Ellerimden, avuçlarımdan dökülüyor şu bedenim,
Dokunma ! Küllerim dağılırken,
Bilemezsin kor ateşi
Gitmeleri birikiyor insanın,
Mütemadiyen sınırlarını aşmaya çalışıyorsun
Çünkü sesler daha bir gür, renkler patlıyor sanki.
Yaşatabileceğimi düşündüm çocuk aklımla, yarını olmayan zamanları
Yaslandığım duvarları yıktım,
Acılarıma susmayı öğrendim.
Sonra sonra anladım
Yüzünü gönlümde hiç ettiğimi
Tutmadın ellerimden ben düşerken
Ve şimdi ben
Hiç var olmamış bir kadın,
Sessizliğin en dibinde.
Suskun,
Sana da suskun, hep suskun.
