[ 𝒖𝒌𝒐𝒏𝒄𝒛𝒐𝒏𝒆 ]
czytasz na własną odpowiedzialność, to opowiadanie z 2020r i nie wyraziłam się tu zbytnio umiejętnościami pisarskimi... ale dziękuję za wszystko ❤️
krótkie rozdziały = więcej rozdziałów 😏
22.02 2020 #46 w #polskie
05.03 2020...
( uwaga, pisałam to częściowo podczas lekcji online i prawie dostałam minusa bo się śmiałam haha )
- Jungkook!
- tak księżniczko?
- ktoś pukał do drzwi... Jak patrzyłam przez wizjer nikogo nie było...
- był z tobą ochroniarz?
- był...
- otwierałaś drzwi?
- nie, za bardzo się bałam... - zaczęłam płakać.
- kochanie nie płacz! Nie denerwuj się... To szkodzi dziecku i tobie... Idź do salonu i włącz sobie coś, a ja sprawdzę drzwi.
- dobrze - przytuliłam się do Jungkooka.
Poszłam do salonu i włączyłam kanał z bajkami. Zawsze je oglądałam, gdy się bałam, lub było mi smutno. Akurat trafiłam na my little pony. Tak się wyciągnęłam, że nie zauważyłam mijających już ponad 40 minut. A Jungkooka dalej nie było w domu. Postanowiłam zadzwonić by spytać się, gdzie jest. Jednak nie odbierał. Ani ode mnie, ani od Jisoo, gdyż się z nią skontaktowałam. Zaczęłam się cholernie bać. Mijały kolejne godziny a go dalej nie było, więc zadzwoniłam na policję żeby zgłosić zaginięcie. Niedawno to ja byłam porwana, a teraz mu się coś dzieje. Jaka ja jestem nieodpowiedzialna... Mogłam zostać tam razem z Jungkookiem. A ja mam wychowywać dziecko...?! On musi się znaleźć...
~ skip time: 3 godziny później ~
Siedziałam w kuchni i próbowałam coś zjeść, lecz nie mogłam niczego przełknąć. Trzymałam w lewej ręce telefon, czekając na jakikolwiek znak. Od kogokolwiek. Jedyne czego teraz pragnęłam to przytulić mojego chłopaka. Pięć minut później dostałam wiadomość.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Telefon wypadł mi z ręki. Zaczęłam się trząść. Nie mogę patrzeć jak mój Kookie cierpi. Natychmiast zadzwoniłam do policjanta, który zajmuje się tą sprawą. Około 10 minut później przyjechał do naszego apartamentu.
- jaką wiadomość pani dostała? - zapytał funkcjonariusz, a ja pokazałam mu telefon.
- czy ta wiadomość może jakoś pomóc go odnaleźć?...
- może uda się nam namierzyć lokalizację. Czy możemy zostać tu na chwilę?
- oczywiście! Wszystko żeby znaleźć Jungkooka...
Funkcjonariusz, a właściwie detektyw, wyciągnął telefon i zadzwonił do kogoś. Chyba był to jakiś informatyk. Gdy się rozłączył do drzwi ktoś zapukał, więc poszłam otworzyć.
- witam. Jestem informatykiem, zostałem wezwany przez detektywa Kim Jeohyoun.
- proszę wejść - pokazałam ręką na salon i zamknęłam drzwi.
- więc dostała pani wiadomość od nieznanego numeru, tak?
- tak... Było tam dołączone zdjęcie płaczącego Jungkooka...
