သူသိ​ေစ(သူသိစေ)

စာမ်က္ႏွာ ငါး(စာမျက်နှာ ငါး)

"စာေရးဆရာ Joonကိုခင္ဗ်ားသိတယ္မလား"

ေနာက္Sundayတစ္ခုရဲ့ညေနအိမ္ျပန္ခါနီးအခ်ိန္မွာ
SeokJinကသူ႔ကိုေမးတယ္....။

ရင္းႏွီးမႈအတိုင္းအတာဘယ္ေလာက္မွမရိွေသးေပမယ့္
Namjoonကသူ႔အနားမွာရိွတဲ့သူေတြကိုမလိမ္ခ်င္ဘူး။

လူေတြအေပၚသူကရိုးသားရင္
လူေတြကလည္းသူ႔အေပၚကိုျပန္ရိုးသားေပးမယ္လို႔ရိုးရိုးရွင္းရွင္းပဲသူကေတြးတယ္။

"ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္
တမင္တကာလိမ္ထားတာမဟုတ္ပါဘူး
Joonကကြၽန္ေတာ္ပါပဲ"

Joonကသူဆိုတာ SeokJinသိေနတာကို
မသိပဲ Namjoonကေတာင္းပန္သည္။

"ခင္ဗ်ားကေတာင္းပန္မွကြၽန္ေတာ္လည္းဝန္ခံစရာရိွတယ္
Joonကခင္ဗ်ားပဲဆိုတာကိုလည္း
ဟိုရက္ပိုင္းေတြတုန္းကပဲ ကြၽန္ေတာ္သိထားတာ"

"ဟား...ကြၽန္ေတာ္ကခင္ဗ်ားကိုလိမ္ထားမိတယ္ဆိုၿပီး
ဒီရက္ေတြမွာ စိတ္မသက္မသာေတျြဖစ္ေနတာ"

"အခုလိုသိသြားၿပီဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုတစ္ခုေလာက္ေတာင္းဆိုခြင့္ျပဳပါလား"

သူ႔ကိုစဉ္းစဉ္းစားစားတစ္ခ်က္ၾကၫ့္ၿပီးမွ

"ကြၽန္ေတာ္တတ္ႏိုင္တာဆိုရင္ေပါ့"

"ကြၽန္ေတာ္တို႔မဂၢဇင္းမွာအင္တာဗ်ဳးတစ္ခု‌ေလာက္လုပ္ေပးဖို႔
ေတာင္းဆိုခ်င္တာပါ"

သူ႔ကိုအားနာစြာနဲ႔တစ္ခ်က္ၾကၫ့္သည္။

"ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္
ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ကအဲ့လိုမ်ိဳးေတြနဲ႔တကယ္မျဖစ္လို႔ပါ..."

ျငင္းဆိုမႈတစ္ခုရဲ့အဆံုးမွာေတာ့
SeokJinကထပ္ၿပီးေတာ့မတိုက္တြန္းခဲ့ဘူး။

ဒါေပမယ့္သူလက္ေလ်ွာ့လိုက္တာလည္းမဟုတ္ဘူး...။

မ်က္ႏွာကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတဲ့ပံုလုပ္ျပၿပီးျပန္ဖို႔ေျပာေတာ့NamJoonကသူ႔ကိုအားနာတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ၾကၫ့္တယ္။

လူေတြရဲ့အားနည္းခ်က္ကိုဘယ္ေတာ့မဆိုအလြယ္တကူသိတဲ့
SeokJinက Namjoonရဲ့အားနာတတ္တဲ့အက်င့္ကိုေကာင္းေကာင္းႀကီးသိေနတယ္။