Mahal nga kasi kita

29

Triggering words ahead. Please don't continue if you're not comfortable with themes and words containing depression and suicide. Please don't continue if easily triggered at creeped out kayo. Skip niyo nalang yung ibang parts. Thanks.

"Neivan bakit? Bakit hindi ako masaya?" Tanong ko sa kanya, gulong gulo ang aking isipan. What the heck is going on? Why?

Halos manginig ang buong katawan ko. Hindi ko alam kung bakit. Why am I feeling this way?

"Di ba dapat masaya ako? Di ba dapat natuwa ako? Diba? Neivan? Right? I should be happy right? Yeah! Masaya ako...yeah.." I said breathing heavily and still shivering.

Maybe because it's cold.

Agad agad akong umupo sa sofa. Napalunok ako at huminga ng malalim.

"Kalirea" Umupo si Neivan sa harap ko. Nakadekwatro ito at seryoso ang tingin sa akin. Hindi ko mawari kung galit ba ito o ewan. Basta ang alan ko ay nakakabahala ang ikinikilos niya.

Napayuko ako at nakatingin sa puting tiles.

"Kalirea look at me" ma awtoridad na sabi sa akin ni Neivan ngunit hindi ko ata kaya. I can't look at him. I just can't.

"Kalirea" tawag pa niya ulit gamit ang kanyang seryosong boses.

Dahan dahan kong iniangat ang aking ulo at tinignan siya sa kanyang mata ngunit hindi ako makatingin sa kanya ng matagal and I had to look somewhere else.

I'm sweating.

"Kalirea, you can't keep avoiding this. Hindi pwedeng ganito ka nalang palagi. Hindi pwedeng ganito okay? Kalirea listen to me" sabi ni Neivan, now he's trying to reach out to me. Mas friendly ang boses niya ngayon.

"May mga tanong na hindi natin dapat iwasan. Dahil kung lagi lang natin iniiwasan ay walang mangyayare. Do you want to stay that way? Sa tingin mo ba tama tong gingawa mo?" But his voice changed quickly, seryoso na ulit ito.

"Sa tingin mo ba tamang magsinungaling sa sarili mo? Sa tingin mo ba tamang ipilit yang kasinungalingan sa utak mo? Sa tingin mo ba tama yan? Na kahit nasasaktan kana pinipilit mo pa ring maging masaya? Kalirea, hindi. Hindi tama yan" sabi ni Neivan, para siyang tatay na pinapagalitan ang anak.

I was speechless, di ko alam ang sasabihin ko. Ano nga ba ang maisasagot ko sa kanya?

"Ask yourself truthfully Kalirea. Tanungin mo ang sarili mo kung bakit hindi ka masaya sa narinig mo? Tanungin mo ang sarili mo bakit?" Sabi ni Neivan, ano to? Reflection?

"Bakit nga ba?" Bulong ko sa aking sarili. Not really taking his word and accepting it.

"Baka dahil ayaw mo na kay Miles? Baka dahil sinaktan ka niya? O baka di mo na siya mahal. O baka...di mo naman talaga siya mahal" sabi ni Neivan

No.

"That's not true. You know that" I said

"But it could be, right?" He's now smirking, sumandal siya sofa still his legs crossed

"Baka...baka may mahal ka ng iba. Si Marco? Maybe that's what stopping you. Baka siya ang pangalan na inaasahan mo at hindi kay Miles" sabi ni Neivan

I can't stay silent for a long time. I have to stop him.

"Neivan you're spitting non sense!" Sigaw ko sa kanya

"You mean facts?" Singit niya

"Neivan, wala akong oras para dito okay? Please" sabi ko at tumayo. Maglalakad na sana ako palayo nang bigla nalang may nagbago.

Malakas na ipinadyak ni Neivan ang kanyang kaliwang paa sa sahig. Napalingon ako sa kanya at masama siya nakatitig sa akin.

"Bakit? Hindi mo kaya? Kalirea, wag mo akong talikuran. Alam mo Kalirea, wala kang mapapala kung tatalikuran mo ang problema mo" sabi ni Neivan