သူသိ​ေစ(သူသိစေ)

စာမ်က္ႏွာ ခုနစ္(စာမျက်နှာ ခုနစ်)

"အား!!!"

ေမွးကနဲျဖစ္သြားတုန္းSeokjinအခန္းဘက္ကေအာ္သံၾကားေတာ့ သူအျမန္ေျပးထြက္လာရသည္။
နံရံကတိုင္ကပ္နာရီကိုလွမ္းၾကၫ့္လိုက္ေတာ့
မနက္ႏွစ္နာရီ...

အခန္းထဲကိုေဝ့ၾကၫ့္ေတာ့Seokjinကိုမေတြ့...

ေရခ်ိဳးခန္းထဲကိုရွာသည္...မေတြ့

ကုတင္ေအာက္ကအသံသဲ့သဲၾကားလို႔ငံု႔ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့
အရုပ္ကိုဖက္ၿပီးတဆက္ဆက္တုန္ေနတဲ့Seokjinကိုေတြ့သည္။

"အကို...ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္
အဆင္ေျပတယ္ ကြၽန္ေတာ္ရိွတယ္"

ကုတင္ေအာက္‌ကေနသူ႔ကိုလွမ္းၾကၫ့္တဲ့မ်က္လံုးေတြက
တစ္ခုခုကိုအရမ္း‌ေၾကာက္ေနတဲ့ပံုစံမလို႔
သူသက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး
လက္ကိုကမ္းေပးလိုက္သည္။

မထြက္ခ်င္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ေခါင္းကိုခါရမ္းျပသည္။

"ကြၽန္ေတာ့္အခန္းမွာအတူတူလိုက္အိပ္မလား
ကြၽန္ေတာ္ေဘးမွာရိွရင္ဘာကိုမွေၾကာက္စရာမလိုဘူးေလ"

လက္ကိုဆန႔္ထုတ္ေပးေတာ့လွမ္းကိုင္သည္။

ကုတင္ေအာက္ကေနတေရြ့ေရြ့နဲ႔ထြက္လာၿပီး
ထိုင္ေနတဲ့သူ႔အနားေရာက္ေတာ့လည္ပင္းကိုသိုင္းဖက္လာၿပ္ီး
ငိုခ်သည္။

"ကြၽန္ေတာ္ရိွတယ္ ကြၽန္ေတာ္ရိွတယ္ေလေနာ္"

ငိုေနရင္းနဲ႔ေခါင္းတဆက္ဆက္ၿငိမ့္ျပတာကိုကြယ္ေနလို႔မျမင္ရေပမယ့္ Namjoonသိသည္။

-----------------------------

'ေကာင္းေသာမနက္ခင္းေလးပါ အရုပ္ကေလးေရ
အလုပ္သြားဖို႔မထေသးဘူးလား'

ေန့စဉ္လိုလိုဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကအဓိပၸာယ္တစ္မ်ိဳးသက္ေရာက္ေစတဲ့စာေတြပို႔သည္။
ဘေလာ့လုပ္လိုက္ရင္လည္း ေနာက္ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကေနစာထပ္ပို႔သည္။

လူအမ်ားနဲ႔ဆက္ဆံေနရတဲ့အလုပ္မလို႔
SeokJinဖုန္းနံပါတ္ကလည္းေျပာင္းလို႔မျဖစ္...။

ၾကာေတာ့လည္းမဖတ္ေတာင္မဖတ္ေတာ့ပဲ
ဥေပကၡာျပဳထားလိုက္သည္။

ကားပါကင္ကေနကားကိုထုတ္ၿပီးထြက္လာၿပီးမွ
တိုက္ေရ႔ွမွာကားကထိုးရပ္သြားသည္။