သူသိ​ေစ(သူသိစေ)

စာမ်က္ႏွာ သံုး(စာမျက်နှာ သုံး)

ဘုရားေက်ာင္းထဲကလူေတြအလ်ိႈလ်ိႈထြက္လာၾကသည္။

ေစာင့္ေနတဲ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ေနာက္ဆံုးကမွထြက္လာၿပ္ီး
မလွမ္းမကမ္းမွာရပ္ေနတဲ့သူ႔ကို
ၿပံဳးျပလာသည္။

လက္ကို‌ေထာင္ျပလိုက္ၿပီးသူ႔ဆီကိုေလ်ွာက္သြားလိုက္သည္။

အေနြးထည္ထၫ့္ထားတဲ့အိတ္ကိုသူ႔ဆီကိုကမ္းေပးလိုက္ၿပီး

"ေန့လၫ့္စာစားၿပီးၿပီလား
မစားရေသးရင္ကြၽန‌္ေတာ္နဲ႔အတူတူစားရေအာင္ေလ"

အဲ့အခ်ိန္ကဘာလို႔ဖိတ္ေခၚလိုက္မိမွန္းသူကိုယ္တိုင္လည္းနားမလည္ခဲ့ပါဘူး...
အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း
ထိုလူနဲ႔ပတ္သက္ရင္ သူ႔မွာနားမလည္တာေတြကလည္းမ်ားတယ္မလား။

ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ ဒီတိုင္းႀကီးအဆံုးမသတ္လိုက္ခ်င္လို႔ျဖစ္မည္။

"ကြၽန္ေတာ္ကအျပင္စာမစားတတ္လို႔
Kim SeokJinကပဲစိတ္မရိွရင္ကြၽန‌္ေတာ့္အိမ္ကေန့လည္စာကိုအတူတူစားဖို႔ဖိတ္တာကိုလက္ခံေပးမလားမသိဘူး"

ေတာ္ေသးတာေပါ့...
အျပတ္ျငင္းလိုက္ၿပီထင္တာ...။

Namjoonလိုရွားရွားပါးပါးေက်ာက္ေခတ္လူသားလိုသူမ်ိဳးရဲ့ ေနပံုထိုင္ပံုကိုစိတ္ဝင္စားၿပီး
သတင္းေထာက္ဗီဇပါတဲ့သူပီပီ စပ္စုခ်င္လို႔ ဖိတ္တာကိုႏွစ္ခါမျငင္းပဲလက္ခံလိုက္သည္။

ဘုရားေက်ာင္းကိုအလာေျမေအာက္ရထားစီးလာပါသည္ဆိုေတာ့...
Namjoonအိမ္ကိုသြားတဲ့ခရီးကသူ႔ကားနဲ႔ပင္ျဖစ္သည္။

လူခ်မ္းသာေတြေနတဲ့ရပ္ကြက္တစ္ခုလိပ္စာကိုေျပာေတာ့
သူ႔မ်က္ခံုးေတြပင့္တက္သြားရေသးသည္။
ဒီေခတ္ေပါက္ေဈးနဲ႔ဆို အဲ့ရပ္ကြက္ကၿခံေတြကတကယ္ေဈးမနည္း...။

အ‌ေပၚယံကိုၾကၫ့္ၿပီးဘယ္သူမွခန႔္မွန္းလို႔မရဘူးမလား။

ကားေပၚတစ္ေလ်ွာက္လံုး စကားမေျပာျဖစ္ၾက...
သူ႔အေတြးနဲ႔သူၿငိမ့္ေနတဲ့Namjoonကိုသူကိုယ္တိုင္ကမေနွာက္ယွက္ခ်င္တာလည္းျဖစ္မည္။

ေျပာတဲ့လိပ္စာကိုေရာက္ေတာ့
ၿခံအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ အလယ္အလတ္ေလးတည္ရိွေနတဲ့
ရိုးရာပံုစံအိမ္ေလးက ခန႔္ခန႔္ထည္ထည္ေလး...