MELEZ KIZ

FİNAL III

Final III : "Her şey yoluna girecek."

Cody Walker

6 yıl sonra

"Pek emin olamadım yerlerinden."

Taşıdığım koltuğu bir kenara bırakıp yan gözle baktım Lara'ya.Sabahtan beri eşyaları bir oraya bir buraya taşıtıyordu ancak birini beğenmek şöyle dursun en baştan hiç alakasız bir yer gösteriyordu.

"Başıma bela mısın acaba ? Seni kim gönderdi yanıma ya ?"

Benim gerçekten ettiğim siteme karşılık dalga geçerek güldü.Omuzlarını silkip daha yeni yere bıraktığım koltuğa oturdu.Ardından şirince gülümsedi."Tamam tamam,böyle iyi oldu."

Daha önce getirdiğim ikili koltuklardan birine attım kendimi.Bu zamana kadar değiştirdiğim kaçıncı ülke,kaçıncı evdi hatırlamıyordum artık.Her yeni kabusta yeniden yola çıkıyor yeniden bir eve yerleşiyordum.Farketmeden dünyayı bile gezmiş olabilirdim.

"Kötü olsa ne olcak ?" diye sordum ağlancak halime gülerek.Tebessüm etti sadece. Tanıştığımız andan beri beni yalnız bırakmamış,ben nereye gidersem arkamdan gelmişti.Bu kabuslarımı en iyi o biliyordu.

Ayaklandı ve camın önündeki masanın üzerinde duran takvime ilerledi.Odanın en beğendiğim yeri orasıydı.Dolayısıyla o takvimin durması gereken yer de orası olmuştu.

"Bugün ayın 28'i." dedi kısık sesle."Gidecek misin yine ?"

Neyden bahsettiğini bilmem için daha fazla cümlesine gerek yoktu.Lara iyi kızdı,hemen her konuda bir bilgisi vardı ve kesinlikle eğlenceliydi.Ancak yanında olan ben olunca konu bir şekilde daima ona varıyordu. Summer'a.

Sıkıntıyla verdi nefesini.Acıma saygı duysa da ondan bahsetmemden hoşlanmıyordu. Lara'ya göre tek yaptığım kendime daha fazla acı çektirmekti çünkü.Bilmiyordu ki,her yıl 30 Ekim'de onu ziyarete gidiyor olmak bana acı vermiyordu.Summer'ı gördüğüm için daha da dinç hissediyordum hatta.

"Yarın yola çıkarım." diye mırıldandım.

Lara ile 5 yıl önce ben tam anlamıyla bir çukura düştüğümde tanışmıştık.Okulum veya günlük yaşamım umrumda değildi.Kafamı ne dağıtacaksa onu yapıyor,yarın yokmuş gibi yaşıyordum.Her gün hatta her saat acı çekiyor,adeta kendi gözyaşımda boğuluyordum.Beni tam da o zaman bulmuştu.Karşılıksız bir şekilde yanımda olmuş,bana yardım etmişti.Bir şekilde o çukuru tırmanmama yardım etmiş,her tökezlememde elimi sımsıkı tutmuştu.

Kabuslarım başladığı zaman,daha fazla o şehirde duramayacağımı farkettiğimde buralardan gitmek için cesaretlendiren oydu. Kimsesizdi zaten,ben gidersem benimle gelmeye hazırdı.Bir an bile düşünmemiştim.

"Ben yatıyorum !" diye seslendim odama geçerken.Onaylayan homurtusunu duyduğumda odamın kapısını sımsıkı kapatmış,kilidini çevirmiştim.Gecelerden öğrendiğim bir şey varsa o da Lara'nın kabuslarıma benden çok korktuğuydu.

Tişörtümü üstümden sıyırıp yatağa uzandım. Yine gidecektim ona.Yine bedeninin yanına uzacak,gözlerini açması için yalvaracaktım.1 hafta daha bekleyip eve dönecek kendimi başka bir çukurun içinde bulacaktım.Döngü hiç değişmezdi.Ve ben her sene aynılarını yaşamama rağmen onun yanına gitmekten vazgeçmezdim.

Summer 6 sene önce,onun hayatına mâl olan savaştan sonra bir daha gözlerini açmamıştı. Dönüşüm sırasında girdiği şoka benzemiyordu bu.Nefes alıyordu bir kere. Bilinci açıktı.Sorun zihninin boş bir ceviz kabuğuna dönmüş olmasıydı.Içerde hiçbir şey olmuyordu,düşünmüyordu.Julia bir şekilde içeri girip ona ulaşmaya çalıştığını ama Summer'ın o yokmuş gibi davrandığını söylemişti.Söylenenler garipti,açıkçası inandığımdan da emin değildim.Ancak ağızlarından çıkan her bir söz önemliydi benim için.