YENİDEN SEV | Texting

Yeniden Sev -29-

Fotoğrafta Oktay, Dolunay ve Umut var.

Amacım aşk üçgeni gibi göstermek değil bu bölüm 3'ü ağırlıkta dmchdk. Bölüm Dolunay'ın ağzından. ♡

Mor ve Ötesi - Bir Derdim Var

İyi okumalar...

"Dolunay!"

Yazel'in bana seslenmesiyle adımlarımı durdurup ona doğru döndüm. O, onun arkasındaki Kurtuluş ve Kurtuluş'un yanındaki Umut... Hepsi bana bakıyordu. Hatta şu an neredeyse tüm okul bize bakıyordu. Yine Yazel'le ağız dalaşı yapacağımızı düşünüyor olmalıydılar, o yüzden pür dikkat izliyorlardı.

"Yapma." dedi Yazel sadece. Hiçbir zaman gerçekleri anlatmamdan yana olmamıştı. Pişmanlıktan birkaç kere anlatmaya çalıştığım olmuştu ancak Yazel hep önümü kesmişti. Çünkü bazı şeyleri düşünmemek için etrafımda ses olmasına ihtiyacım olduğunu bilirdi. O yalnız kız olmaya, beni de okulda popüler kız yapmaya çok alışmıştı.

"Artık yalan söylemek istemiyorum, Yazel." diye mırıldandım. Sesim titremişti, Yazel'in sesimin titremesiyle değişen bakışlarını görmüştüm. Boğazımı temizledim. Artık kimseye yalan söylemek istemiyordum. Aslında hak ettiğimi zaten yaşıyorum. Etrafımdaki kimse bana gerçekten değer vermemişti. Bir Oktay beni cidden sevmişti, bir de Yazel... Ve ben ikisini de kaybetmiştim.

"Dikkatinizi buraya verebilir misiniz?" Sesimi yükselterek konuştuğumda zaten dikkati bizde olan herkes daha da dikkatli dinlemeye başlamıştı. Yazel, dirseğimi tutarak beni geri çekmeye çalıştı. Dirseğimi ondan kurtarıp yutkundum.

"Yazel'le aramda olanları çoğunuz biliyorsunuzdur. Yaşanan her şeyi aklınızdan bir geçirin, geçirdiniz mi? Güzel. Şimdi... Kişilerin yerlerini değiştirin. Çünkü hepsini ben yaptım. Yazel hiçbir zaman bana kötü bir şey yapmadı, hiçbirinizin sandığı gibi bir insan da değil. Ben onu kırdım, arkasından vurdum ve asla hak etmeyeceği şeyler yaşattım. Evet, hepsi benim suçum! Ve yalnızca bunu yapmakla da kalmadım."

Herkesin şaşkın bakışları arasında kafamı Umut'a çevirip ona baktım. Az önceki hırslı bakışlarından eser kalmamıştı. Neden bunu yaptığımı anlamamıştı, gözlerinde bunun şoku vardı. Belki de kendisi anlatmaya niyetlenmişti. Ama ben anlatmadığım sürece kimse ona inanmazdı.

"Umut'u hatırlıyor musunuz? Kırmızı yanaklı, tombiş çocuk hani? Yazel'in aşağıladığını söylediğim çocuk... Doğru tahmin, onu da ben yaptım. Şimdi Umut'a da bir söz hakkı tanıyalım ve yaptığım her şeyi bir de onun ağzından dinleyelim."

Elimle Umut'a 'gel gel' yaptığımda Umut, hızlı adımlarla yanıma varmış, dirseğimden tutarak beni bulunduğumuz yerden çıkarmıştı. Okulun şu an boş olan spor salonuna götürüp dirseğimi bıraktı ve bana inanmaz gözlerle baktı.

"Ne bu şimdi? Yaptığın her şeyi kendin anlatıp kendini pişman göstermeye mi çalışıyorsun? Hala insanlara oynama derdindesin ya, inanamıyorum sana cidden."

"İstediğini düşün, umurumda değil. Sonuç olarak herkes her şeyi öğrendi sayılır. Birazdan gidip arkadaşlarına da anlatılar, duymayan kalmaz."

"Cidden mi? Cidden umurunda değil mi?" Umut, bana doğru bir adım atıp kahverengi gözlerini gözlerime kilitlediğinde şu an yapacağım her şeyin önemli olduğunu anlamıştım. Eğer gözlerimi kaçırırsam yalan söylediğimi anlardı. İnatla baktım, zor olsa da hafifçe gülümsemiştim. "Değil."