TEĞMENİM

İTİRAF

"Dokundurtmam lan benim olana dokundurtmam!!"

Ahmet adamın yakasına sarılmak üzereyken birden durdu. Benim mi demişti? Gözleri, sinirden deliye dönmüş adamdan kızın mavilerine döndü. Neşe şaşkınlıkla adamın dediğini idrak etmeye çalışırken Ahmet'in beklenti dolu bakışlarıyla karşılaştı. Ahmet Çağana doğru tehditkar bir adım attığında Mert de ayaklanmıştı. Neşe hızla iki adamın arasına geçip Çağana siper oldu.

"Evet...Çağan...Çağan benim sözlüm!"

Sesleri duyunca koşarak gelen Nur kızın dediğiyle kapıda donakaldı. Ahmetinse dünyası başına yıkılmıştı sanki. Sinirden kızarmış gözlerini bir saniye bile kızınkilerden çekmiyordu. Bu koca bir şakaydı değil mi? Onlar ne zaman...

"Ahmet! Noluyor burda?"

Herkes birden içeri giren Arda'ya döndü. Arda hızla Ahmet'in yanına gidince Nur da Neşe ve Çağanın yanına geçti. Ahmet hala gözlerini kızdan çekmemiş dişlerini sıkarak konuştu.

"Yok bir şey Başkomiserim. Hiçbir şey yok..!"

Yumruğunu sıkarak kıza ve Çağana son kez 'bu burda bitmedi' bakışı atıp hızla dışarı çıktı. Neşe adamın bakışları altında ezilirken nefesini tuttuğunun bile farkında değildi. Ahmet gidince sanki nefes nefese kalmıştı. Yavaşça Çağanın kolunu tuttu.

"Bir şey yok. Gerginlik daha fazla büyümesin."

Mert başkomisere doğru sarfettiği sözlerden sonra etrafta onları merakla izleyen askerlerine döndü.

"Herkes dağılsın!"

Arda Ahmet'in tavırlarından bir şeyler olduğunu anlamıştı. Kesinlikle bu işte bir şeyler vardı. Teğmen ve Çağana dik bir bakış gönderip hızlı adımlarla yemekhaneden çıktı.

Etraf sakinleşince Çağan kolunu tutmuş titreyen kıza döndü. Kızın rengi atmış gibiydi.

"Neşe iyi misin?"

Neşe adamın gözlerine anlamsızca bakarken başını olumsuz anlamda salladı. Çağan yavaşça kolunu kızdan kurtarmaya çalıştı.

"Bekle su getiriyim sana."

Neşe adamın koluna daha sıkı yapıştı.

"Gitme..."

Üzerinde garip bakışlar hissedince hemen toparlamaya çalıştı.

"Yani gerek yok...sağol. Sadece biraz temiz hava almak istiyorum."

Nur hemen kızın koluna gireceği sırada Çağan durmasını işaret etti.

"Ben hallederim. Yalnız kalsak daha iyi olacak gibi..."

Nur adamın imasını anlayıp ellerini geri çekti. İkisi aradan çekilince Nur'un gözleri Teğmeninkileri buldu. Mert istifini bozmadan geri dönünce Nur birden öne atıldı. Adama karşı kendini mahçup hissediyordu. Onları zorla evlerine davet etmişlerdi ama Ahmet ve Ali yüzünden resmen kovulma muamelesi görmüşlerdi. Nur o anın şokuyla hiçbir şey yapamamış sadece adamın gidişini izlemişti. Bir özür borçlu olduğunu düşünüyordu. Mert'in özür dileyişi geldi aklına. Acaba o da ona çok güler miydi? Göze göz dişe diş. Hadi kızım!