Αίμα και Νερό - Ria Jarouxi (Ολοκληρωμένη)

3. ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

3. ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Σηκώθηκα επάνω, κοιτώντας γύρω μου τρομοκρατημένη. Έσφιξα τη πετσέτα επάνω μου, σαν να βρισκόμουν μπροστά σε κάποιον άγνωστο. Ο θόρυβος της βροχής απ' έξω, ερχόταν πια στα αυτιά μου αλλιώτικος, λες και έκρυβε φωνές. Ήμουν σχεδόν σίγουρη πως στο σπίτι, δεν ήμουν μόνη. Είχα νιώσει δυο φορές, τη παρουσία κάποιου. Δεν γινόταν να το είχα φανταστεί. Τη πρώτη φορά, στο καναπέ, το άγγιγμα ήταν αμυδρό. Μα τότε... Τότε με είχε σπρώξει, σαν ένα ολοζώντανο χέρι ενός φίλου, που με γλιτώνει από ένα μοιραίο ατύχημα. Πώς ήταν όμως δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Στεκόμουν στη μέση του δωματίου, προσπαθώντας να καταλάβω. ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ, ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΤΡΕΛΑΘΩ! Ποτέ δεν πίστευα σε μεταφυσικά πράγματα, πόσο μάλλον σε φαντάσματα και παράξενα πλάσματα. Ίσως να άρχιζα να τρελαίνομαι. Απλώς να τρελαίνομαι.
Πήγα επιφυλακτικά στη κουζίνα και ήπια λίγο νερό. Κοίταζα σιωπηλή από το παράθυρο, το κόσμο να φθείρεται και να σβήνει στην ομίχλη. Όλα έμοιαζαν τόσο πραγματικά εκεί έξω. Και εγώ... Εγώ κλεισμένη μέσα σε ένα τούνελ γεμάτο παραισθήσεις. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βρόντηξα το ποτήρι μου στο πάγκο. Τι και αν έφταιγα εγώ για όλα αυτά; Τι και αν το μυαλό μου, έπλαθε δικές του εικόνες; Αυτό με τρόμαξε περισσότερο. Είναι τρομακτικό να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Ήμουν τόσο μπερδεμένη. Δεν ήξερα πια τι να σκεφτώ...τι να υποθέσω...τι να υπολογίσω και τι να αγνοήσω. Πήρα το σάκο μου και μπήκα στο υπνοδωμάτιο για να αλλάξω. Η μυρωδιά του τριαντάφυλλου, είχε ποτίσει ακόμη και τις πιτζάμες μου. Μα ήταν το τελευταίο, που με ένοιαζε εκείνη τη στιγμή. Το μπάνιο είχε γίνει ερείπιο, εγώ ένιωθα πράγματα που, λογικά, δεν υπήρχαν. Μια ανεξίτηλη μυρωδιά ήταν το λιγότερο.

Ντύθηκα και έστρωσα το κρεβάτι μου με το δικό μου σεντόνι. Είχα αποφασίσει να κοιμηθώ στο υπνοδωμάτιο εκείνη τη νύχτα, που ίσως να ήταν και η τελευταία μου εκεί. Αμέσως μετά πήγα ξανά στο μπάνιο, νιώθοντας την ίδια ανατριχίλα, που είχα νιώσει νωρίτερα. Οι σοβάδες και το τσιμέντο είχαν γεμίσει όλο το πάτωμα και τα κομμάτια του σπασμένου καθρέφτη, είχαν σκορπιστεί παντού, ακόμη και μέσα στη μπανιέρα. Γυάλιζαν στο φως του παραθύρου, τυφλώνοντας τα μάτια μου. Ευτυχώς το ταβάνι δεν είχε πέσει τελείως. Τα ξύλα της κατασκευής εκεί ψηλά, αχνοφαινόντουσαν ανάμεσα από το τσιμέντο. Θα έπρεπε να καλέσω μάστορα; Κοίταξα το χαμό με απελπισία και βάλθηκα να καθαρίσω, τουλάχιστον για να ξεχαστώ. Οι σκέψεις μου ήταν οι ίδιες, επαναλαμβανόμενες, ξανά και ξανά. Με ζάλιζαν. Μες στα συντρίμμια όμως κατάφερνα να ξανά μπω στη πραγματικότητα. Η ζωή ήταν σαν ένα χάος από κομμάτια υλικών και σκόνη. Και εγώ με κάποιον τρόπο, είχα καταφέρει να γλιτώσω από αυτά. Εκείνο που με τράβηξε μακριά από εκεί, ό, τι και αν ήταν, ήθελε να γλιτώσω... Ακόμη και αν είχε σκοπό, να με σκοτώσει αργότερα το ίδιο.