It's no Different

Κεφάλαιο ³⁷

Τρίβω τα ματια μου καθως επιτέλους προσγειώνομαστε στην Ιταλία.

Δεν μπορω να το πιστεψω ποσο γρήγορα περναει ο χρονος οταν δεν θελεις τελικά.

Περπατάμε προς το μαύρο αυτοκίνητο με φιμε τζαμια που μας περιμένει εδω.

Μαζι με τον τυπο που ηταν στο ελικόπτερο και βοηθαει εκεινος τον Βαλεν με τα πραγματα μας.

"Σε ευχαριστώ Φρανς. Περνα αυριο απο το σπιτι μου να κανονίσουμε ποτε θα γινει η δουλεια"λεει ο Βαλεν και δίνουν τα χερια τους.

Με κοιταζει και μου κανει νοημα να μπω στο αυτοκίνητο. Εγω ανοιγω την πόρτα και μπαινω μεσα οπως κανει και εκείνος.

Κοιταζω απο το παράθυρο την καινούργια πόλη που βρισκόμαστε.

Αλλα για ακομη μια φορα καταλαβαινω πως εκει που πηγαινουμε θα ειναι πιο ερημικό το μερος.

"Εισαι ενταξει;"ακουω την φωνη του διπλα μου. Λες και τον νοιάζει τελος πάντων το πως ειμαι.

"Καλα ειμαι"λεω μονο γιατι δεν εχω καμια απόλυτως όρεξη για να τσακωθουμε ή κατι τέτοιο.

"Σε μερικες ωρες ξημερώνει. Τι θελεις να κανουμε; Να κοιμηθούμε ή να μείνουμε ξύπνιοι και να περιμένουμε τον Φρανς;"ρωταει διπλα μου και εγω ανασηκωνω τους ωμους μου.

"Δεν ξερω. Νομίζω προτιμώ απλα να τακτοποιηθουμε και να περιμενουμε να μιλησουμε με τον Φρανς."λεω επειτα.

Ελα Μελορι πρεπει να σταματησεις καποια στιγμή να εισαι ετσι. Θα το ξεπερασεις και υτο οπως ξεπερασες και όλα τα αλλα.

Δεν πειραζει οπως και αν τελειώσει. Εσυ θα θυμασαι οτι εκανες αυτο που εσυ θελεις να κάνεις.

Να προστατεύσεις αυτον οπως μπηκε και εκεινος μπροστα σου να σε προστατέψει.

"Ενταξει λοιπον."λεει εκεινος και πραγματικα ειναι παρα πολυ ηρεμος. Πρωτη φορα τον βλεοω τοσο χαλαρο.

Ειναι λες και βλεοω καποιον αλλο άνθρωπο αυτην την στιγμη μπροστά μου. Αμίλητος και πολύ ηρεμος,ευγενικός και γλυκος ο τροπος του.

"Λοιπον,ποιο ειναι το σχεδιο μας;"ρωταω καθως κοιταζω εξω για να μην τον κοιταζω καθολου.

"Απλα θα παμε απο το σπιτι του. Θα περιμενουμε να βγει με το αυτοκινητο του και θα τον στριμωξουμε"λεει και οταν το ακούω παραξενευομαι.