Biten anıların, giden insanların ardından
Gökyüzü, yumarken gözlerini güneşe
Prangalara vurulurken gün doğumu
Bir kafestedir zaman.
Kanatları çıkana kadar özgürlüğün
Yol alsada sesler,
Her gece aynıdır loş karanlık.
Rengi solgun ümitlerin
Hasret dolu sürgünlerin ardından
Ben hala aynı gecede seni bekliyorum.
Biraz yorgun, biraz alışmış
Biraz tozlu içimdeki ışık
Bana ırak yıllarım
Boşluğa düşen gözlerimin ardından
Damla damla bırakırken siyahları
Fikrimin ince köşelerine
Yine benim toprağım oldun.
