[END] [KOOKMIN] #นางสนมจีมิน

Ep.10

- - - - - - - - - - - - - - - - -

ฝนซัดสาดร่างทหารนับพันชีวิตที่กำลังเดินทางกลับมาถึงลานพิธี แต่ในระหว่างจะเข้ามาร่างของโบจุนก็ดันร่วงตกลงมาจากหลังม้าเยี่ยงคนไร้กระดูก จีมินมองผงะไปคาตาอันซ่อนความเจ็บปวดไว้ไม่มิดจึงรีบลงจากหลังม้าเพื่อไปดูโดยทันที ร่างกายซีดขาวผิดแปลกไปรอยช้ำกลายเป็นสีม่วงอมดำ น้ำตาขององค์ชายจีมินไหลลงหยดใส่บาดแผลที่แขนของโบจุนเป็นธารหลาก

“ท่านฟื้นขึ้นมาก่อนสิ ไหนท่านถึงทิ้งข้าไปแบบนี้ล่ะ โบจุน ฮืออ~ กลับมา!!” คำขอร้องที่แม้จะไม่ได้อะไรตอบแทนกลับมา ทำให้ขบวนม้าหยุดลงกลางลานราชวัง ฝนตกกระหน่ำหนักกว่าเดิมราวกับว่าฟ้าฝนเข้าใจในสิ่งที่เป็นและเสียใจเช่นกันกับการจากไปในครั้งนี้

“องค์หญิง ทรงเข้าไปพักก่อนเถอะพระเจ้าค่ะ ส่วนเรื่องศพพวกข้ากระหม่อมจะจัดการเอง”

   มือเล็กสะบั้นออกจากฝ่ามือหนาของยุนกิไม่ต้องการ เขายกกอดร่างน้าที่ไร้ลมหายใจแน่นซบอกไม่ขยับไปไหนท่ามกลางสายฝน เสียงสะอื้นดั่งเด็กกำลังร้องไห้ดังออกมาบีบกรีดหัวใจทหารหลายคนยิ่งนัก มือน้อยลูบเกสาท่านน้าหวังให้กอดนี้ยังคงมีความหมายกับเขาและโบจุนตลอดไป

“ฮืออ!~ ทำไมถึงต้องเป็นข้า…ต้องเป็นข้าทุกทีที่ต้องรอด!” กอดโบจุน

ยุนกินั่งคุกเข่าถอดหมวกทหารออกเพื่อทำความเคารพแด่ศพชายผู้เป็นถึงคนสำคัญขององค์หญิง และนั่นทำให้ทหารทั้งหมดเริ่มทำตามไล่ไปจนสุดปลายแถว รวมถึงแม่ทัพขององค์ราชาด้วยเช่นกัน แทฮยองที่ถึงแม้จะไม่เคยรับใช้จีมินสักครั้ง แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงเรื่องราวบางอย่างจากในตัวจีมินที่คล้ายกับตนได้เช่นกันจึงไม่เลี่ยงในการทำความเคารพในครั้งนี้ด้วย ฟ้าผ่าลงมากลางท้องฟ้ามืดเป็นพยานให้แก่การตายครั้งนี้ และเสียงร่ำไห้ของทหารหลายต่อหลายคน

“มันคือความผิดของข้าเอง ที่ทำให้ท่านต้องตาย ข้าขอโทษ!” จีมิน