Chapter 5

94.2K 2.8K 289
                                    

Chapter 5
"Call"

He stopped the car when the traffic lights turned red. Pero kahit nakahinto ay hindi man lang siya bumaling sa akin. Ganoon na ba talaga kalaki ang pag-ayaw niya sa akin para kahit sulyap ay ipinagdadamot niya?

I can’t believe him! While other’s beg to be notice by me, here he is playing snob.

“I… I am bit nervous. Uhm… any advice from the owner?” I said for the sake of a small talk with him.

Tamad siyang bumaling sa akin. He raised his brow.

“I mean advice for the interview.”

“What job are you applying for?”

“Electrical engineer… You think I can pass?” Sabi ko, looking hopeful and doubtful.

Umigting ang kanyang panga. He shrugged his shoulder parang wala talagang interes.

“So do you have an advice?” Subok kong muli.

“You shouldn’t be asking me that. You must be ready before the interview.” Suplado niyang sabi at binalik na ang tingin sa daan.

Damn him!

The light turns green. He stepped on the gas and the car move.

I tried to stop myself from making face. How arrogant!

Dahil wala talaga siyang balak na kausapin ako ang bag ko na lang ang pinagkaabalahan ko. I tried to check if my important stuffs are here. My hand accidentally slipped making my bag fall. Lumuwa lahat ng laman nito.

I grunted and picked up my things. Napansin ko pa ang pagsulyap niya.

Nilagay ko muli sa lap ko ang aking bag at inayos ang mga gamit na basta na lang pinagpapasok. Hindi nagtagal ay tanaw ko na ang kanilang tower. It’s beautiful and you can say who ever designed is artistic. Hindi lang basta sementong pinatayo pataas.

“You can just drop me off here,” sabi ko. Nakakahiya naman kung makikisabay pa ako sa kanya but it’s actually a good idea though.

“I am not your driver,” he said coldly.

Nagkibit na lang ako ng balikat. I was just giving him a better option.

He parked his car in the basement parking. Mukhang may special lane pa siya dahil walang ibang katabing mga sasakyan. He unlocked the door and remove his seatbelt. I remove my seatbelt too and fixed my dress a beat. Sumulyap ako sa rearview mirror at inayos ang aking bangs.

Sabay kaming lumabas.

“Uhm… Thanks by the way. I owe you a lot.”

Again, he just looked at me with his blank expression.

“Let’s go.” Aniya at naglakad na.

Ang lalaki ng hakbang niya kaya napabilis din ang paghakbang ko. Sumakay kami sa lift.

“Which floor?”

Napakurap-kurap ako. “Saan ba ang HR?”

“You don’t know where you’re going?” He asked na para bang isang malaking kasalanan ang hindi alam saang floor ang HR.

Yeah, stupid me.

Sa halip na hintayin ang sagot ko ay bumaling na siya sa elevator buttons. He pressed the 19th floor. Pasimple na lang akong umirap at inayos ang hawak na bag at folder. I checked myself again, to see if there’s a dirt in my face and in my dress.

The lift opened. I straightened my back and raised my head held high. Humakbang ako palabas. I was about to bid goodbye to him when he step out too. Kumunot ang noo ko pero hindi na ako nagsalita, maybe he got some business here.

Wild OneTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon