Yaralarımın uçlarından dökülen acılar
Kendini kaderlerine teslim etmiş
Sabahlara kadar hiç uyumuyorlar biliyor musun?
Geceleri say bırak, say bırak...
Sevmeyi öldürmüş sabahlar.
Bir masa,
Bir şişe,
Ve bir adam,
Yeni bir roman anlatıyor,
Elde kalan akıl kırıntısıyla.
Derya deniz bir masa
Gecelerde yanan bir adam
Kum taneleri gibi avuçlarından dökülen,
Hiçbir şeyin başlamadığı ama bitmediği
Varlıkla yokluk arasını anlatıyor.
Dert oluyor,
Yolu senden geçmeyen bir kadını sevmek.
Boş bir sandalye ortak oluyor her gece sana.
Eksik kalıyor
Adının yanında yaşam kelimesi
Sönük kalıyor
Gözlerinin yanında sabahlar
Son ışıklar bunlar
Unutuyorum, önümde giden yılları
Ve geriye kalan
İçinde öznesi olup ve olmamak arasında kalmış kırık dökük cümleler...
Biraz metanet,
Biraz şarkı,
Biraz gözlerin,
Bir kadın böylesine sevilmeye kaç kere geç kalır ki ?
Bitiyorum ama yenilmek bana yakışmazdı.
Özür dilerim ama kanamam artık sana,
İstesemde yapamam.
Bugün de soldu, mutluluklar dolunaya saklandı.
Bir daha ömrüm boyunca sana gelmicem.
Yaşamla ölüm arasında bir ruh, bense oturmuş izliyorum.
Hoşçakal kadınım
Hoşçakal...
