REVENGE OF THE BROKEN BILLIONAIRE

Chapter 48: Part Two

MJ:

"KALAT MO, ILIGPIT MO"

Natatawa ako ng mahina habang iniisip ang slogan na iyon..

Di ko matandaan kung saan ko nabasa iyon pero ako ang isa sa mga tinamaan nun..

Di ko alam kung saan ako magsisimulang magligpit..

Kung tutuusin di ko kailangang magpakahirap para lang ayusin ang nilikha kong kalat dahil kahit ilan ang gusto kong utusan sa mga empleyado ko para magligpit pwedeng-pwede kong gawin..

Pero gusto ko munang mag isa at mag isip..

Hanggang ngayon di parin ma-absurb ng boung sistema ko ang mga nangyari..

At isa pa gusto kong mag isip ng tamang approach kay Mikaela..

Holyshit!

Nagsisimula na namang dagain ang dibdib ko..

Akala ko simple lang ang lahat..kanina habang tinitingnan niya ako..alam kong gusto niyang magsimula na akong magpaliwanag..

Bakit ganun?

Bakit nabaliktad yata..dapat siya ang maraming ipalaliwanag sa akin..sa halip ako ngayon ang nag iisip at ninenerbiyos..

Kanina..habang lihim ko silang pinagmamasdan ng mga anak niya..

I felt amazed..di nga tumalab kay Andrie ang lukso ng dugong tinatawag pero tumalab naman sa anak niya ang bagsik niya..

Hindi ang klase ni Andrie ang basta-basta na lang napapasunod pag may tantrums..kahit si Nanay Martha nahihirapang pasunurin si Andrie..

Pero si Mikaela..unang utos at tingin pa lang niya dito..sumunod na kaagad..

Sa mga anak niya mukhang si Marie Claire ang unang mapapalapit ang loob sa kanya..

Hindi nga ako nagkamali,sarili niya mismo ang magbubuko sa kanyang pagpapanggap pag

Nakaharap na niya ang mga anak niya..

Kanina habang umiiyak siyang niyayakap si Marie Claire..di ko napigilang di maging emosyonal..

Namalayan ko na lang na tumutulo ang luha ko habang tinitungnan siyang umiiyak..

Bigla akong natigil sa ginagawa kong pagbabalik sa mga aklat na pinulot ko sa bookselves ng may maririnig akong mahihinang katok..

Dahan-dahan kong binuksan ang pinto..

Nakita ko si Mikaela..nakatayo at nakatingin sa akin ng diretso...

Niluwagan ko ang pinto at dahan-dahan siyang naglakad papasok..

Di parin siya nagsasalita..nakatingin lamang siya sa akin..

Alanganin akong ngumiti sa kanya..

DAMN!

For a moment..I've lost my sense of words..

"Since when Michael John?"

Mahina nitong tanong sa akin..nakatayo parin siya at nakatingin sa aking mga mata ng diretso..

"Huh? What do you mean Since when?"

"Kailan ka pa nagsimulang mahalin ako?"

Lumapit ako sa kanya at hinawakan ang magkabilang pisngi niya..

"Can..i hug you first..bago ko sagutin ang tanong mo?"

"Damn John! Answer my question first"

Sigaw nito at pumadyak pa siya..anong pinagkaiba ng ugali nila ni Andrie?

Huminga ako ng malalim..I guess..this is it..

"Since that day..i saw you..dancing like no tomorrow on that dance floor"

Di ito nakaimik..pagkatapos..nagsalubong ang kilay nitong tumingin sa akin

"Wala akong matandaan na nakita kita o nakasama man lang noon John"

"That night..i was with Hanzel.. Magkasama kaming dalawa..balak ka nga niyang ipakilala sa akin pero nawalan na siya ng pagkakataon dahil lasing na lasing ka na..the same night na nangyari ang aksidente sa pagitan niyo ni Clarisse.."

"About the Accident John..totoo ba ang lahat ng sinabi ni Sofia sa akin?"

"Yes..totoo yun.."

Hindi ko kailangang itanggi ang mga ginawa ko..

"Bakit mo ..iyon ginawa John"

"Dahil gusto kong maging akin ka..."

"John"

"Call me selfish Mikaela pero simula ng makita kitang sumasayaw sa bar na iyon..right then gusto na kitang angkinin"

"Siguro naging instrumento ko lang ang pagkamatay ni Clarisse para magkaroon ako ng dahilan para mapasunod kita sa lahat ng gusto ko..pero ang sinabi niyang ni Sofia na ako ang dahilan ng pagkamatay ng Papa mo..hindi iyon totoo..bago pa ang aksidente..lubog na sa utang ang Papa mo dahil sa casino..now its my turn..to ask you something..totoo bang mahal mo ako ayon kay Nay Martha?"

Nakita kong biglang namula ang mga pisngi niya..

"Blushing huh?"

Tumango siya ng dahan-dahan..

"Kailan ka nagsimulang mahalin ako Miss Trinidad?"

"Di ko alam..basta naramdaman ko na lang iyon isang araw na nagising ako"

"Alam mo bang marami kang babayarang utang sa akin?"

Tumango ito..habang nakatingin sa akin..

I cant take it anymore..

All of a sudden..bigla ko siyang niyakap ng mahigpit na mahigpit..

Pakiramdam ko..nabuhay akong muli sa matagal ng pagkakahimlay..

Having her in my arms again is what do you called heaven..

Mabilis akong kumalas sa Pagkakayakap sa kanya at mabilis ko siyang hinalikan sa mga labi..

Walang mas importante sa ngayon kung di ang nararamdaman namin sa isat-isa..

Thank God..for returning her back for me..

Marami pa akong dapat na sabihin sa kanya..

Pero hindi na muna ngayon..

We have Plenty of time together for the rest of ourlives..

Makapaghihintay naman iyon lahat..

Tulad ng gusto kong ibalik sa kanya ang bahay ng mga magulang niya at ang mga negosyong naiwan nito sa kaniya..

At ang balak kong pagpapatayo ng Foundation na sasagip sa mga batang natutulog sa lansangan..

At ang pinaka importante...ang balak kong pagpapakasal sa kanya uli..

This time...gusto ko siyang pakasalan sa harap ng bahay ng ni God..

I will definetely give her my name and Im going to spend my life with her..

Mikaela and our two kids are my life....