İnsanoğluna alışmaya çalışmak çok zor,
Acının dibine de
Öfkenin iki yüzüne de,
Bağlanan elim koluma da...
Duymasaydım dediğim çok söz var
Şimdi gölgesinde oturuyorum düşüncelerimin
Bilmediğim gecelerin,
Sessizliğine sığınarak.
Yanık düşüncelerimin ardında kalan kül kokusu var geçmişten bana kalan,
Yitirmişliklerim var duvarlarıma yasladığım sırtımdaki dünyanın yokluğunu,
Edemediğim tebessümlerim var dudağımın kenarında asılı kalan.
Benim bir kara ağacım var
Dallarına kelimelerimi astığım,
Her geceden sabaha
uykusuzluğumun dili.
Denize de gökyüzüne de birlikte bakacaktık...
Çoktan kapanmış gözlerim,
Artık özlenmeyen zamanlara aitmiş gibi
Kırık can'lar üstünde kaldı sana benzeyen her şey.
Hoş gitmedin yokluğunda kusur buldum,
Ruhum içime sıkıştırılmış sanki
İnandığım kör bir gecede,
Ölümün elinden tutmak gibi
Kaybetmekten korktuğum her şeyden vazgeçtim.
Benim derdim çok derin,
Anlamaya çalışma hisset.
Ben yalnızca bir sonucum
Duygusuz ve renksiz vicdanınıza ağır gelen,
Yaşanmış bir öyküyüm.
