[END] [KOOKMIN] #นางสนมจีมิน

INTRODUCTION.

หมู่บ้านห่างไกลจากตัวเมือง

     “ยองเฮ เจ้าไม่ต้องออกมาทำงานก็ได้ เดี๋ยวลูกข้างในของเจ้าจะเป็นอะไรเข้านะ” ป้าหญิงคนหนึ่งเอ่ยก่อนจะเดินมาลูบท้องเธออย่างทะนุถนอม
“ข้าไม่เป็นไรหรอกท่านป้า ถ้าหากข้าสบายดี ลูกข้าก็สบายดีเช่นกัน ข้าแค่จะออกมาเอาผักไปแช่น้ำเฉยๆ ” ยิ้มให้เธออย่างขอบอกขอบใจ

           รอยยิ้มของยองเฮนั้น ทำให้หญิงชราคนที่เข้าขั้น70ยิ้มตามได้ทันที เธอคือผู้หญิงในชุมชนที่งดงามไปทั้งกายและใจมากที่สุด และดูเหมือนว่าจะไม่มีผู้ใดมาเทียบเทียนได้เลย

“ยองเฮ เจ้าออกมาทำไม ทำไมเจ้าไม่เข้าไปอยู่ในบ้าน เจ้าท้องแก่มากแล้วนะ” ชายผู้เป็นถึงสามีของเธอรีบวางตะกร้าผักลงก่อนจะไสเท้าเดินปรี่มาหาภรรยาตนเอง

“ข้าไม่เป็นอะไรหรอกท่านพี่ อีกวันเดียวลูกเราก็จะออกมาแล้ว ท่านยังจะห่วงข้าไปอีกทำไมกัน?” ยิ้มให้สามี

         สายตาของหญิงชราไม่มากจ้องมองความรักความห่วงใยของสามีภรรยาคู่นี้ ก่อนจะยิ้มให้โดยไม่หวังให้พวกเขาทั้งสองเห็นก็ได้ และเช่นเดียวกันกับที่คนแถวๆ นั้นก็พากันยิ้มเพราะพวกเขาทั้งสองคนเป็นสามีภรรยาที่น่ารักมากอย่างที่พวกเขาแทบจะไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

“นี่โดยอง" ท่านป้าตรงเบื้องหน้าเขาเอ่ยกล่าวขัดจังหวะขึ้นมา

      "ขอรับท่านป้า? " โดยอง

"เจ้าน่ะ จะต้องรักลูกเจ้าให้พอๆ กับเจ้ารักยองเฮมากๆ นะ เพราะถ้าหากเจ้ารักลูกเจ้ามากแค่ไหน...คนที่รักลูกเจ้าก็จะมีให้ลูกเจ้ามากเท่านั้นเช่นกัน”

โดยองยิ้มและโค้งขอบคุณคำแนะนำที่มีกับเขาให้เธอ พลางนำมืออ่อนละไมลูบท้องแก่ ก่อนจะพากลับเข้าบ้านที่สร้างจากสิ่งของจากในป่าทั่วไป ดวงตาของชาวบ้านทั้งหมู่บ้าน ต่างพากันชื่นชมไปที่บุตรชายในครรภ์ของหญิงสาวผู้โชคดีคนนี้ โชคชะตาที่เปร่งแสงออกมาก่อนจะเผยตน ทำให้เราบุคคลอวุโสหลายท่านยิ้มปลื้มอุราที่จะได้เห็นเด็กชายที่มีวาสนามาเกิดในหมู่บ้านของพวกเขา