YENİDEN SEV | Texting

Yeniden Sev -52-

Fotoğrafta Yağzel var. ♥

Lewis Capaldi - Someone You Loved

İyi okumalar...

Mekanda çalmaya başlayan müzikle Dolunay'ın ardından ayaklanmış, dans etmeye başlayan kişilerin arasına karışmıştık. Dolunay, elini omzuma koyduğunda yüz ifademi fark etmiş olmalıydı. "Ne oldu?" diye sordu. Utana sıkıla gözlerimi ona çevirdim. "Ben..."

"Burada olmak istemiyorsun."

Dudaklarımı birbirine bastırdığımda elini omzumdan çekmiş, gülümsemişti. "Daha doğrusu ilk dansı benimle etmek istemiyorsun."

"Bunun seninle bir alakası yok. Sadece..." Susup elimi saçlarımdan geçirdim. Sessizliğim uzarken Dolunay, isyan eder gibi bir sesle konuşmuştu. "Tüm cümlelerini ben mi tamamlayacağım Kurtuluş? Devamını getir işte."

"Ona aşığım, Dolunay. Her şeyimi onunla yapmak istiyorum. Her zaman onun yanında olmak istiyorum. Dansa aslında onunla gelecektim, tam ona teklif etmiştim ki sen gelip bana teklif ettin. O da teklife atladı. Benden kaçmaya çalışıyor."

"Yıllardır bunu yapıyor. İlk tanışmanızdan sonra çok rahat iletişim kurabilirdiniz. Ama senin ona hissettirdiklerinden sonra kaçıp durdu."

"İlk tanışmamız? Biz tanışalı birkaç ay oluyor ve zaten ilk tanışmamızdan sonra arkadaş olduk."

"Ama Yazel seni yıllardır seviyor. Sence tüm bunlar nasıl başladı? Biraz düşün. Aklında hiç cevabını alamadığın soruların var mı? Bulanık kalmış anılar?"

Kaşlarımı çatıp 5 yıl önce Yazel'le denk gelmiş olabileceğim anlarımı düşündüm. Yazel'i isim olarak tanıyalı en az 3 sene oluyordu ama onun hayatında daha öncesinde de vardım. Peki bu nasıl oluyordu? Gözlerimi etrafta gezdirirken dans eden Elif ve Oktay'ı görmüştüm. 

Oktay...

Onu liseden önce de tanıyordum. Ve Yazel'le aynı ortaokula gittiklerini biliyordum. Dolunay ve Oktay çıkmadan önce Yazel'le arkadaşlardı, hatta ikisini tanıştıran Yazel'di. Oktay'la liseden önce tek ortak noktam futboldu. 

Fark ettiğim gerçeklerle gözlerim açılırken Dolunay, hatırladığımı anlamış olacaktı ki gülüşünü genişletti. "Yani Yazel..."

Bugün hiçbir cümlemi tamamlayamıyor oluşuma sinirlenirken gözlerimi birkaç saniyeliğine yumdum ve cümlenin devamını içimden getirdim.

Yazel, o gün beni sakinleştiren kızdı.

Ve işin garip yanı buna hiç şaşırmamıştım. 

Bunu hatırladıkça bazı anılar da aklıma gelmeye başlıyordu. Soyunma odasına hücum eden erkek kalabalığından sıyrılıp koridora o kızı görme umuduyla çıkışım ancak onu göremeyişim, ardından sakinleşmiş bir halde sahaya döndüğümde seyircilerde onu arayışım, Yazel'le ilk kez göz göze gelişim...

"Yazel'le konuşmam lazım."

"Konuş, konuş... Ama nerede olduğunu biliyor musun?"

"Burada değil mi?" Etrafı hızlıca tarayıp onu bulamadığımda bakışlarımı yeniden Dolunay'a çevirdim. "Onu görmem gerekiyor, Dolunay. Seni yarı yolda bıraktığım için özür dilerim."

Dolunay, omuzlarını silkip konuştu. "Önemi yok. Buraya Yazel'le mutlu olduğunu gözlerimle görmek için geldim zaten. Hadi, git onu bul."

Kafamı onaylarcasına sallayıp dans salonunun kapısından hızlıca çıktım ve koridora baktım. Yazel ortalarda yoktu. Olaylar karşılaştırıldığında onunla ilk tanıştığımız güne benziyordu. Değişen bendim ve beni değiştiren Yazel'di. Bunca yıl bundan habersizdim. O gün beni sakinleştiren, daha iyi bir insan olmamı sağlayan kıza hep minnettar kalmıştım ama bugüne kadar o kızın Yazel olduğunu fark etmemiştim.