The Badboy's Home (VOLTOOID)

🌻Hoofdstuk 33.🌻

Pov. Emily
'Kijk eens wie we daar hebben, onze kleine zwerfster.' Ik heb net mijn kluisje dicht gedaan als Amy, Jess en Yara opeens om me heen staan. Ik klem mijn handen om de banden van mijn rugzak heen, klaar om de vuisten die op me af zullen komen te proberen te ontwijken.
'Waar woon je nu? Onder de brug? Of bij een van die vrienden van je? Ohw wacht, je hebt helemaal geen vrienden, je bent een zielige kleine rat, niemand wilt bevriend zijn met iemand zoals jij. Niemand wilt omgaan met zo een stuk verdriet.' Okay, dat doet pijn. Ze hebben gelijk. Hoe kan iemand zoals Nathan mij leuk vinden? Ze hebben gelijk, ik ben een stuk verdriet. Er is inderdaad niemand die ooit met me om wilt gaan, zodra ze me echt leren kennen gaan ze allemaal weg, een masker ophouden heeft geen zin, na een minuut ben ik toch weer mezelf en zien ze wie ik ben. Zonder dat ik het helemaal door heb praten zo nog steeds tegen me. Ze blijven me beledigen en me dingen vertellen die ik allang wist.
'Je bent niks waard.'
'Je doet altijd zo zielig.' Ik weet niet hoelang ik hier al stond, maar opeens voelde ik een vuist in aanraking komen met mijn kaak. Mijn hoofd schiet de andere kant uit en de tranen springen in mijn ogen. Hoe heeft het allemaal zo fout kunnen gaan? Een trap in mijn maag laat me voorover kantelen en mijn buik grijpen. Voor mijn gevoel gaat alles in slowmotion. Er wordt aan mijn haar getrokken. Op de achtergrond hoor ik een gil, ik denk dat hij van mij kwam, maar ik weet het niet zeker. Ik zak naar de grond. Ik heb terugvechten al jaren geleden opgegeven. Het enige wat me heeft beschermd tegen erg lichamelijk letsel waren mijn onderarmen die mijn gezicht beschermden. Dat is precies wat ze nu ook aan het doen zijn. Mijn armen houd ik beschermend voor mijn gezicht.
'He!' Wordt er opeens geroepen. Is er daadwerkelijk iemand die me komt helpen? Ik kijk op en zie Amber op ons aflopen. Amy laat mij voorlopig met rust en richt zich op Amber.
'Wat moet je?' Amber kijkt haar boos aan. Ook al is Amy minstens zeven centimeter groter, Amber ziet er niet minder intimiderend uit.
'Laat haar met rust.' Amy lacht.
'En waarom zouden we?'
'Omdat ik het zeg.' Amber krijgt een duw en valt achterover.
'Wegwezen hier.' Amber gaat staan maar gaat niet weg.
'Jij bent echt vervelend.' De grotere van de twee pakt de ander beet en weet haar op de een of andere manier in het schoonmaakhok op te sluiten. Ik roep Ambers naam maar hoor alleen hoe zij uit het kamertje probeert te breken.
'Alsjeblieft, ik doe alles maar laat haar alsjeblieft met rust.' Een grijns verschijnt op het gezicht van het meisje die ooit mijn beste vriendin was.
'Prima, kom terug naar het weeshuis, we missen onze boksbal, dan laten we haar met rust. Als je weg blijft dan zullen we jullie allebei blijven martelen, en iedereen waar jij om geeft, ohw wacht, je hebt verder helemaal niemand.' Ze rukt de deur van het schoonmaakhok open en Amber valt naar buiten. Ze geeft Amy een woedende blik. De drie meiden lopen weg en ik val op de grond.
'Gaat het?' Vraagt ze. Ik knik en ga weer staan.
'Moet je naar de zuster?' Ik schud mijn hoofd en kijk op de klok. Gelukkig, ik heb nog tijd om op tijd in de les te zitten.
'Laten we maar naar de les gaan.' Ze knikt en samen vertrekken we naar het juiste lokaal.
'Wie waren die meiden?' Ik vertel haar het hele verhaal, want waarom zou ik het verbergen? Dat heeft toch geen zin. Ik vertel haar over het weeshuis en hoe het daar was en hoe ik nu ergens anders ben beland, ik zeg niet dat het bij Nathan is. Nathan. De jongen die ik leuk vind en waar ik heel veel om ben gaan geven in een hele korte tijd. Ze zouden hem toch niks aandoen? Nee, dat durven ze niet. En anders, ze vinden Nathan zelf ook leuk. Als we naar het lokaal lopen zie ik Nathan door de gang lopen. Hij heeft nu een andere les dan ik. We kijken elkaar aan en hij geeft me een glimlach. Ik geef er een terug maar kijk snel weer voor me als ik bijna over een opstapje struikel.
'Wat was dat? Gaf Nathan je nou een glimlach?' Ze grijnst naar me en ik geef haar een duwtje met mijn schouder.
'Hou op hoor.' Ze lacht en we lopen het lokaal in.

De rest van de dag verloopt redelijk rustig. Buiten dat ik me helemaal niet kan concentreren. Mijn gedachten zitten de hele tijd bij wat Amy zei, moet ik echt terug gaan naar het weeshuis? Moet ik het aan Nathan vertellen? Of aan Quinn? Of Jake? Ik weet het allemaal niet meer. Nathan heeft aangeboden om me een lift naar zijn huis te geven, en aangezien het redelijk koud is heb ik ja gezegd, dus zodra ik mijn jas uit mijn kluisje heb gepakt ga ik naar zijn auto toe.

We zitten in de auto en ik heb besloten om dit hele gedoe met Amy niet aan Nathan of zijn ouders te vertellen. Ik denk dat ik als we bij hun huis zijn meteen mijn spullen pak en dan terug ga naar het weeshuis. Ik kan niet riskeren dat ze Nathan iets aandoen. Ik kijk naar links en zie hem zitten. Zijn bruine haar zit weer even goed als altijd, zijn ogen zijn gefixeerd op de weg, hij trommelt met zijn mee op het ritme van het nummer dat op dit moment op de radio wordt gedraaid. Hoe kan iemand zoals hij nou een badboy zijn?  Nu ik erover nadenk, ik heb nooit echt iets heel heftigs zien doen, het enige wat hij deed is een grote mond hebben en altijd te laten komen, verder is hij net zo braaf als de rest van de school. Oke hij is misschien een paar keer in een gevecht gekomen, maar dat hebben zoveel jongen op deze school. De enige reden waarom hij als badboy wordt gezien is vanwege het feit dat hij vaak met verschillende meisjes naar bed ging, of gaat, sinds ik hem beter ken heb ik alleen Jenna één keer gezien en verder niemand, dus ik ga ervan uit dat hij nu niet meer met veel meisjes bepaalde dingen doet.

'Aarde aan Emily.' Ik schrik op uit mijn gedachtes. Ik kijk hem schaapachtig aan en hij verteld me dat we thuis zijn. Met rode wangen stap ik uit de auto. Shit! Aan de overkant loopt Amy! Ik ren naar binnen voordat ze me ziet.
'Nathan!' Vlak voordat ik voor de deur sta hoor ik haar stem opeens dichterbij dan dat hij had moeten zijn.
'Uhm, hoi?' Volgens mij herkent hij haar niet. Verdorie, de deur zit op slot en ik heb geen sleutel. Ik draai me een stukje om zodat ik het tweetal kan zien. Amy staat daar met haar haar om haar vinger heen op haar lip te kauwen. Ik rol mijn ogen, heeft ze dan helemaal geen zelfrespect? Ze legt een hand op Nathan's borst. Hij lacht ongemakkelijk en haalt dan haar hand weg. Hij kijkt mijn richting uit en geeft me een verontschuldigende blik. Amy kijkt nu ook naar mij en slaakt een verbaasde kreet.
'Wat doe jíj nou weer hier?' Vraagt ze spottend.
'Jullie kennen elkaar?' Vraagt Nathan voordat ik antwoord kan geven. Ik kijk naar de grond en knik.
'We woonden in hetzelfde weeshuis.' Mompel ik.
'Je bedoelt wonen, want jij hebt gezegd dat je weer terug komt.' Ze komt heupwiegend op me aflopen.
'En je weet wat er gebeurd als je dat niet doet.' Ze staat met haar gezicht vlak voor het mijne.
'Ga je weg?' Hij probeert zijn teleurstelling te verbergen, maar het lukt hem niet echt.
'Wacht,' Amy draait zich om naar Nathan. 'Je bedoelt dat ze hier woont?' Vraagt ze ongelovig. Nathan knikt.
'Is daar iets mis mee?' Ze slaakt een hoge, boze kreet en geeft mij een klap in mijn gezicht.
'What the?!' Nathan trekt haar bij me weg en gooit haar op de grond. Voor het eerst sinds jaren zie ik Amy doodsbang zijn. Nathan haalt zijn vuist naar achter en ik ga aan zijn arm hangen.
'Niet doen.' Zeg ik zacht tegen hem. Hij duwt haar tegen de grond en draait zich om naar mij. Hij streelt met zijn hand over mijn wang.
'Gaat het?' Ik knik en druk mijn wang tegen zijn warme hand. Hij draait zich nog een laatste keer om naar Amy en trekt me daarna mee naar binnen.

Well... this sucks...
Sorry voor het slechte hoofdstuk, ik heb geen idee waar ik met dit verhaal heen ga dus ja ik verzin maar wat dingen en we zien wel wat eruit komt.