"တခြားနေရာမှာထိုင်ခုံတွေအများကြီးသွားထိုင်ပါလား???"


ဗိုက်ဆာလို့စိတ်တိုနေတာနှင့်ပါရောပြီးသူ့ကိုအော်ချလိုက်သည်။သူကဂရုမစိုက်သလိုဟန်နှင့်


"ဟက်..ဘာလို့ထိုင်ရမှာလဲ?ဒီခုံ က ငါထိုင်နေကျခုံ"


ဖြစ်ရတယ်..။YUFLမှာ ထိုင်ခုံမူပိုင်ခွင့်ရှိတယ်လို့လဲမကြားဖူးပါဘူး။


"ခင်ဗျားထိုင်နေကျ ခုံဆိုလဲ အခုကျွန်တော်ထိုင်နေတယ်လေ..ခင်ဗျားမမြင်ဘူးလား??!!!!"


အသံVolumeကိုနဲနဲပိုတိုးမြှင့်ပြီးအော်ပစ်လိုက်တော့သူ့ဖုန်းကိုသာ သူပြန်ကြည့်နေပြီး


"မြင်ရအောင် ငါကမင်းကိုလိုက်ကြည့်နေတာမှမဟုတ်တာ.."


တောက်!ကြည့်စမ်း..ကြည့်စမ်း..!ဟိုတလောကမှ အမမြတ်မွန်ကြောင့်ပြန်အဆင်ပြေသွားသေးသည်။အခုပြန်ထဖောက်လာလေပြီ။ဒီလူဟာလေ ဘယ်လိုမှန်းကိုမသိ။သက်ဝေယံကို တမင်တကာများလိုက်နှောက်ယှက်ဖို့မွေးလာသလားမှတ်ရသည်။


"ဖြစ်ရတယ်...မျက်လုံးကျွတ်ထွက်မတတ် ငမ်းတုန်းကငမ်းပြီးတော့များ.."


သူ့မျက်နှာရဲခနဲဖြစ်သွားသည်။ဒီလိုဘဲဖြစ်ရမယ်လေ..။သက်ဝေယံဟာ မရ ရတာနဲ့ကိုအနိုင်ပိုင်းချလိုက်ရမှဖုန်းကိုကြည့်နေရာမှသူ့အကြည့်တွေကသက်ဝေယံဆီကိုတန်းခနဲရောက်လာသည်..။ဘုရား..ဘုရား..အစိမ်းလိုက်ဝါးစားမလိုကြည့်တဲ့အကြည့်တွေသက်ဝေယံနဲနဲတွန့်သွားသည်ကိုတော့ဝန်ခံရမည်..။ဖုန်းကိုခုံပေါ်သို့တင်လိုက်သည်။သူ့မျက်နှာကသက်ဝေယံမျက်နှာနားထိတိုးကပ်လာပြီးသက်ဝေယံနားထဲသို့လေသံတိုးတိုးလေးတစ်ခု။


"မင်းကရော..အရင်ကငါ့ကိုမြင်ရင်တောင် တန်းနေအောင်ပြေးတဲ့လူကများ..ဘာလဲ?ခုထိငါ့ကိုမြင်ရင် ရှက်နေတုန်းလား??"

L❤VE in the 1st sight(Completed)Место, где живут истории. Откройте их для себя