevap vermeden hızla giderken bende içeri girdim vıyan gözlerime bakarken mahçuptu inanılmaz utanıyordu ben ise hala aynıydım

"ben bise yapmadım bir anda yapıştı anlamadım bile ne olduğunu yemin ederim avşin suçum yok"

"sorun değil seviyor seni onuda anla"

Kalbim acıyordu ben neden hep bu hale giriyordum neden bu adam için ağlıyordum şimdi onu kıskanmaya bile hakkım olmadığını düşünüyordum ama çok kıskanıyordum kalbim acıyordu gördüğüm görüntü gözümden gitmiyordu anla avşin dedım içimden siz olmazsınız aptalca şekilde bağlandın sımdı bağlandığın gıbı unut onu o sadece senin mecbur olduğun biri sakın sakın sevme, eğer seversen yine kaybedersin sen sevme avşin sevme..

Viyan bana bağırdı ve

"ya senin kocanım ben beni basıyorsun ve sen sorun değil diyorsun o kadar mı nefret ediyorsun be kadın o kadar mı belkide ölmem için dua ettin seni cok seviyorum ama sen bunu hak etmiyorsun peki bu seferde senin gıbı oynayalım nasıl olacak"

Kalbim acıyordu dedikleri paramparça etti beni. Bende ona
Sakince

"önemli olan çok sevmek değil vıyan önemli olan güzel sevebilmek"

Lavın anne odaya gelince bizi gördü bana baktı sonra viyana baktı anlamıştı bana

"kızım sen eve git ben bu gece burdayım yarın çıkacak zaten"

Kafamı salladım odadan çıkarken vıyan bana

"avşin yarın gelme boşuna annem burda zaten çıkıcam gelmene gerek yok''

Kafamı sallayıp odadan çıktım kafamı duvara yaslayıp yere çöktüm kapıda ağlamaya başladım göz yaşlarım yanağımı ıslatıyordu beni eve Ferhat bırakacaktı yanıma gelıp bana

" ağlama nolur yapma"

"neden Ferhat neden ben.. Ben bu kadar sadık kalırken neden ben"

"yapma avşin"

"yoruldum çok tükendim yapamıyorum artık benden giden yaz gelmiyor hep kış hep kış yalnızım tekim kimsesizim canım acıyor benim canım çok acıyor Ferhat"

Ferhat çaresizce bana bakıyordu oda acı çekiyordu ben ise bir anlık acıyla içimi döküyordum arabaya bindik kafamı pencere yasladım oda yolu izliyordu sonra konuştum oda beni dinliyordu zaten..

"cezamı bu, çektiğim çile mi, bir kar tanesi gibiyim avucunda eriyorum, kanatlarım kırık, gitmek istiyorum, ama gidemiyorum, sen, hıc gitmek isteyıpte gıdemediğin oldu mu, benım oldu ya gidersem onsuzluk korkutuyor en acısı ne biliyor musun ben ne ara bu adama bağlandım "

Beni dinliyordu başka yola saptı ona baktım ve güldüm

" nereye"

"sen gidemezsen ben götürürüm"

"beni eve götür yoksa canıma kıyarım Ferhat ve yapmamam için hiç bir neden yok"

Söylediğim zaman sakindim hala kafam pencereye dayalıydı hemen geri dönüş yaptı bana.