[END] [KOOKMIN] #นางสนมจีมิน

Ep.17

“ท่านจะฆ่าข้าทำไมกัน เราสองคนก็ต่างเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกันไม่ใช่หรือไง!?” ก้าวถอยหลังพูดกล่อมเพื่อให้ไฟพิโรธในใจของจองโฮซอกสงบลง

    หึ!
แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่พูดออกมานั้นจะไม่ได้ช่วยเข้าข้างอะไรกับเขาเลยด้วยซ้ำ พูดไปก็ไม่ต่างอะไรกับลมลอดหูผ่านไปงั้น ไฟสีแดงร้อนเสมือนเลือดสดในใจยังคงปะทุหนักและปะทุมากกว่าเดิมกว่าตอนแรกที่จองกุกพูดอีกเสีย องค์ชายในชุดที่รุ่งริ่งตรงช่วงแขน ตั้งวางท่าที่จะหนีเรียบร้อย ทั้งสองจ้องกันนิ่งหาจังหวะที่ต่างฝ่ายต่างแสดงจุดอ่อนออกมาให้ละเวลาจ้องกันท่ามกลางฟ้าฝนที่ยังคงตกอยู่ไม่ยอมหยุดสักที เท้าเริ่มขยับวนเป็นวงกลมกันเพียงสองคนไม่ยอมหันหลังให้กัน

“พี่น้องร่วมสายเลือดงั้นเหรอ...พี่น้องร่วมสายเลือดใดของเจ้าเล่า ที่สั่งให้ข้าเอายาพิษไปใส่ในกาน้ำชาของเสด็จพ่อน่ะ!!” คิ้วขมวด

ย้อนกลับไป 10 ปีที่แล้ว
  “เสด็จพี่โฮซอก” องค์ชายจองกุกในวัยที่เพิ่งหัดเรียนรู้เดินมาพร้อมกับซองกระดาษอะไรบางอย่างเล็กๆ ในมืออ่อนต่อพิษมาก

“อะไรของเจ้าจองกุก?” ชายหนุ่มที่อายุห่างกันไม่มากนั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่คนเดียวหน้าพระตำหนักเก่า ที่ตอนนี้จองกุกเป็นคนเลือกให้จีมินบรรทมไปแล้วในตอนนี้ พระเชษฐาที่ตอนนั้นยังคงมีจิตใจโอบอ้อมอารีไต่ถามด้วยความสงสัยในสิ่งที่น้องชายถือมาหาตนเร่งรีบ

“ท่านช่วยเอาสิ่งนี้ไปใส่ในกาน้ำชาของเสด็จพ่อหน่อยจะได้หรือไม่” ยื่นให้ไม่มีการถามว่าต้องการมั้ยสักคำเดียว
สายตาที่ก้มมองซองกระดาษสีชาวในมือละจากพู่กันด้ามไม่ให้กว่ามือเท่าไหร่นัก ความคิดที่จะไม่ทำบังคับใจของเขาจนหมดสิ้นดีแล้ว แต่เมื่อลองเงยหน้ามองไปที่พระอนุชาผู้ที่ตนเองก็รักและเอ็นดู กลับถูกสายตาออดอ้อนออเซาะจากคนตรงข้ามส่งมาอย่างรุนแรงจนไม่มีทางปัดทิ้งได้ การเลือกจะไม่ทำของเขาก็เหมือนกับตนตัดสายใยพี่น้องขาดไปหนึ่งเส้นแล้ว โฮซอกจึงจำเป็นต้องทำตามที่พระอนุชาขอมา